از روزی که سینما توگراف وارد ایران شد و هنر سینما در این مملکت پا گرفت تاکنون هیچ وقت هنر هفتم ما در مدار ایجاد امید و اعتماد به نفس قرار نگرفته است.

"امید" با شانس باوری فرق دارد ما سال‌هاست که در این سینما با قهرمان‌هایی خوش شانس طرفیم، یعنی کسانی که خودشان در پدید آمدن موفقیت‌شان نقشی ندارند.

البته امروزه روز از همین هم عقب‌تر رفتیم و شخصیت‌های داستانی سینمای ایران نه تنها با نیروی اراده و اعتماد به نفس خود به جایی نمی‌رسند بلکه تمام دنیا هم علیه آن‌هاست.

سینمای سیاه سال‌های اخیر می‌تواند حتی انسان امیدوار را هم دچار یاس و افسردگی کند چه رسد به مابقی افراد؛ ناظر به همین مسئله ما پرونده‌ای را با نام امید در سینمای ایران باز کردیم و با اهالی سینما در این باب به گفتگو نشستیم که یکی از این مصاحبه‌ها را در ادامه می‌خوانید:

فرزاد موتمن کارگردان سینما، در خصوص این موضوع که چرا امید در سینمای جهان متجلی تر از سینمای ایران است در گفتگو با خبرنگار سینما باشگاه خبرنگاران گفت: در سینمای جهان انوع فیلم وجود دارد و توأمان به تلخی و شیرینی زندگی پرداخته می‌شود، به عبارتی آنها هیچ وقت پروژه‌هایی با مضمون امید راه نمی‌اندازند و از طرفی نمی‌توان هز چیز تلخی را در سینمای ایران ناامیدی و سیاه‌نمایی خواند.

وی ادامه داد: سینمای امید می‌تواند از تلخ‌ترین فیلم‌ها بوجود بیاید و نباید امید را به زور وارد سینما کرد، به نظر من باند بازی، دسته‌بندی، پارتی بازی و رانت خواری است که در سینما موجب ناامیدی می‌شود و دولت جدید هم به دنبال به دست آوردن دل جناح‌ها و طیف‌های مختلف است ،در چنین شرایطی اوضاع بدتر نشده باشد بهتر نشده است.

وی بیان کرد: انگار مسئولان فرهنگی ما اطلاعات زیادی از سینما ندارند چرا که امید از دل تراژدی بیرون می‌آید، من معتقدم نسخه پیچی برای هنر آن را نابود می‌کند.

موتمن تاکید کرد: باید اجازه دهیم هنر و فرهنگ در جاهای مختلف کشورمان به کار طبیعی خود ادامه دهد و چنانچه که سینما راه طبیعی خودش را برود امید در سینمای ما ظاهر می‌شود.