کلمه به کلمه آن نور است. همواره روشنی بخش بوده و هست. نازل کننـده آن هم به صراحت نور بودن آن را بیان می‌کند. ¹  آیات آن تفسیر دارد و تأویل. تفسیر کردن صحیح و به تأویل بردن حقیقی آیات پربرکت آن فقط از حضرات آل الله ـ علیهم صلوات الله ـ برمی‌آید؛ چرا که ایشان درهای ایمان و اسرار خدای رحماننـد.²

بعد از خداونـد منـان جز آل الله ـ علیهم صلوات الله ـ کسی إشراف تمام و کمال به قرآن ندارد و نخـواهد داشت. شاید این مسأله بیانــگر این باشد که قرآن کریم بدون تمسک و توسل به وجود نازنین ائمه معصومیـن ـ علیهم السلام ـ به تنـهایی راه نجات نیست. دلیل این مطلب حدیث جناب رسول الله ـ صلی الله علیه و آله ـ هست که می‌فرماینـد: من دو چيز گران‌بها براى شما به یادگار می‌گذارم: كتاب خدا و عترت خود، أهل بيتم؛ تا وقتى که آن دو در کنار حوض بر من وارد شوند از هم جدا نمى‏شوند، اگر دست به دامن آن دو شويد هرگز گمراه نخواهيد شد.³

آنـچه در کنار اعتقاد حقیقی به قرآن کریم نیاز است، قبول قلبیِ ولایت حضرات آل الله ـ علیهم صلوات الله ـ  و تمسک همیشگی به آنـها است. به طور حتم ولایت الهی ایشان نعمتـی از سوی خداوند منان بر ما می‌باشد که خداوند در روز قیامت از آن و چـگونگی برخورد ما با آن، از ما سوال می‌کنـد. خداوند منان می‌فرماید: ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ.⁴ (سپس شما در آن روز بی‌شک از بخشش و نعمت ـ خدا در دنيا ـ بازخواست خواهيد شد).

عالم آل محمـد، حضرت علی‌بن‌موسی الرضا ـ علیه السلام ـ در مجلسی که پیرامون این آیه بحث می‌شد فرمودند: پدرم برایم نقل کرد که جدم امام صادق ـ علیه السلام ـ  در برابر کسانی که قصد تفسیر نادرست این آیه را داشتنـد فرمودند: مراد از اين نَعيم، دوستى و ولايت ما اهل بيت است. خداوند از آن در قيامت باز خواست خواهد كرد. خداوند پس از پرسش از توحيد و نبوّت، بندگان را از مسأله‌ی ولايت ما بازجوئى خواهد كرد، زيرا بنده اگر از عهده‌ی اين سؤال برآيد و به آن وفا كرده باشد، اين امر او را به نعيم جاودانه بهشت مي‌رساند.⁵