علیرضا افتخاری از معدود هنرمندانی بود که در کوران فتنه و جو سازی رسانه های صهیونیستی سبز ترجیح داد از صف مردمی که هنرش را دوست می دارند، خارج نشود و به آنها پشت نکند.
افتخاری به خلاف بعضی از هم سلکانش ترجیح داد هنرمندی مردمی بماند تا هنرمندی محفلی و وابسته.
افتخاری هنرش را برای خوشایند اجنبی نفروخت و به قیمت هورا کشی رسانه های انگلیسی و صهیونیستی، مردم و علاقه مندانش را دور نریخت.
افتخاری ترجیح داد صدای مردم بماند و صدای خفه خس و خاشاک نباشد.
افتخاری نشان داد اگر هنر با تزکیه درآمیزد در طوفان فتنه اسلحه ای سهمگین می شود برای انهدام دشمن.

اما گویا طبع لطیف و هنرمندانه او یارای تحمل موج حملات، توهین و وحشی گری مالوف و متعارف جریان موسوم به سبز را نداشت و او در فریاد تظلمی اشک آلود درد دلش را با مردمی که خود را از آنها می داند، در میان گذاشت؛
اما ای کاش افتخاری عزیز به رسم همیشگی دلسوزان و زخم دیدگان و حزب اللَهی ها خون دل می خورد و اشک نمی ریخت و فریاد سر نمی داد تا دشمن دون و زبون شاد نشود.

ای کاش او به فریاد فرو خفته و خون جگرهای مادران شهدا می نگریست تا دردش آرام شود اما دم بر نمی آورد.
همان مادران که پاره تن خود را فدای انقلاب و اسلام عزیز نموده اند و توسط همین سران فتنه با توهین و کنایه تجلیل شدند.
همان مادران که در جریان فتنه کور سبز دیدند که خون عزیزانشان پامال فتنه گران و غرب پرستان شده است اما خم به ابرو نیاوردند.

ای کاش افتخاری عزیز به صلابت رهبرش در نماز دشمن شکن جمعه می نگریست که آبروی خود را به عنوان اولین متاع پیش کش حضرت دوست نمود.

حزب اللَهی و بسیجی، آبرو، مال، فرزند و همه چیزش را در راه انقلاب و اسلام می دهد و آنگاه که هیچ نداشت، جانش را عرضه می کند.

البته افتخاری فخر هنرمندان است و افتخار مردم و هنرش از جان بر می خیزد و بر جان می نشیند چون همراه با تعهد است و این گونه بی ادبی ها و وحشی گری ها از مدعیان اصلاحات و فتنه گران هیچ جای تعجب ندارد و تلاش مذبوحانه ایست برای تلافی تو دهنی عظیمی که از امت حزب الله خورده اند.