به گزارش مفیدنیوز، شهید بزرگوار مرتضی مطهری در کتاب آینده انقلاب اسلامی ایران بخش عدالت اجتماعی آورده اند: تفاوت عمده میان مكتب اسلام با سایر مكاتب در این جهت، این است كه اسلام معنویت را پایه و اساس می شمارد. ما در تاریخ نمونه های فراوانی درباره ی این جهت گیری رهبران اسلامی داریم كه واقعا مایه ی مباهات ماست. حساسیتی كه اسلام در زمینه ی عدالت اجتماعی و تركیب آن با معنویت اسلامی از خود نشان می دهد، در هیچ مكتب دیگری نظیر و مانند ندارد.

در سال فتح مكه زنی مرتكب جرمی شده بود كه باید مجازات می شد. اتفاقا این زن كه دزدی كرده بود وابسته به یكی از خانواده های بزرگ و جزو اشراف طراز اول قریش بود. وقتی بنا شد حد درباره اش اجرا شود و دستش را قطع كنند، غریو از خاندان زن برخاست كه: ای وای، این ننگ را چگونه تحمل كنیم؟ دسته جمعی به سراغ پیامبر رفتند و از او درخواست كردند كه از مجازات زن صرف نظر كند. فرمود:

هرگز صرف نظر نمی كنم. هرچه كه واسطه و شفیع تراشیدند، پیامبر ترتیب اثر نداد.

در عوض مردم را جمع كرد و به آنها گفت: می دانید چرا امتهای گذشته هلاك شدند؟ دلیلش این بود كه در این گونه مسائل تبعیض روا داشتند. اگر مجرمی كه دستگیر شده بود وابسته به یك خانواده ی بزرگ نبود و شفیع و واسطه نداشت او را زود مجازات می كردند، ولی اگر مجرم شفیع و واسطه داشت در مورد او قانون كار نمی كرد. خدا به همین سبب چنین اقوامی را هلاك می كند. من هرگز حاضر نیستم در حق هیچ كس تبعیضی قائل شوم.

و یا درباره ی علی علیه السلام نقل می كنند كه روزی گردنبندی به گردن دخترش دید، فهمید كه گردنبند مال او نیست، پرسید: این را از كجا آورده ای؟ جواب داد: از بیت المال «عاریه ی مضمونه» گرفته ام، یعنی عاریه كردم و ضمانت دادم كه آن را پس بدهم. علی فورا مسئول بیت المال را حاضر كرد و فرمود: تو چه حقی داشتی این را به دختر من بدهی؟ عرض كرد: یا امیرالمؤمنین! این را به عنوان عاریه از من گرفته كه برگرداند. فرمود: به خدا قسم اگر غیر از این می بود، دست دخترم را می بریدم.

اینها حساسیتهایی است كه ائمه و پیشوایان ما- كه اسلام مجسَّم و معلّمان راستین اسلام بوده اند- در زمینه عدالت اجتماعی از خود نشان داده اند. انقلاب اسلامی ما نیز اگر می خواهد با موفقیت به راه خود ادامه دهد، راهی جز اِعمال چنین شیوه ها و بسط روشهای عدالت جویانه و عدالت خواهانه در پیش ندارد.

مجموعه آثار شهید مطهری . ج24، ص: 234