نسخه چاپی
سایت تحلیلی و اطلاع رسانی مفید نیوز
پابرهنگان ایران
برخی از تحلیلگران مسائل سیاسی یکی از گزینه هایی که اوباما در نامه محرمانه خود به مقام معظم رهبری نوشته است را مذاکره ایران با گروههای غربی و مخصوصا گروه 1+5 بر سر مسائل هسته ای ایران می دانند. بالاترین مقام سیاسی ایران در سخنرانی خود در ابتدای سال 91 تاکید کردند : سلاح هسته ای نداریم و به دنبال سلاح هسته ای هم نخواهیم بود اما اگر دشمن – آمریکا و رژیم صهیونیستی – به ما حمله کنند در همان سطح به کشورشان حمله خواهیم کرد. در بسیاری از اذهان عمومی در جهان این نکته تداعی شد که اگر دشمنان ملت ایران با سلاح هسته ای به ایران حمله کند ایرانی که سلاح هسته ای ندارد چگونه می تواند در همان سطح به آنها حمله کند. به نظر بنده نمی شود از پشت پرده سیاست مخصوصا سیاست بین الملل چیز زیادی فهمید و تا عملی شدن این گفتارها باید نشست و تماشا کرد.
جمهوری اسلامی با نگاهی به آینده معتقد است دستیابی و استفاده از انرژی صلح‌آمیز هسته‌ایی به مثابه‌ی یک حقِ غیرقابل انکار به هیچ‌عنوان قابل معامله نیست ولی داوطلبانه حاضر است با کشورهایی که خود بمب اتم دارند و حتی از آن استفاده هم کرده اند گفتگوی اطمینان بخش کند.
آخرین نمونه‌ای آن رضایت به گفتگو با 1+5 است. ابتدا قرار بود این گفتگوها در "ترکیه" انجام شود ولی ایران با اقدامی پیش‌دستانه تشخیص داد که این مذاکرات در جایی دیگر بجز "استانبول" انجام شود. و این نظر را رسماً اعلام کرد و گزینه‌ی جایگزین استانبول را هم "بغداد" پیشنهاد داد و بلافاصله عراق تمایل خود را برای میزبانی این مذاکرات علنی کرد.
اگر بنا بر ادعا و ژستِ غرب قرار است سوالات و ابهامات پاسخ داده شوند چه در "استانبول" چه در "بغداد"؟! وقتی ایران داوطبانه پذیرفته برای چندمین بار با "1+5" وارد گفتگو شود تا اگر نگرانی دارند رفع کند، خودداری غرب از مذاکره در بغداد چه مفهومی را به جهان مخابره می‌کند؟ چرا برای غرب مکان مذاکره مهم‌تر از خودِ مذاکره است؟ آیا این خودداری تایید نمی‌کند که ادعاهای غرب دروغ بوده و در مذاکرات قبلی هم بحثِ نگرانی‌ها مطرح نبوده و بلکه بحثِ معامله‌ایی در کار بوده که ایران زیر بار نرفته؟
عثمانیِ کوچک یا همان ترکیه که تا همین چند سال پیش ملتمسانه پشت درب ورودی اتحادیه‌ی اروپا زانو زده بود؛ حالا چند صباحی است به دنبال رویای بازسازی امپراطوری عثمانی افتاده و یک‌بار با ژستِ حمله‌ی لفظی به اسرائیل؛ دیگر بار با ادعای مشمئز کننده‌ی نگذاریم کربلا در بحرین اتفاق بیفتد، و بار دیگر با ژستِ میانجی‌گری برای ایران و غرب می‌خواهد در منطقه "آقایی" کند. غافل از اینکه ملت‌ها می‌بینند حجم فوق‌العاده‌ی معامله‌ی سلاح با رژیم صهیونیستی‌ش را؛ و می‌بینند پالس‌های "در بحرین خبر خاصی هم نیست" فرستادنش به غرب را و دیگر بازی‌های دوگانه‌اش را.
و حالا؛ وقت آن بود تا طعمِ نوازش‌های(!) جمهوری اسلامی را بچشد! تا بداند ایران بازی‌دوگانه را تا حدی تحمل می‌کند اما از حد که گذشت؛ جمهوری اسلامی گزینه‌های زیادی برای تلافی روی میز دارد.
دولتی که علنا ادعا می کند مشی سیاسی ما لائیک است دیگر چه انتظاری می توان از آن داشت که برای کشوری مسلمان و شیعی مثل ایران بتواند برادری کند. ترکیه درحالی سیاست یکی به میخ و یکی به نعل را سر لوحه کار خود کرده است که با غرور در روز عاشورای حسینی از مکتب کربلا دم می زند و در کاخ ریاست جمهوریش و به دور از رسانه ها با اسرائیل مبادله سلاح می کند و در روبروی رسانه ها و دوربین ها به اسرائیل حمله لفظی می کند.