طرفداران حزب بعث عراق که  بعد از سقوط صدام به اردن مهاجرت کرده اند در حاشیه دیدار تیم ملی فوتبال ایران و عراق با بردن پوستر های صدام یزید به ورزشگاه و  با بی احترامی به سرود ملی ایران و همچنین  سر دادن شعارهای سیاسی عقدهای شکست در جنگ هشت ساله را  در زمین فوتبال خالی کردند.گرچه حساب این نگون بخت ها را نمی توان به حساب همه ملت عراق گذاشت اما این وفاداری بعثی ها به اربابشان و تعصب بر سر جنگ تحمیلی شان شرافت دارد بر رفتار کسانی که در زیر سایه شهادت ها و اسارت ها و جانبازی های رزمندگان  ایران زندگی کردند و هنر آموختند و امروز به نام هنر بر پرده سینما رزمنده گانی را حرام خوار می نامند که اگر آنها نبودند همین بعثی های متعصب همان بلائی را بر سر نوامیس شان در می آوردند که در بستان بر سر  دیگر نوامیس ایرانی آوردند..و احمقانه تر آنکه در جشنواره ای به خرج نهاد های انقلابی مدال بر سینه هتاکان می کوبند و جالبتر اینکه  اصولگرایان مدعی ارزشها لالمانی رسانه ای می گیرند و گویا  فقط منتظرند ببیند رنگ کدام پارچه در حیات خلوت یا خانه سینما و یا پشت بام سینما و یا دانشگاه و یا ... سبز است تا به آن بد و بیراه بگویند و آن وقت سیاهی رفتار دوگانه  دوستان خود را نادیده می گیرند..

اگر کسی قرار باشد اصول گرا خوانده شود همین  بعثی ها هستند که بعد از گذشت  سی سال از جنگ به تجاوز خود می نازند و به پای آن در سرزمین غربت می جنگند نه دوستان وطنی ما  چه از قماش چپ و چه از راست که سیاست را به همه چیز پیوند زده و فقط دیانتشان مثل سیاستشان شده  است ...

اصول گرا کسی است که علی رغم همه باج دادن های نظام به حضرات تا تریبون گیرشان می آید  پاچه نظام را می گیرند و عقده گشائی می کنند و از حرفشان کوتاه نمی آیند و  در مقابل دوستان موسوم به اصول گرائی ما در دور رقابت با هم از همه اصول  می گذرند و از کیسه ارزشها می بخشند شاید دل تجدید نظر طلبان را به دست بیاورند...

خدا آخر و عاقبت رقابت درون گروهی اصول گرایان را ختم به خیر کند که در این دعوا گوشت قربانی جنگ و ارزشها و انقلاب خواهد بود.