طي سال هاي اخير، حركت خزنده اي در عرصه سينمايي داخلي قابل رديابي است كه در صورت نضج و گسترش، نه تنها ضربات مهلكي بر فرهنگ كشورمان وارد كرده و مي كند كه حتي ممكن است سينماي ايران را به سمت نابودي ببرد. اين جريان به شكلي هدفمند، اما تدريجي و قدم به قدم درحال پيش روي است و نامي جز جنبش عريانگري در سينما نمي توان بر آن نهاد. جرياني كه در جشنواره هاي خارجي، بيشتر خودنمايي مي كند و در داخل نيز از طريق بدپوششي در محافل و برنامه ها عرض اندام مي كند.

گوشه اي از اين جريان ويرانگر در ششمين جشنواره فيلم ابوظبي رخ نمايي كرد. آنجا كه يكي از بازيگران تارك وطن به دليل ايفاي نقشي مستهجن در يك فيلم مبتذل افغاني(!) جايزه گرفت و با شمايلي متضاد با فرهنگ ايراني با يك شيخ بدنام اماراتي عكس يادگاري گرفت. شوربختانه پدر اين بازيگر هم كه حضور دائمي در فيلم هاي سينمايي و سريال هاي تلويزيوني ايران دارد، در اين جشنواره حضور يافت و او نيز با دخترش و يك بازيگر خارجي كه پوششي نيمه عريان داشت عكس گرفت!

علاوه بر اينها، ستاره زن سينماي كشورمان نيز با پوششي تكان دهنده در صحن اين همايش سينمايي ظاهر شد. اصل شركت در اين جشنواره و به رسميت شناختن آن يك خيانت آشكار فرهنگي محسوب مي شود، چون يكي از اهداف برگزاركننده هاي آن، فضاسازي تبليغاتي عليه جمهوري اسلامي ايران است. اما اي كاش اين هنرمندنماها حداقل با حفظ هويت وطني خود در اين جشنواره حضور مي يافتند. آيا موقعيتي تحقيرآميزتر براي يك فرد به اصطلاح هنرمند مي توان تصور كرد كه براي كسب شهرت و ثروت حاضر به حراج كردن هويت و شخصيت خود شود؟

از طرفي، جريان موسوم به روشنفكري در سينما - و به طور كلي در عرصه فرهنگ و هنر- چون توان ارتباط متقابل با توده مردم و نيل به اهداف خود از طريق طرح مباحث سياسي را از دست داده، قصد پيگيري مقاصد خود از راه ترويج ابتذال و استهجان را دارد. آنها به خوبي دريافته اند كه جامعه هويتمند و متعهد به اخلاق و خودآگاهي ديني هيچ گاه به اهالي و باندهاي غربگرا و بي بندوبار باج نمي دهد. به همين دليل هم راه نفوذ و رسوخ خود در جامعه را در اخلاق ستيزي و هويت زدايي از جامعه يافته اند، اما اين شيوه بيش از هرجا به تماميت و بدنه سينماي كشورمان آسيب مي رساند.

چنان كه از دوم خرداد سال 1376 كه ليبراليسم اخلاقي و نسبيت گرايي به اين حوزه رسوخ كرد، رفته رفته هم كيفيت فيلم ها افت پيدا كرد و هم استقبال مردمي از آثار رو به كاهش نهاد. اين يك معادله طبيعي است كه هرچه فساد و هنجارشكني اخلاقي در عرصه فرهنگ گسترش يابد، مجال كمتري براي اعتلاي انديشه و خلاقيت باقي مي ماند.

منبع: بصیرت