ماشاءالله اسم و رسم اين منشور سبز را با يك كاميون نمي شود كشيد، محتوايش كه جاي خود دارد. آن وقت ما خاله جانمان را چگونه توجيه كنيم و به خيابان بياوريم؟!
نويسنده مشترك پايگاه ضدانقلابي گويانيوز و سكولاريسم نو، با اشاره به متني مغشوش منتشره از سوي گروه مغشوش تري موسوم به شوراي هماهنگي سبز و مرور برخي عبارات مغلق و قلمبه آن نوشت: آهان... از اون نظر... شايدم از اين نظر... صحيح... بله بله. ماشاءالله اسم اين منشور را يك كاميون هم نمي كشد، محتوايش كه جاي خود دارد. حالا ما كه مي خواهيم خاله جانمان را به خيابان بكشيم، اين منشور را چگونه بايد براي او موشكافي نماييم؟ نه كه ما با موفقيت فاز «راي من كو؟» را پشت سر گذاشتيم و راي مان را پس گرفتيم حالا مي خواهيم از فاز هر ايراني يك ستاد، به هر ايراني يك جنبش اعتلا پيدا كنيم. من كه وقتي اين جمله را خواندم از خواب و خوراك افتادم. ديدم همين طوري حالت جنبشاني پيدا كرده ام. يعني قبلا ستاداني بودم حالا جنبشاني شدم. ببخشيد جمله ام بيش از اندازه ادبي شد. يعني اول اش فكر مي كردم ستاد هستم، حالا متوجه شدم جنبش هستم.
وي مي افزايد: اين جنبش سبز ما خوبي اي كه دارد آدم را كسل نمي كند. ريشه اش محكم نشده ساقه اش كلفت نشده يك باره آدم شاهد ميوه هاي آبدار و خوشمزه مي شود. واقعا اين رئاليته و رئاليسم خيلي خوب چيزي ست. البته جنبش سبز اميد، به نظر، يك كلمه «سور» هم به اول اين رئاليسم چسبانده كه كار هنري تر و قشنگ تر شود. من و ايراد گرفتن؟ من و بهانه تراشيدن؟ ابدا! فقط خواستم بگويم كه جگر آدم با خواندن اين منشور خون مي شود و تن و بدنش مي لرزد.