لقمه عیب پوش

آبرو می رود ای ابر خطا پوش ببار

که به دیوان عمل نامه سیاه آمده‌ایم

خدا نكند عیب كسی پید ا و آشكار گردد. اگر پرده ستاریت خدا نباشد آبروریزی بدی می شود. گاهی رو افتادن و ظاهر شدن یك عیب، آبروی چند و چند ساله انسان را به باد داده و اعتبارش را از او می گیرد. اگر خدا آبرو داری نكند و گناهان و عیب های انسان ها را آشكار كند، حتی ممكن است نظام زندگی جامعه به هم بخورد. چرا كه محبت ها به دشمنی، اعتمادها  و حسن ظن ها به بدگمانی و دوستی ها به نفرت و احترام ها به بی احترامی تبدیل و حتی خانواده ها را از هم متلاشی می كند.

از این رو باید ضمن پرهیز از گناهان و پوشیدن لباس حیا و عفت، همیشه از خداوند مهربان دوام پرده پوشی اش را طلب نمود.

 اما در بین كارهایی كه انسان انجام می دهد برخی كارها هستند كه به خاطر ارزش و تاثیری كه دارند، خداوند متعال در مقابل انجام آنها علاوه بر پاداش های دیگر، پرده پوشی را نیز نصیب او می نماید. یكی از آن كارها را امام صادق علیه‌ السلام برای شیعیانش بیان نموده و فرمود:
مَنْ كَفَّ غَضَبَهُ سَتَرَ اللهُ عَوْرَتَهُ.
هرکس خشم خود را فروخورد، خداوند عیبهای او را می‌پوشاند

البته نكته ای كه باید به آن توجه نمود این است كه عصبانیت و خشم خودش عامل پرده دری و آشكار شدن عیب های است. گاهی كسی كه آتش خشم خود را خاموش نمی كند و عصبانیت خود را كنترل نمی كند، عنان وجود خود را از دست داده و با دست خویش پرده ستاریت الهی را دریده و عیب هایش را بیرون می ریزد. اعتبار و آبرویی كه با وقار و متانت برای خود جمع نموده به یكباره در هنگام عصبانیت و خشم، و از دست دادن اختیار زبان خود به باد می دهد و باطن خود را آشكار و هویت خویش را فاش می نماید.

serat.mihanblog.com