من حسرت ایرانی بودن دارم.

- من ایرانی نیستم چون نامم عربی ست.

- من ایرانی نیستم چون وقتی به دنیا آمدم در گوشم اذان عربی خواندند.

- من ایرانی نیستم چون روزی که به مدرسه رفتنم پدر و مادرم قرآن بالای سرم گرفتند و در مدرسه آیین پیامبر عرب را به من آموختند نه پندار نیک و کردار نیک و گفتار نیک.

- من ایرانی نیستم چون وقتی ازدواج کردم به آیین عرب‌ها و با زبان عربی ازدواج کردم.

- من ایرانی نیستم چون هزار کیلومتر راه را طی می‌کنم تا به پابوس امام هشتم شیعیان و نواده پیامبر اعراب بروم اما کمی آن سوتر به آرامگاه فردوسی نمی‌روم.

- من ایرانی نیستم چون اعیاد فطر و قربان و غدیر و مبعث را تبریک می‌گویم و شادباش می‌شنوم اما نمی‌دانم جشن سده چه روزیست.

- من ایرانی نیستم چون دهه محرم سیاه می‌پوشم و با سر و روی گل آلوده عزادار خاندانی می‌شوم که سرزمینم را گرفتند، مردانش را کشتند و زنانش را به غنیمت بردند اما روز مرگ بابک خرمدین را نمی‌دانم.

- من ایرانی نیستم چون حرف که می‌زنم بیشتر به عربی می‌ماند تا فارسی.

- من ایرانی نیستم چون عرب‌ها پ ندارند و من می‌گویم فارسی نه پارسی.

- من ایرانی نیستم چون در کشوری به دنیا آمدم که روی پرچمش عربی نوشتند.

- من آرزوی ایرانی بودن هم ندارم چون آنقدر دست نیافتنی است که آرزویش هم نمی‌توان کرد.

- من حسرت ایرانی بودن دارم.

- من برای نبرد با تاریکی شمشیر نمی‌کشم؛ چراغ می‌افروزم (زرتشت).

http://www.apkr.ir/documents/image/26968_iran_flag_jpg_large%5B1%5D.jpg

متن پاسخ به پست الکترونیکی

من اهل سرزمین ایران هستم. من ایرانی هستم و به ایرانی بودنم افتخار می کنم اما نه به خاطر نژادم.

من به ایرانی بودنم افتخار می کنم؛ زیرا سرزمینم، محل پرورش و رشد حق جویان و خردمندان بزرگی بوده است.

من به ایرانی بودنم افتخار می کنم زیرا مردم سرزمینم، خدای واحد را می پرستند و در طول تاریخ، دست پیام آوران او را به گرمی فشرده اند. یک روز زرتشت بزرگ و روزی دیگر، پیامبر خاتم (که سلام خدا بر او و خاندانش).

من ایرانی هستم و به ایرانی بودنم افتخار می کنم زیرا مردانی  از سرزمین من، برای استقبال از پیامبر آخرین و یادگارهای او، ترک وطن نموده، مظهر آزادمردی و حق خواهی شدند.

من ایرانی هستم و به ایرانی بودنم افتخار می‌کنم زیرا سید خراسانی از سرزمین من قیام خواهد کرد.

من ایرانی هستم و به ایرانی بودنم افتخار می‌کنم زیرا بیشترین یاوران موعود بشریت، از سرزمین من خواهند بود و مردم من، در کنار مسیح (ع) به او اقتدا خواهند کرد.

هموطن عزیزم! بگذار داستانی برایت بگویم. اگر می خواهی بدانی چه تحولی برای سرزمینت اتفاق افتاد و چگونه مردمت بزرگی خود را ثابت کردند، داستان «شهر صنعت» و «شهر شفا» را بنگر.

داستان «شهر صنعت و فلسفه» و «شهر حکمت و شفا»

در روزگاران قدیم، شهری بود که مردمش در صنعت و فلسفه، بسیار صاحب نظر بودند. صنعتگران و فیلسوفان زیادی از آن سرزمین پرورش یافتند. مردمانش در کشورداری و طبّ نیز دستی بر آتش داشتند.

روزی بیماری «آنفولانزای کفتری» در میان کبوتران نامه‌بر شایع شد. کسی نمی‌دانست؛ تا آنکه اتفاقی افتاد. شکارچیانی که منطقه‌ی حفاظت شده و نشده و غاز من و غاز همسایه برایشان مهم نبود، کبوتران نامه‌بر را هم شکار کردند و خوردند و «آنفولانزای کفتری» را در میان آدمیزادان و در سراسر کشور منتشر کردند. همه‌ی شهرها تلفات می‌دادند.  مردم در پرتگاه مرگ بودند. در شهری دوردست، محققانی طبیب، دلسوزانی حکیم و فیلسوفانی عمیق زندگی می‌کردند. آنان شاگردِ «استاد بزرگ طب و حکمت جهان»  بودند که طبّ و حکمت را باهم آمیخته و بزرگ‌ترین نهضت پزشکی جهان را از این شهر پایه گذاری کرده بود. تأثیر بدون عوارض داروهایشان، بیماری‌های جسمی و روحی را مداوا می‌کرد. آنان به جایی رسیده بودند که بیماری‌های آینده‌ی بشریت را نیز می‌شناختند. محققان «شهر حکمت و شفا» ، سال‌ها بر روی ویروس‌های مدرن و فوق مدرن مطالعه نموده و به محض شیوع «آنفولانزای کفتری»، یاد پیش‌بینی‌های استاد بزرگ افتادند و آن را شناختند و آنتی بادی آن را ساختند و به همه‌ی شهرها فرستادند. پیک سلامت از طرف «شهر حکمت و شفا» به تمام سرزمین‌ها می‌رفت و بدون هیچ چشمداشتی، دانش خویش را در اختیار مردم می‌گذاشت. مردم «سرزمین صنعت و فلسفه» که مفتون رشد خویش بودند،  در برابر ورود پیک سلامت مقاومت کردند. گفتند خودمان طبّ داریم و به شما نیازمند نیستیم. شما که سر از صنعت در نمی‌آورید، شما که نمی‌دانید «بروکراسی اداری» را با کدام «ب» می‌نویسند، شما که اهل سرزمین ما نیستید، حق ندارید به ما چیزی بیاموزید. این‌ها در حالی بود که مردم «شهر صنعت»، صدها سال قبل، طبّ خود را نیز از یکی از طبیبان همین «شهر شفا» آموخته بودند.  هرچند پیام آورانی که به این شهر آمده بودند، بهترین مردم «شهر شفا» نبودند و اشتباهاتی نیز شاید داشتند اما در میانشان شاگردان برجسته‌ی استاد بزرگ نیز دیده می‌شدند که بعدها مردم این شهر را به خود جذب کردند.  خلاصه اگر پیام آوران سلامت بر می‌گشتند، همه‌ی مردم «شهر صنعت» مرده بودند. آنان نمی‌توانستند مردم را رها کنند تا بمیرند. به همین خاطر مجبور شدند در برابر عُمّال حکومتی غرور و نفرت، شمشیر کشند  و خود را به مردم رسانند.

 مردم که داروی آن سرزمین دور را حکیمانه و موثر دیدند، با آغوشی باز پذیرفتند و پیام آوران سلامت را برای همیشه در آغوش کشیدند. آرام آرام، طب و حکمت را از ایشان آموختند، در مدارسشان درس دادند و به کار بستند. آنقدر پیوند محبت میانشان برقرار شد که حتی بر فرزندان خویش، نام آنان را می‌نهادند و مزار بزرگ‌ترین حکیمانشان را زیارتگاه و کلاس درس خویش می‌کردند. آنان از پیام آوران «شهر حکمت و شفا» آموختند که باید همه چیز را در زیر چراغ «علم»  و «بصیرت»  تماشا کرد، اهل «گذشت»  و «پذیرش حق»  بود. حکیمان، «منادیان صلح»  در سراسر جهان بودند. در عین حال، می‌گفتند که شمشیر کشیدن در برابر ستمگر، از ذلت و خواری بهتر است.

مردم، قله‌های علوم گذشته‌ی خود را حفظ کردند و اشتباهاتش را کنار گذاشتند؛ اما طبی که از پیام آوران آموختند، آنقدر پربار بود که حتی در ادبیات استوارشان تأثیرات عمیقی گذاشت.

پیام آوران می‌گفتند: استاد بزرگ که به همه‌ی زبان‌ها می‌توانسته سخن گوید، خبر داده بود که اگر کتاب‌های عافیت بخش «شهر شفا» را به زبان «شهر صنعت» هم می‌نوشت، باز بهانه جویی اینان باقی بود.  پیام آوران می‌گفتند: ما در پی رها کردن انسان‌ها از بند بیماری‌ها هستیم.  نمی‌خواهیم بر کسی منتی بگذاریم.  ما فقط به وظیفه‌ی انسانی خود عمل می‌کنیم.

مردم «شهر صنعت» کسانی نبودند که شمشیر بتواند آن همه تغییر در نگرش آنان پدید آورد. چراغ اندیشه‌ی استاد بزرگ بود که آنان را برای همیشه مجذوب خویش کرد و بعدها از بسیاری از مردمان «شهر شفا» نیز در پیروی و درک تعالیم استاد بزرگ جلو زدند.

 اما در همین شهر، کسانی بودند که هیچ گاه جمع میان علوم خویش و دیگران را ممکن ندانستند. آرزو می‌کردند که ای کاش مردم، داروی پیام آوران را نپذیرفته بودند و ای کاش اجازه نمی‌دادند وقتی از بیماری در بستر مرگ بودند، طبیبان دارو در دهانشان بریزند. فرزندان این موجودات لجوج و گاه ناآگاه، هنوز هم زنده هستند. آنان هنوز می‌گویند که غرورشان شکسته شده. می‌گویند دیگر چیزی از «شهر صنعت» نمانده. هنوز هم هر جا جامی از داروهای مردم «شهر شفا» را بیابند، فریاد می‌زنند: این داروی شهر غریبه‌هاست و آنگاه آنقدر آن را می‌فشرند  که شیشه‌ی بلورین جام شفا بشکند، دارو بر زمین ریزد و دستانشان نیز پر از خون گردد.

با این همه عشق و علاقه‌ی مردم، آنان کم کم آرزوهایشان را هم دیگر آرزو نمی‌کنند چون آنقدر دست نایافتنی می‌دانند که آرزویش هم نتوان کرد.  آنان می‌گویند که هنوز هم حسرت دارند. هنوز هم حسرت دارند!

توجه فرمایید که نویسنده، قصد پاسخ دادن تاریخی و کلامی به ادعای مدعی نداشته است.

این نوشتار، تنها، پاسخی است به زبان ادبی –  نیمه استدلالی به مطلبی با زبان ادبی.

پی‌نوشت‌هایی مستند برای تأمل

۱٫       داستان عجیب هجرت سلمان (که نام ایرانی‌اش روزبه بوده و از اهالی شیراز است) بسیار شنیدنی است. (روضة الواعظین- ترجمه مهدوى دامغانى، ص: ۴۵۲)

۲٫       القصص : ۵۸ وَ کَمْ أَهْلَکْنا مِنْ قَرْیَةٍ بَطِرَتْ مَعیشَتَها فَتِلْکَ مَساکِنُهُمْ لَمْ تُسْکَنْ مِنْ بَعْدِهِمْ إِلاَّ قَلیلاً وَ کُنَّا نَحْنُ الْوارِثینَ: و چه بسیار از شهرها و آبادی‌هایى را که بر اثر فراوانى نعمت، مست و مغرور شده بودند هلاک کردیم! این خانه‏هاى آنهاست (که ویران شده)، و بعد از آنان جز اندکى کسى در آنها سکونت نکرد و ما وارث آنان بودیم!

۳٫       الأحزاب : ۴۰ ما کانَ مُحَمَّدٌ أَبا أَحَدٍ مِنْ رِجالِکُمْ وَ لکِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَ خاتَمَ النَّبِیِّینَ وَ کانَ اللَّهُ بِکُلِّ شَیْ‏ءٍ عَلیماً: محمّد (صلی الله علیه و آله) پدر هیچ یک از مردان شما نبوده و نیست ولى رسول خدا و ختم‏کننده و آخرین پیامبران است و خداوند به همه چیز آگاه است!

۴٫       یونس : ۵۷ یا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِی الصُّدُورِ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنین: اى مردم! اندرزى از سوى پروردگارتان براى شما آمده است و درمانى براى آنچه در سینه‏هاست (درمانى براى دل‌هاى شما) و هدایت و رحمتى است براى مؤمنان!

۵٫       ُغافر : ۵۶ إِنَّ الَّذینَ یُجادِلُونَ فی آیاتِ اللَّهِ بِغَیْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ إِنْ فی صُدُورِهِمْ إِلاَّ کِبْرٌ ما هُمْ بِبالِغیهِ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمیعُ الْبَصیر: کسانى که در آیات خداوند بدون دلیلى که براى آنها آمده باشد ستیزه‏جویى مى‏کنند، در سینه‏هایشان فقط تکبّر (و غرور) است، و هرگز به خواسته خود نخواهند رسید، پس به خدا پناه بر که او شنوا و بیناست!

۶٫       فاطر : ۲۴ إِنَّا أَرْسَلْناکَ بِالْحَقِّ بَشیراً وَ نَذیراً وَ إِنْ مِنْ أُمَّةٍ إِلاَّ خَلا فیها نَذیرٌ : ما تو را به‌حق براى بشارت و انذار فرستادیم و هر امّتى در گذشته انذارکننده‏اى داشته است! / ضمناً برخی از دانشمندان اسلامی، زرتشت را پیامبری الهی می‌دانند که تا زمان پیامبر بعد، ایمان به رسالتش واجب بوده است. اما با ظهور پیامبر اسلام، شریعت‌های گذشته نقض شده و راهبری جامعه‌ی توحید، در دستان پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله) قرار گرفته است.

۷٫       منظور، شیعیانند که پیروان اسلام حقیقی هستند.

۸٫       النساء : ۷۵ وَ ما لَکُمْ لا تُقاتِلُونَ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفینَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ الَّذینَ یَقُولُونَ رَبَّنا أَخْرِجْنا مِنْ هذِهِ الْقَرْیَةِ الظَّالِمِ أَهْلُها وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا وَ اجْعَلْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ نَصیراً: چرا در راه خدا، و (در راه) مردان و زنان و کودکانى که (به دست ستمگران) تضعیف شده‏اند، پیکار نمى‏کنید؟! همان افراد (ستمدیده‏اى) که مى‏گویند: «پروردگارا! ما را از این شهر (مکه)، که اهلش ستمگرند، بیرون ببر! و از طرف خود، براى ما سرپرستى قرار ده! و از جانب خود، یار و یاورى براى ما تعیین فرما!

۹٫       (الکافی ج‏۱ ص : ۳۰)  فِی حَدِیثٍ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وآله: طَلَبُ الْعِلْمِ فَرِیضَةٌ عَلَى کُلِّ مُسْلِمٍ أَلَا وَ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ بُغَاةَ الْعِلْم: دنبال دانش رفتن، بر هر مسلمان واجب است و خداوند به یقین، دانش جویان را دوست دارد.

۱۰٫   یوسف : ۱۰۸ قُلْ هذِهِ سَبیلی‏ أَدْعُوا إِلَى اللَّهِ عَلى‏ بَصیرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنی‏ وَ سُبْحانَ اللَّهِ وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِکینَ: بگو: «این راه من است من و پیروانم، و با بصیرت کامل، همه مردم را به سوى خدا دعوت مى‏کنیم! منزّه است خدا! و من از مشرکان نیستم!»

۱۱٫   المائدة : ۱۳ فَبِما نَقْضِهِمْ میثاقَهُمْ لَعَنَّاهُمْ وَ جَعَلْنا قُلُوبَهُمْ قاسِیَةً یُحَرِّفُونَ الْکَلِمَ عَنْ مَواضِعِهِ وَ نَسُوا حَظًّا مِمَّا ذُکِّرُوا بِهِ وَ لا تَزالُ تَطَّلِعُ عَلى‏ خائِنَةٍ مِنْهُمْ إِلاَّ قَلیلاً مِنْهُمْ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اصْفَحْ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ: ولى بخاطر پیمان‏شکنى، آنها را از رحمت خویش دور ساختیم و دل‌هاى آنان را سخت و سنگین نمودیم سخنان (خدا) را از موردش تحریف مى‏کنند و بخشى از آنچه را به آنها گوش‌زد شده بود، فراموش کردند و هر زمان، از خیانتى (تازه) از آنها آگاه مى‏شوى، مگر عده کمى از آنان ولى از آنها درگذر و صرف نظر کن، که خداوند نیکوکاران را دوست مى‏دارد!

۱۲٫   المائدة : ۸۳ وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرى‏ أَعْیُنَهُمْ تَفیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ یَقُولُونَ رَبَّنا آمَنَّا فَاکْتُبْنا مَعَ الشَّاهِدینَ: و هر زمان آیاتى را که بر پیامبر (اسلام) نازل شده بشنوند، چشم‌هاى آنها را مى‏بینى که (از شوق،) اشک مى‏ریزد، بخاطر حقیقتى که دریافته‏اند آنها مى‏گویند: «پروردگارا! ایمان آوردیم پس ما را با گواهان (و شاهدان حق، در زمره یاران محمد(صلی الله علیه و آله)) بنویس!

۱۳٫   مائده : ۳۲ مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَیْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فِی الْأَرْضِ فَکَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمیعاً وَ مَنْ أَحْیاها فَکَأَنَّما أَحْیَا النَّاسَ جَمیعا: هر کس، کسى را- جز به قصاص قتل، یا [به کیفر] فسادى در زمین- بکشد، چنان است که گویى همه مردم را کشته باشد. و هر کس کسى را زنده بدارد، چنان است که گویى تمام مردم را زنده داشته است.

۱۴٫   فصلت : ۴۴ وَ لَوْ جَعَلْناهُ قُرْآناً أَعْجَمِیًّا لَقالُوا لَوْ لا فُصِّلَتْ آیاتُهُ ءَ أَعْجَمِیٌّ وَ عَرَبِیٌّ قُلْ هُوَ لِلَّذینَ آمَنُوا هُدىً وَ شِفاءٌ وَ الَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ فی‏ آذانِهِمْ وَقْرٌ وَ هُوَ عَلَیْهِمْ عَمًى أُولئِکَ یُنادَوْنَ مِنْ مَکانٍ بَعیدٍ: هر گاه آن را قرآنى عجمى (غیر عربی- همچون پارسی) قرار مى‏دادیم حتماً مى‏گفتند: «چرا آیاتش روشن نیست؟! قرآن عجمى از پیغمبرى عربى؟!» بگو: «این (کتاب) براى کسانى که ایمان آورده‏اند هدایت و درمان است ولى کسانى که ایمان نمى‏آورند، در گوش‌هایشان سنگینى است و گویى نابینا هستند و آن را نمى‏بینند آنها (همچون کسانى هستند که گویى) از راه دور صدا زده مى‏شوند!

۱۵٫   اعراف : ۱۵۷ وَ یُحِلُّ لَهُمُ الطَّیِّباتِ وَ یُحَرِّمُ عَلَیْهِمُ الْخَبائِثَ و یََضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْأَغْلالَ الَّتی‏ کانَتْ عَلَیْهِم: و (پیامبر) پاکیزگی‌ها را براى آنها حلال مى‏شمرد، و ناپاکی‌ها را تحریم مى‌کند و بارهاى سنگین، و زنجیرهایى را که بر آنها بود، (از دوش و گردنشان) بر مى‏دارد.

۱۶٫   هود : ۵۱ یا قَوْمِ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِنْ أَجْرِیَ إِلاَّ عَلَى الَّذی فَطَرَنی‏ أَ فَلا تَعْقِلُونَ: اى قوم من! من از شما براى این (رسالت)، پاداشى نمى‏طلبم پاداش من، تنها بر کسى است که مرا آفریده است آیا نمى‏فهمید؟

۱۷٫   احادیثی بسیار بر ستایش امت سلمان (علیه السلام) در این رابطه موجود است. روایت است که وقتی آیه ۱۳۳ سوره مبارکه نساء نازل شد، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به پشت سلمان زدند و فرمودند: منظور این آیه، امت سلمان است. (مجمع البیان-ج۳- ص۱۸۷) آیه شریفه، اشاره به این دارد که اگر خداوند بخواهد، قوم برگزیده‌ی خود را تبدیل می‌کند (از عرب به فارس) به نظر می‌رسد از سویی با توجه به دوری عرب از اسلام ناب و از سوی دیگر، نشانه‌ها و روایات مربوط به قیام‌های اسلام خواهی سید خراسانی و …، این پیش‌بینی محقق شده است.

۱۸٫   الحج : ۷۲ وَ إِذا تُتْلى‏ عَلَیْهِمْ آیاتُنا بَیِّناتٍ تَعْرِفُ فی‏ وُجُوهِ الَّذینَ کَفَرُوا الْمُنْکَرَ یَکادُونَ یَسْطُونَ بِالَّذینَ یَتْلُونَ عَلَیْهِمْ آیاتِنا قُلْ أَ فَأُنَبِّئُکُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذلِکُمُ النَّارُ وَعَدَهَا اللَّهُ الَّذینَ کَفَرُوا وَ بِئْسَ الْمَصیرُ: و هنگامى که آیات روشن ما بر آنان خوانده مى‏شود، در چهره‌ی کافران آثار انکار مشاهده مى‏کنى، آن چنان که نزدیک است برخیزند و با مشت به کسانى که آیات ما را بر آنها می‌خوانند حمله کنند! بگو: «آیا شما را به بدتر از این خبر دهم؟ همان آتش سوزنده [دوزخ‏] که خدا به کافران وعده داده و بد سرانجامى است!»

۱۹٫   التوبة : ۳۲ یُریدُونَ أَنْ یُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ یَأْبَى اللَّهُ إِلاَّ أَنْ یُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُونَ: آنها مى‏خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند ولى خدا جز این نمى‏خواهد که نور خود را کامل کند، هر چند کافران ناخشنود باشند!

۲۰٫   الأنفال : ۳۶ إِنَّ الَّذینَ کَفَرُوا یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ لِیَصُدُّوا عَنْ سَبیلِ اللَّهِ فَسَیُنْفِقُونَها ثُمَّ تَکُونُ عَلَیْهِمْ حَسْرَةً ثُمَّ یُغْلَبُونَ وَ الَّذینَ کَفَرُوا إِلى‏ جَهَنَّمَ یُحْشَرُونَ: آنها که کافر شدند، اموالشان را براى بازداشتن (مردم) از راه خدا خرج مى‏کنند آنان این اموال را (که براى به دست آوردنش زحمت کشیده‏اند، در این راه) مصرف مى‏کنند، امّا مایه حسرت و اندوهشان خواهد شد و سپس شکست خواهند خورد و (در جهان دیگر) کافران همگى به سوى دوزخ گردآورى خواهند شد.

http://mighatemehr.irhttp://mighatemehr.ir