در آذر ماه امسال سفری داشتیم به جنوب استان کرمان، شهرستان قلعه گنج. حدود سه هزار کیلومتر رفتیم و برگشتیم! سفری شگفت انگیز و پر از درس و نگاههای تازه. چند خطی به یاد مردم مستضعف این منطقه می نویسم که برای آینده خودم به یادگار بماند و به فرزندانم هم بیاموزم که مبادا مستضعفین و محرومین جامعه را فراموش کنند.

با هر انگیزه‌ای که به این بخش از کشور آمده باشید، اولین نکته‌ای که در نگاه اول به چشم می‌خورد، عمق محرومیت این مردم است. مردمی که هنوز در «کپر» زندگی می‌کنند؛ از نعمت آب آشامیدنی سالم محرومند و برخی از این روستاها هنوز جاده هم ندارند و حتی نوع پوشش آنها هم حکایت از بیگانگی آنها با فرهنگ و تمدن امروزی دارد. مردمی که نه لباس مناسبی دارند و نه آب و نان درستی! این‌جا آخر دنیاست، قلب آفریقاست اما در دل ایران! و اگر جستجویی هم در اینترنت داشته باشید، عنوان آفریقای ایران را برای این منطقه خواهید یافت، بدون آب و برق و جاده!
وقتی تو را می‌بینند با یک لپ‌تاپ به دست و دوربینی به دوش، چشمان بهت‌زده‌شان حکایت از غربتی دور و دراز دارد. عمق فقر و محرومیت را در نگاه و لباس و پاهای برهنه این مردمان می‌توان دید. اینها مردم سرزمین ما هستند؛ همان‌هایی که برای رفع ظلم و محرومیت از آنها، انقلاب شد. پای صحبت‌ها و درددل‌ها و آرزوهایشان که می‌نشینی، می‌بینی چیز زیادی نمی‌خواهند: جاده‌ای که بتوانند در مواقع مشکلات و مریضی، بیماران‌شان را به شهر برسانند، نیم‌نگاه مسئولین برای آب رسانی و اتمام خانه‌های ۳۰-۴۰ متری طرح کپر زدایی؛ همین و دیگر هیچ!
وقتی می‌بینی با چه افتخاری از دین و مذهبشان دفاع می‌کنند و رد کردن رشوه کلان برای تغییر مذهب را به عنوان یک ماجرای معمولی برایت تعریف می‌کند، در می‌یابی که انگار، امام خمینی ـ آن پیر فرزانه ـ این مردم فقر و پا برهنه را می‌شناخت که می‌فرمود:” وارثان واقعی این انقلاب پابرهنگان و مستضعفین و کوخ‌نشینان هستند… .”
در طول سفر، هر صحنه‌ای از فقر و محرومیت مردم را که می‌دیدم، به یاد تمجیدهای رهبر معظم انقلاب از تلاش‌های صورت گرفته در خدمت‌رسانی به محرومین می‌افتادم. این‌جا از هر کس که می‌پرسی، از احمدی نژاد می گوید!

از یکی از افراد محلی پرسیدم در این چند ساله اخیر وضع عمران و آبادی اینجا چطور بوده وآیا تغییری در سطح معیشت و آبادانی روستای شما ایجاد شده؟ با لبخند گفت بله آقا! به قول بلوچها ما شاه شدیم!
این‌جا کسی از چپ و راست و اصلاحات و قانون مطبوعات و قطعنامه‌های سازمان ملل چیزی نمی‌داند، این‌جا مردم، جاده می‌خواهند و آبی سالم، تا هر ساله نوزادهایشان، بر اثر بیماری‌های عفونی از دنیا نروند و بیماران‌شان به خاطر یک بیماری معمولی، تا آخر عمر ناقص نشوند! مردم این‌جا کمک می‌خواهند تا مجبور نباشند برای گذران زندگی‌شان، مزدور اشرار و قاچاقچیان مواد مخدر شوند.

مسئولین کشور، حتی اگر با دید امنیتی هم نگاه کنند، باید به داد فقر و محرومیت مردم قلعه گنج برسند و آنها را از این حاشیه فقر و بی‌خبری در بیاورند و رونقی به زندگی آنها بدهند. البته گویا اقدامات تأمینی و فرهنگی سپاه پاسداران در آنجا، در چشم مردم منطقه بزرگ می‌آمد و آنها خودشان را بسیجی و خدمتگذار انقلاب می‌دانستند.
به تازگی جاده‌هایی افتتاح شده است و بقیه هم در دست ساخت و افتتاح، برخی از این مردم کپرنشین، صاحب خانه شده و آب و برق و تلویزیون و تلفن دارند، با تانکر، آب آشامیدنی سالم برایشان می‌آورند. گرچه هنوز خیلی‌هاشان در کپر زندگی می‌کنند، اما با وجود نعمت برق، تابستان‌ها را با کولرهای گازی و آبی، در همان کپرها، با خنکای عدالت سپری می‌کنند. البته عمق محرومیت آنقدر زیاد است که با وجود سرعت سازندگی و کارهای عمرانی اخیر، هنوز هم چهره فقیر و محروم این مناطق، ترمیم نشده است.

سفری کردیم به دیار فراموش شده ها، دستمان خالی بود و کاری نتوانستیم بکنیم برای آن همه غربت. چند قطعه عکسی به یادگار برداشتیم تا همیشه در ذهنمان بماند و فراموششان نکنیم.

http://badesaba.ir