خاطره نگاری: در دوره طاغوت، ما در قم بوديم. احساس کرديم حوزه هاي علميه بايد روز به روز به جامعه نزديکتر شوند و در لاک خود نباشند. به اين نتيجه رسيديم که تبليغ دين، به شکل سنتي، ديگر کارساز نيست. بايد از راه هاي جديد وارد مي شديم. در تهران، مسجد نيمه سازي در خيابان نصرت بود. ما فعاليت خود را در آن مسجد آغاز کرديم. براي نيل به اهداف گفته شده، به فکر راه اندازي دانشگاه افتاديم. بعد فهميديم بايد از پايه شروع کنيم. به فکر ساختن مدرسه افتاديم. پيش آقاي روزبه رفتيم، خدا رحمتش کند. با ايشان صحبت کرديم. ايشان به ما کمک فکري کرد. در نزديک دانشگاه تهران ما يک ساختمان داشتيم. آقاي روزبه آمد و آن محل را ديد. ما در همان ساختمان، مدارس مفيد را بنا نهاديم. وقتي که مفيد را ساختيم، مشکلاتي داشتيم. پول کمي داشتيم. گاهي من خودم آن جا با کارگران مشغول کار مي شدم. دوستان هم از مسجد مي آمدند، ميرفتيم و در آن جا کار ميکرديم.

شیوه اداره مفید

مفيد به سبک خاصي اداره ميشد. از اول من نظرم اين بود که انسانهاي سالم در آنجا درس بخوانند. مديرآنجا سالم باشد. مدرسان سالم باشند. حتي خادم مدرسه بايد سالم باشد. خدا دسته اي از انسانهاي خوب را به کمک ما فرستاد. ٓانها در مفيد زحمت کشيدند. الان به حمدالله مدارس مفيد، چند هزار فارغ التحصيل دارند. اينها اکثرا در هر کجا که هستند، در هر رشته اي که درس خوانده اند، آدمهاي مفيد، خادم، سودمند و مومنی هستند. اگر خداوند در روز قيامت از من بپرسد به شما اين قدر عمر داديم، امکانات داديم، توفيق داديم، با اينها چه کار کردي؟ من هر چه فکر ميکنم، دستم خالي است. تنها چيزي که براي من اميد بخش است، همين مدارس مفيد و دانشگاه مفيد است.

علت انتخاب نام مفید براي مدارس

مرحوم مفيد را در دوره خودش «ابن المعلم» صدا ميزدند. ايشان در ميان تشيع خيلي در علم کلام کار کرده و متبحر بوده است. مرحوم مفيد وقتي از دنيا رفته، مردم گفته اند: «خداوند ما را به وسيله ابن المعلم نجات داد.» ايشان در جامعه کنوني ما ناشناخته بود. من تصميم گرفته بودم هر چه موسسه آموزشي داشته باشم، به نام مفيد باشد. الان دانشگاه مفيد هم به همين مناسبت نامگذاري شده است.

منبع: سایت مجتمع آموزشی مفید