مردم در دنيا دو دسته ‏اند، يكى آن كس كه در دنيا براى دنيا كار كرد، و دنيا او را از آخرتش بازداشت، بر بازماندگانش از تهيدستى هراسان، و از تهيدستى‌اش در امان است؛ پس زندگى‌اش را در راه سود ديگران از دست می دهد.

و ديگرى آن كه در دنيا براى آخرت كار می كند و نعمت‏هاى دنيا هم بدون تلاش به او روى می آورد، پس بهره‌ی هر دو جهان را چشيده و مالك هر دو جهان می شود. با آبرومندى در پيشگاه خدا صبح می كند و حاجتى را از خدا درخواست نمی كند مـگر آنـكه حاجت‌روا مـی ‏شود.

نهج البـلاغه ـ حکمت 269 ـ ترجـمه مرحوم دشتـی.

http://ahl-e-bayt.blogfa.com/