سفير پيشين آمريكا در عراق تأكيد كرد: رويكرد تحريم عليه ايران ايده بد و ناموفقي است اما آمريكا چاره اي جز اين ندارد.
كريستوفر هيل كه تا چند ماه پيش سفير آمريكا در بغداد بود، در روزنامه گلف نيوز نوشت: الگوي مذاكرات با ايران در سال 2010 بر اين ايده شكل گرفت كه تلاش هاي ديپلماتيك بر روي تحريم ها متمركز شد و اينكه چه تركيبي از آن (تحريم و مذاكره) براي وادار كردن ايران به سازش لازم است. اين رويكرد تقريباً با شكست مواجه شد و معلوم گرديد تمركز بر تحريم اقتصادي ايده بدي است اما اين رويكرد جاي خود را در سال 2011 خواهد داشت.
وي با اذعان به قدرتمندي ايران نوشت: مذاكره با ايران آسان نيست. ايران يكي از قديمي ترين كشورها در خاورميانه است. اين كشور فرهنگ غني دارد. ايران عليرغم تصوير تيره و تاري كه در منظر عمومي دارد، صاحب نوعي حس بشردوستانه نيز هست و هر كردي كه از شرحملات شيميايي صدام حسين به نواحي مرزي ايران گريخته باشد، مي تواند بر اين حس صحه بگذارد. فشار و تخريب نمي تواند با طبيعت اين كشور سازگار باشد.
«هيل» همچنين درباره تحريم ها يادآوري مي كند: تحريم ها سابقه نااميدكننده اي براي رسيدن به اهداف داشته اند. بنابراين ممكن است دست كشيدن از آن و بررسي آنچه بايد در رويكرد به ايران به عنوان طرف ناراضي مذاكرات، از نظر ديپلماتيك مورد تاييد قرار بگيرد، مفيد باشد.
وي اضافه مي كند: هر چند ممكن است تحريم ها موجب مشكلاتي براي ايران شود اما به نظر نمي رسد بتواند بن بست غرب بر سر برنامه هسته اي ايران را باز كند. آمريكا در عين حال بايد همچنان از رويكرد «تحريم و گفت وگو» استفاده كند تا فضاي بيشتري براي استراتژي ديپلماتيك نهايي ايجاد شود. اول اينكه آمريكا بايد برقراري روابط ديپلماتيك با ايران و به كار گرفتن ديپلمات ها را مدنظر قرار دهد. اين روندي آسان نخواهد بود و ممكن است با مقاومت سنگين ايران روبرو شود. اما ايراني ها با ساير اعضاي درگير در مذاكرات هسته اي، گروه پنج بعلاوه يك شامل چين، فرانسه، آلمان، روسيه و بريتانيا، ارتباط دارند و برقراري مجدد روابط تهران- واشنگتن مي تواند منجر به كوتاه كردن مسير ارتباط شود. دوم اينكه اگر يك ارتباط دوجانبه قوي بوجود آمد، نبايد جايگزين رويكرد گروه پنج بعلاوه يك شود. توانايي اين گروه براي همكاري با يكديگر در جهت حل اين بحران و ساير بحران ها، بسيار حياتي است.
وي به عنوان پيشنهاد سوم نوشت: آمريكا بايد به تلاش هاي خود براي وارد عمل شدن همسايگان ايران ادامه دهد. مشكل بزرگتر اين است كه كشورهاي همسايه بايد فكر جدي تري در خصوص ابراز نظر در خصوص اين اوضاع بكنند و بدنبال هماهنگ كردن مواضع علني و خصوصي خود باشند. ايران در حال ساخت بمب اسلامي نيست بلكه در حال ساخت يك بمب ايراني است(!) و رهبران عرب بايد آن را جدي بگيرند. ابراز نگراني ها به نحو خصوصي با تظاهر به خونسردي علني تطابق ندارند. چنين رويكردي را به سختي مي توان يك رويكرد موفقيت آميز در برابر كشوري در نظر گرفت كه جاه طلبي هاي هسته اي آن مي تواند پيامدهاي فاجعه باري براي منطقه داشته باشد.
وي همچنين درباره چين و روسيه نوشت: چيني ها و روس ها همچنان مردد هستند. آنها بايد از طريق روابط دوجانبه خود با ايران، به مسئله فوريت بخشند و حتي در قبال عدم تمايل ايران به مذاكره جدي، كمي ابراز خشم و نارضايتي كنند.
يادآور مي شود كريستوفر هيل چندي پيش تصريح كرده بود: ايران بازيگر اصلي در عراق است و بيشترين نفوذ را دارد.