نگاهي به نمايش هتل پاراديزو
سيد علي تدين صدوقي
عضو انجمن جهاني نويسندگان ومنتقدان تئاتر
هتل پاراديزو ( به نويسندگي گروه ) كارگردان مايكل وگل از آلمان در بخش بين الملل جشنواره فجر شركت كرده است.  اين نمايش توليد سال 2006 است و در اكثر كشورهاي جهان به اجرا در آمده است. داستان آن به يك هتل دركوههاي آلپ بر مي‌گردد كه به خاطر آب گرم شفابخشي كه دارد معروف شده و چهار ستاره دارد پدرخانواده كه صاحب هتل بوده فوت كرده و اكنون  مادر پير خانواده سرپرست است. خواهر و برادر دارند به ميانسالي مي‌رسند و بر سر تصاحب هتل و يا حداقل مديريت هتل با هم اختلاف دارند . نمايش90 دقيقه است و بدون كلام اما گروه با ماسك ها و حركات و ميزانسن‌ها به خوبي تمام داستان وحتي كوچكترين جزئيات رامنتقل كرده و در كمال راحتي و آرامش بدون هيچ‌گونه انقباض و بازي اگززله و بدون زياده گويي به مخاطبين انتقال مي‌دهند كاري كه نمايش‌‌هاي ما با ديالوگ و حرافي‌هاي زياده نمي توانند انجام دهند .
هر يك از چهار بازيگر اصلي مادر ، خواهر ، برادر و آشپز،
 به تنهايي نقش حداقل چهار نفر ديگر را بازي مي‌كنند . ماسك‌هاي گروه به گونه‌اي ساخته شده كه علاوه بر دفرمه بودن در حد معمول احساسات و انگيزه‌ها را به خوبي منتقل مي‌كند و ساخت آن به خوبي و با انديشه خاص دراماتيك صورت گرفته است. نمايش در واقع يك گروتسك كامل است و تمام پارامترهاي خاص اين سبك به خوبي رعايت شده است‌. هراس ، وحشت‌، كاريكاتور، سورئاليسم ، اكسپرسيونيسم ، تئاتر وحشت ، طنز‌، كمدي و همه خصوصيات اين سبك مدرن نشان داده مي شود‌. شما مي خنديد اما به سرعت اين خنده در گلو مي ماسد و گلوگير مي‌شود چرا كه نقاب ازچهره شخصيت‌ها بر گرفته شده و آن صورت واقعي و رذالتي كه در پس آن نهفته است خود را آشكار مي‌كند نفرگويي مخاطب خود را مي بيند و اين ويژگي سبك گروتسك است .
بدن بازيگران فوق العاده است و حركات را به خوبي انجام
مي دهند حركاتي كه در نوع خود مشكل هستند . مثلا در جا پريدن از پشت يك صندلي و نشستن روي آن . طنز و كمدي نمايش كاملا برگرفته ازموقعيت ، وضعيت و شرايط است با تمام اينها پيام انساني كه برايند محتواي نمايش است آن را جهانشمول كرده است . آن هتل و آن ستاره‌ها مي‌توانند در هر جاي دنيا باشند حتي در هرخانه‌اي . بازيگران به خوبي با خود و با مخاطبان ارتباط برقرارمي‌كنند ميزانسن‌ها و حركات، حس و حال رفتار و حتي نگاه‌ها هم به خوبي ازپشت ماسك قابل ديدن و حس كردن هستند حتي انتهاي نمايش و زماني كه اجراتمام مي‌شود هم باز تماشاكنان روي صندلي‌ها نشسته اند. پايان اجرا به گونه‌اي باز نمايشي است آنجا كه گروه به بيرون مي‌رود و همگي ماسك‌هايشان را برداشته و از پشت پنجره‌ها سرك مي‌كشند و يا آنجا كه روي صحنه مي‌آيند و ما مي‌بينيم تنها چهار بازيگر هستند نه مثلا ده بازيگر و يا آنجا كه پس از ريورانس زماني كه تماشاكنان دارند تالار راترك مي‌كنند گروه هنوز هم باز به صورت نمايشي روي صندلي‌ها و يا نيمكت دكور مي‌نشينند و به راحتي در عين صحبت با هم بامخاطبان هم ارتباط برقرارمي‌كنند درواقع اين نمايش در  رابطه با ارتباط هم هست . بايد گفت در روز اول جشنواره پس از چند سال شاهد يك نمايش خارجي خوب بوديم . به گروه به دليل نمايش تكنيكي و در عين حال روان و منسجم و مفرح خسته نباشيد مي‌گويم .