خاطره نگاری نوشت:

مجتهد حكيم، مرحوم آقاى حاج ميرزا على هسته‌اى اصفهانى يكى از وعّاظ معروف بود. او كتاب اسفار را تدريس مى‌كرد. من كم‌تر از ۲۰ سال داشتم كه گاهى در تهران، مسجد حاج سيد عزيزالله پاى منبر ايشان مى‌رفتم. يك روز همين سؤال را از ايشان پرسيدم كه اهل‌بيت (عليهم السلام) چه نيازى به طلب رحمت ما دارند، با اين‌كه خودشان از هر نوع رحمتى برخوردارند. ايشان ديد كه من جوان هستم و هنوز پايه علمى زيادى ندارم، ابتدا مرا تشويق كرد و سپس مطابق فهم من گفت: «باغبانى براى ارباب خود مشغول باغبانى است و گل‌هايى مى‌پروراند كه بذر و آب و كود و زمين، همه و همه مال ارباب است و خود نيز ملك و مال ارباب مى‌باشد، ولى وقتى گل‌ها بزرگ شده و منظره زيبا و فضايى معطّر بوجود آوردند و ارباب براى ديدن آن منظره وارد باغ گرديد، آن باغبان دسته‌اى از گل‌ها را چيده و با ادب به حضور او تقديم كرده و خوش‌آمد مى‌گويد و پاداش مى‌گيرد. اين يك نوع ادب است وگرنه خود باغبان و همه گل‌ها متعلّق به ارباب هستند. پس ما نيز با صلوات، گلى را از باغ آن‌ها چيده و به خودشان اهدا مى‌كنيم»
منبع: درس اخلاق، تابستان ۹۴