مردي همسايه امام صادق(ع) بود و خيلي مقروض شد و چاره اي نديد جز اينكه خانه اش را بفروشد. مشتري كه پيدا شد گفت: خانه ام ده هزار دينار است. مشتري گفت: خانه شما را قيمت كرده ايم چهار هزار دينار بيشتر نمي ارزد، چرا مي گويي ده هزار دينار؟ گفت: راست مي گويي، خانه من چهار هزار دينار مي ارزد، ولي مزيتي دارد كه به خاطر آن مزيت آن را ده هزار دينار مي فروشم و آن مزيت اين است كه همسايه من امام صادق(ع) است!! اين خبر به امام صادق(ع) رسيد، از ابراز اين محبت خيلي خوشحال شدند و او را احضار كردند، و فرمودند: چرا خانه ات را مي خواهي بفروشي؟ گفت: مقروض شده ام و چاره اي ندارم، و گرنه به هيچ قيمتي دست از جوار شما برنمي داشتم. حضرت فرمود: من خودم خانه شما را مي خرم. پس از اينكه امام خانه را به ده هزار دينار خريد، فرمود: اين پول را به مصرف قرضت برسان؛ خانه را هم به تو بخشيدم. كسي كه براي همسايگي با من، ارزشي بيش از ارزش خانه اش قائل است، چنين همسايه اي را نمي شود از دست داد! در بهشت هم با من همسايه خواهي بود.(1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- صفير هدايت، آيت الله ضياء آبادي، جزوه توبه