در ميدان سياسى، فتنه‌ى سال 88 را جوانهاى ما خواباندند. بيش از عوامل گوناگون ديگر، جوانهاى ما، همين شما دانش‌آموزها، همين شما دانشجوها نقش داشتيد؛ والّا فتنه، فتنه‌ى بزرگى بود. من به شما عرض كنم؛ چند سالى كه بگذرد، آن وقت قلمهاى بسته شده‌ى آگاهان بين‌المللى روان خواهد شد، باز خواهد شد، خواهند نوشت. ممكن است من آن روز نباشم، اما شماها هستيد؛ خواهيد شنيد، خواهيد خواند كه چه توطئه‌ى بزرگى پشت فتنه‌ى سال 88 بود. اين فتنه خيلى چيز مهمى بود، قصدشان خيلى قصد عجيب و غريبى بود؛ در واقع ميخواستند ايران را تسخير كنند. اينهائى كه عامل فتنه بودند - توى خيابان، يا بعضى از سخنگويانشان - اغلب ندانسته وارد اين ميدان شده بودند؛ اما دستهائى اينها را هدايت ميكرد، نميفهميدند. حالا اين كه چطور بعضى‌ها وارد اين ميدان شدند، چطور ندانسته به دشمن كمك كردند، خودش تحليلهاى دقيق روانشناختى دارد؛ اما واقعيت قضيه اين است كه عرض كردم. اين مسئله خيلى كار بزرگى بود؛ اين كار را شما جوانها به سامان رسانديد.

توى صحنه بمانيد عزيزان من! كشور مال شماست. اين قله‌هائى كه قبلاً گفتم، متعلق به شماست. در دورانى كه شما به كمال سنى رسيديد، ان‌شاءاللَّه اين قله‌ها را خواهيد ديد و براى ملت خودتان افتخار خواهيد آفريد. البته هيچ حركتى هرگز تمام شدنى نيست. حركت به سمت قله‌ها همچنان ادامه دارد و هيچ وقت متوقف نميشود. مهم اين است كه يك ملت ياد بگيرد، عادت كند و براى حركت به سمت كمال و تعالى، عزم راسخ كند. اين عزم نبايستى هيچ وقت سستى پيدا كند.

امروز خوشبختانه جمهورى اسلامى و ملت عزيزى كه پشت سر اين جمهورى هستند و آن را دارند پاسدارى ميكنند، از هميشه قوى‌ترند، از هميشه تواناترند. امروز راه ما از هميشه روشن‌تر است و ميدانيم داريم چه كار ميكنيم؛ ميفهميم به كجا داريم ميرويم؛ دوستانمان را ميشناسيم، دشمنانمان را هم ميشناسيم.