در ایران آزادی بیان، حقوق بشر، تحمل نظرات مخالف و . . . نیست.

در ایران دیکتاتوری، اعمال زور، عدم تحمل نظرات مخالف و . . .  هست.

این ها را هر روز و هر شب از دهن بعضیا میشنویم. تو رادیوهاشون، شبکه های تلویزیون ماهواره ای و سایتاشونم این حرفا هست اما به قول یک شاعر شیرین سخن:

دو صد گفته چون نیم کردار نیست

و البته این میکروب ها فقط چسبیده اند به حرف زدن و حرف زدن و حرف زدن!

به خودشون که میرسه چی میشه؟ "چیز" میشه یعنی گنجی میشه . .  ای بابا اصلاً میدونید ماجرا چیه؟

میکروبی به نام گنجی که از حامیان فتنه 88 بوده و هست،چارتا انتقاد ساده از خود دوستان فتنه گرش کرده و یه کمی علیه اونا حرف زده امااینقدر کوبیدنش که گنجی به غلط کردن  افتاد!

به این میگن تحمل مخالف به این میگن آزادی بیان شایدم حقوق بشر یا از همینجو موارد.

مسأله اساسی و جالب بین حرفای گنجی اینه که از اصطلاح دیکتاتوری سبز استفاده کرده و وجود این دیکتاتوری را دلیل تغییر مشی و پس گرفتن سخنان خودش بیان کرده.

نمیدونم این شعار مرگ بر دیکتاتور که به زبون می آوردن چی بود اما هر "چیز"ی که بود گمانم انتقاد به خودشون بوده از اول هم منظورشون از دیکتاتور، خودشون بوده!

و در آخر یک سوال باقی میمونه و اونم عجز مشتی فریب خورده است که "میکروب"وار دور هم جمع شدن و حتی دراین اجتماع اندک خودشون هم نمیتونن دموکراسی مورد نظرشون رو اجرا کنن چه برسه به کل کشور که ادعاش رو دارن.

http://ahmadkaramad.blogfa.com