لطفا گوش من را پس دهید

«همه جا کفر و دروغ، همه جا ظلم و ستم، چهره مردم شهر، همگی آیه غم. الله الله تو پناهی بر ضعیفان یا الله. قصرها قصر بلا، حاکمش تشنه خون، مردم شهر فقیر، همه در بند زمون»

به سبب برپایی نمایشگاه رسانه های دیجیتال و مسئولیتی که در آن داشتم (که در آینده شاید بیشتر از آن بنویسم) با یکی از دوستان طی پانزده روز ارتباط  تلفنی زیادی داشتم. یعنی مجبور بودم برای بسیاری از هماهنگی ها و کارها دائما با گوشی همراهش تماس بگیرم. عباراتی که در ابتدای متن آمده آهنگ پیشوازی بود که ایشان انتخاب کرده بود و من هر بار که با او تماس می گرفتم اولین چیزهایی که به جای صدای بوق می شنیدم، کفر، دروغ، ظلم، ستم، غم، بلا، تشنه خون، فقیر، بند و خلاصه چرک و خون و کثافت و اینها بود. اینقدر این آهنگ حماسی انقلابی را شنیدم روزهای آخر حالم به هم می خورد.

آهنگ پیشواز که ابتدا توسط ایرانسل در اختیار کاربران قرار داده شد چندی است که توسط همراه اول هم ارائه می شود و شاید به همین جهت باشد که کم کم تعداد افراد بیشتری هستند که وقتی با آنها تماس می گیریم به جای شنیدن صدای بوق، آهنگ یا تواشیح یا مداحی یا انواع و اقسام صداهای مختلف را می شنویم.

همه صحبت من اینجاست که فارغ از مباحث شرعی و عرفی، از لحاظ منطق و عقل، اساس آهنگ پیشواز تعریف کردن و استفاده از این امکان اشتباه است. هر کدام از ما سلیقه موسیقیایی متفاوتی داریم و از نوع خاصی از موسیقی، سبک خاصی از آن، خواننده خاصی، گروه مشخصی و… خوشمان می آید و بالعکس. یعنی از برخی از آنها کاملا بدمان می آید و برایمان غیر قابل تحمل است. حالا این چه منطقی دارد که کسی از آهنگی که خوشش می آید آن را به بقیه تحمیل کند؟!

به فرض کسی از فلان آهنگ محمد اصفهانی خوشش می آید. چه لزومی دارد که همه ی ما دوستان و فامیل و آشنایان او هم از این آهنگ خوشمان بیاید و بخواهیم آن را بشنویم؟ یعنی افراد آهنگی را انتخاب می کنند که خود قرار نیست به آن گوش دهند بلکه دارند برای بقیه انتخاب می کنند. آن هم با سلیقه شخصی خود. بگذریم از اینکه به نرخ همراه اول ماهی پانصد تومان پول هم بابت آن می دهند. یعنی دوست من دارد ماهی پانصد تومان می دهد تا همه کس و کار او مجبور باشند در این یک ماه که با او تماس می گیرند چرک و خون واینها گوش کنند!

فقط هم بحث موسیقی نیست. من از فلان نوحه ی محمود کریمی خوشم می آید. هر موقع هم بخواهم فایل آن را که برای خودم ذخیره کرده ام گوش می دهم. اما شما را هم مجبور می کنم که هر موقع با من تماس گرفتید آن را گوش کنید. زور است. تجاوز به حریم شخصی دیگران متاسفانه آزاد و قانونی است.

این بحث آلودگی صوتی البته محدود به آهنگ های پیشواز اپراتورهای موبایل نیست. در تاکسی ها که جزو وسایل نقلیه عمومی هستند هم این مشکل وجود دارد. اینکه شما مجبورید در تمام مسیر به سلیقه ی صوتی راننده تن دهید. یادم هست چند سال پیش از محل کار تا منزل مجبور بودم چهار مسیر تاکسی سوار شوم. تقریبا همیشه با اعصاب ناراحت و خستگی زیاد به خانه می رسیدم چرا که در طول مسیر چهار سلیقه مختلف به زور به خوردم داده می شد. یکی آهنگ های تند و راک، یکی آهنگ هایی قدیمی با صدای خانم های خواننده، دیگری موسیقی های کلاسیک و دیگری حتی گاهی اوقات یک بحث تخصصی و خسته کننده از یک شبکه رادیویی که موضوع آن اصلا به درد من نمی خورد ولی مجبور بودم با صدای بلند به آن گوش کنم.

و اما برای اینکه صرفا انتقاد نکنم اجازه دهید پیشنهادی هم داشته باشم. بهتر نیست اپراتورهای محترم موبایل امکانی تعریف کنند که کسی برای تماس های خودش آهنگ پیشواز تعریف کند. یعنی من با هر کسی که تماس گرفتم به جای صدای بوق آهنگ انتخابی خودم را بشنوم. اگر از صدای بوق خسته شدم این کار را می کنم و آهنگ یا صدا یا نوحه یا قرآن یا هر چه را که دوست دارم با آن جایگزین می کنم، اما برای خودم نه برای دیگران. من خبر ندارم ولی یکی از دوستان می گفت دیده است که این امکان در کشورهای دیگر وجود دارد و از نظر پیاده سازی اش هم با سواد فناوری اطلاعاتی اندکی که دارم فکر می کنم کار سختی نباید باشد.

نکته آخر اینکه هر کس از شما خواهش کرد که ضبط خود را خاموش کنید یا آهنگ های موبایل تان را با هندزفری گوش کنید یا صدای تلویزیون را موقع تیتراژ سریال کم کنید را به چشم یک انسان امل و عقب افتاده نگاه نکنید. یاد بگیریم به سلایق هم در تمام زمینه ها احترام بگذاریم و کسی را مجبور نکنیم کاری که نمی خواهد انجام دهد.

http://azjensekhoda.com