از شدت وقاحت ریزه خواران سفره فتنه ، گاهی سر درد می گیرم.

تیرماه سال گذشته ، نوشته یی در یکی از سایتها در تنبیه «سامری ربناخوان فتنه» ، نوشتم .

سایت صهیونیستی «بالاترین» کرد آن چه کرد و سیل عقده های سبز ، به سمت بنده سرازیر شد.

وب سایت محترمی که زحمت درج مطلب اینجانب را کشید ، کل بازدید های روزانه اش بین دو تا چهار هزار بازدید بیشتر نبود. بناگاه قریب به 176 هزار بازدید از مطلب بنده را از سوی موافقان و مخالفان متن کوبنده ی حقیر به ثبت رساند.

دوبار دیگر در ادامه ی آن نوشته ها ، عرایضم را کامل کرده و تمام کسانی را که نا آگاهانه زبان به کلماتِ دُش باز کرده بودند بخشیدم.

جالب اینجا بود که طرفداران مودب آن یگانه حنجره ی دوران!! وی را تا حد خدایی بالا بردند. خسرو آواز ایران...خدای خواندن...پروردگار موسیقی ( نعوذ بالله)

مختاباد ناسپاس که روی پیشانی  تمام سوابقش شماره ی اموال صداو سیما درج است نیز به فرآخور حال خویش نگارنده را در مطبوعات سبز نواخت.

کیهان و دیگر دوستان همسنگر در راستای محکوم کردن خیانت  آوازه خوان سبز ، به موج داستان پیوسته و ....ادامه ی قضایا.

طولی نکشید که صحت عرایض بنده مبنی بر خیانت م.ش بر همگان مبرهن شد و حضرتش چشم هواداران سبزش را به جمال بی مثالش روی آنتن شیطان بزرگ منور ساخت.

اما بعد..

سوال این نگارنده از آندسته از م.ش پرستانی که هنوز هم به بهانه ی استادی وی ....خسرو اش میخوانند این است که :

اگر گفتار و رفتار خسرو شما در سال گذشته و هماغوشی وی با بی بی سی و صدای امریکا و فتنه گران داخل ، خیانت و سیاسی کاری نیست که هست ،

چگونه است که در بغل گرفتن احمدی نژاد و مصافحه ی این استاد آواز با رئیس جمهور کشورش ، سیاسی کاری محسوب می شود؟

فقط چون خلاف مصلحت و میل ایادی فتنه است؟

یک بام دوهوا تا کجا؟

وقاحت هم حدی دارد.

                                                                  مهران موزونی - والعاقبه للمتقین 

http://www.kiasi.blogfa.com