چندی پیش گفتاری از حاج سعید حدادیان مداح صاحب نام، دررابطه با اسفندیار رحیم مشایی منتشر شد که موجب انتقاد دولت وبه ویژه مشایی قرار گرفت و سرانجام دولت ازسعید حدادیان شکایت کرد و جعفری دولت آبادی دادستان تهران نیز شکایت ریاست جمهوری از وی را اعلام وصول کرد.

مسلما این مطلب تاییدی برگفتار حاج سعید حدادیان نیست و مطلب خلاف اخلاق از هرکه باشد ناپسند است اما همه می دانند نظراتی همچون دوست خواندن مردم اسرائیل که برای اولین بار توسط یک مقام مسئول در جمهوری اسلامی ایراد شد، همچنین بذل و بخشش های مکرر از بیت المال وتلاش برای حذف مخالفان دردولت، اصراربرای برقراری ارتباط با مقامات آمریکا، ارتباط با رمال ها و جن گیر ها و ارتباط با حلقه مفاسد اقتصادی نزدیکان رئیس جمهور، خود جرم هایی است که بسیارسنگین تر از توهین به یک مقام دولتی است و این ازجمله جرم هایی است که مشایی مرتکب شده و تاکنون اقدامی از سوی قوه قضاییه برای پیگرد قانونی جرم ها انجام نشده است.

از آن گذشته ایجاد رانت در شرکت سمگا و رانت های منصبی برای دوستان، طرفداران و نزدیکان خود به ویژه «آرش کوشا» که توسط سایت الف منتشر شد و اتهاماتی نظیر قتل و همکاری با منافقین که چندی پیش رضاگلپور علیه وی وارد کرد و مشایی هیچ جوابیه ای برای آنها نداد و رضاگلپور نیزآمادگی خود را برای ارائه مدارک به دادگاه اعلام کرد و البته متهم به نشر اکاذیب نیز نشد، آیا خود دلیل قاطعی بر مجرم بودن مشایی نیست؟ به غیر از تغییرات مدیریتی اخیر کشور که درهر کدام ردپایی از نامبرده دیده می شود و موجب تضعیف نظام اسلامی می شود که خود جرم نابخشودنی است.

جدای از این مساله اگر شخص رئیس جمهور از گفتار سعید حدادیان ناراحت شده باشند واین جملات را در شأن این مداح اهل بیت(ع) ندانند، باید سوال کرد که آیا جمله هایی نظیر«اون ممه رو لولو برد»، «آنقدرقطعنامه صادرکنید تا قطعنامه دانتان پاره شود»،«آب رو بریز اونجایی که میسوزه»،«لنکرانی مثل هلو می مونه» وانواع این جمله ها در شان رئیس جمهور ملت ایران با این پیشینه عظیم ادبی و تاریخی است؟

شاید وقت آن باشد که رئیس جمهور محترم و دولتمردان نزدیک وی با اصلاح اعمال، خود را از اینهمه انتقادات خلاص کنند و دیگران را به خاطر انتقاد از عملکرد نه چندان مناسب خود مواخذه نکنند.

واما در آخر آمده است که روزی شخصی ازروستایی عبور می کرد که ناگهان سگی اورا دنبال کرد. وی پا به فرار نهاد اما از بد روزگار پایش به سنگی گیر کرد و بر زمین خورد. شخص ناله برآورد که:«این چه جایی است که سنگ را می بندند و سگ را ول می کنند!»