نقش مطبوعات در نمایشگاه صنعت دکورسازی

سلام

چند سالی می شد که به نمایشگاه مطبوعات سر نزده بودم. تقریبا شاید از زمانی که نمایشگاه مطبوعات هنوز از نمایشگاه کتاب جدا نشده بود و در کنار آن برگزار می شد. آن وقت ها یادم می آید که نمایشگاه مطبوعات نهایتا در دو سه سالن که کوچک ترین سالن های نمایشگاه بین المللی هم بودند برگزار می شد و هر نشریه و مطبوع در آن یک غرفه معمولی نهایتا بین ۱۲ تا ۲۱ متری داشت و در آن به عرضه روزنامه یا مجله خود می پرداخت. یادم هست در آن زمان که جوان تر بودم از اولین غرفه یک کیسه پلاستیکی تهیه می کردم و بعد کل نمایشگاه را می گشتم و همه غرفه ها روزنامه ی آن روزشان را هدیه می دادند و می گرفتم و می انداختم داخل کیسه. بعد هم می رفتم خانه و با ولع خاصی یکی یکی آنها را می دیدم و تماشا می کردم و گاها می خواندم و فضای کل نشریات کشور کمی دستم می آمد. آخر سر هم هدیه می دادمشان به مادرم جهت بایگانی در روزنامه دانی خانه(!)

چند روز پیش به دلایلی دوباره تصمیم گرفتم بروم و نمایشگاه را ببینم. به دلیل شرکت داشتن فعال خودم در برگزاری نمایشگاه رسانه های دیجیتال که در محل مصلی برگزار شد، برایم جالب بود که ببینم نمایشگاه مطبوعات هم دقیقا همان جا و با همان زیربنا چگونه برپا شده و اساسا مگر به اندازه ی همه شرکت های نرم افزاری و بازی سازی و نرم افزار موبایل و وب سایت های اینترنتی، در کشورمان روزنامه و مجله هم داریم که توانسته اند فضای به آن بزرگی در مصلی را پر کنند؟!

در نمایشگاه جواب سوالم را پیدا کردم. تعداد روزنامه ها و وب سایت ها خیلی زیاد نیست اما به قول رضا امیرخانی خیلی هاشان به شیرفلکه نفت وصل اند و هزینه اجاره غرفه و غرفه سازی برایشان اصلا به حساب نمی آید. در نمایشگاه رسانه، سایت مسجد جمکران غرفه ای تقریبا بیست متری داشت که هزینه غرفه سازی آن (که توسط شخص غرفه ساز هدیه شده بود) حدود هشت میلیون تومان بود. و شما حساب کنید پرتقال فروش های نمایشگاه مطبوعات برای غرفه های صد متری شان چقدر هزینه ی اجاره غرفه، غرفه سازی ام دی اف، مبلمان، نورپردازی و … کرده اند و این پولها از کجا می آید و به کجا می رود و این نمایشگاه چقدر به درد مردم می خورد.

ترکیب «درد مردم» جالب بود. بله من هنوز هم نمی دانم که فلسفه برگزاری نمایشگاه مطبوعات چیست و قرار است به چه درد بخورد؟ مگر نه اینکه همه مطبوعات ناچارا روی کیوسک عرضه می شوند و در حقیقت هر روز در شعبات مختلفی، نمایشگاه های کوچک مطبوعات در سطح همه کشور برگزار می شود و هر یک با ارائه مقالات و نوشته ها و ترکیب روی جلد و غیره دارند خود را عرضه می کنند و با هم رقابت می کنند. لطفا به من نگویید که این فرصتی است برای دیده شدن، جذب مخاطب، تعامل بین مطبوعات، هم اندیشی و ارتباط دوسویه مردم با رسانه ها، ارتقای سطح کیفی کار نشریات و به ویژه خبرنگاران، نشست های تخصصی، تشویق مردم به خواندن روزنامه، تشویق جوانان به روزنامه نگاری و غیره که خداوکیلی من و شما می دانیم اینها فقط به درد سخنرانی وزیر ارشاد در مراسم افتتاحیه می خورد و بس!

غرفه های صد متری و بیشتر که به بهترین شکل ساخته و تزئین شده اند به نحوی که گویی قرار است این بنای مجلل سالهای سال در جای خود در مصلی بماند و اصلا به هیبت ش نمی خورد که ده روز عمر مفیدش باشد اصلی ترین چیزی است که در نمایشگاه دیده می شود. داخل آنها هم چند ست مبلمان شیک و تعدادی مدیر کت و شلوار پوشیده که روی آنها لم داده اند و توجه خاصی هم به شمای بازدیدکننده ندارند و به نظر می رسد کلا از جنس شما نیستند. در حاشیه نمایشگاه و در راهروهای دورافتاده و آن دور دورها هم تعدادی غرفه ی معمولی با اندازه معمولی و آدم های عمولی که سایت ها و خبرگزاری های معمولی هستند که قرار است هیچ وقت دیده نشوند. در کیوسک روزنامه فروشی زیرتر از بقیه باشند و در اینترنت در رنکینگ ۵۰۰۰۰ به بالا و در نمایشگاه هم گوشه ای که نورش کمتر است و از مسیر اصلی به اندازه کافی دور. اتفاقا جالب ترین محتوا هم مال آنهاست و پرانرژی ترین مسئول غرفه ها را دارند و شما را خیلی هم تحویل می گیرند و پای صحبت شان که می نشینی کلی طرح و ایده و حرف برای گفتن دارند. کل زیربنای غرفه شان هم کمتر از اتاق VIP آن دیگران است!

برایم خیلی جالب بود که شلوغ ترین جاهای نمایشگاه یکی غرفه های مربوط به مجلاتی بود از قبیل آشپزی خانواده سبز، هنر آشپزی، تک آشپز، ماهنامه ساناز سانیا، کوک (مجله خیاطی) و امثال آنها که مطبوعات خود را به صورت چند تا هزار می فروختند و مردم هم دست و پا می شکستند. و دومین رتبه شلوغی هم مربوط بود به مکان های دایره شکلی به نام «پاتوق مطبوعات» که دو تا آقای روپوش به تن کرده در وسط آن ایستاده بودند و تند و تند برای افراد حاضر در صف نسکافه سرو می کردند. برایم جالب بود که چقدر نسکافه در رونق گرفتن گپ و گفت مطبوعاتی در کشور تاثیر گذار است و وقتی نسکافه ها تمام می شود، مردم دیگر دل و دماغ مطبوعات خواندن ندارند و غرفه خلوت می شود!

 

در مقابل خلوت ترین بخش نمایشگاه هم مربوط بود به نشریات استانی که در انتهای سالن نمایشگاه و یک گوشه ی آن جمع شده بودند و متاسفانه کسی نیم نگاهی هم به آنها نمی کرد. فضای این قسمت حتی از نظر نور تاریک تر از بقیه قسمت ها بود. تقریبا همه آنها هم با وسایل نه چندان گران قیمت اقدام به تزئین غرفه های خود نموده بودند که بعضا هم بسیار زیبا طراحی شده بود. محرومیت در همه چیز، انگار جزئی جدانشدنی از استان های کشور است و خود آنها هم به این موضوع عادت کرده اند!

دست آخر من همان نمایشگاه مطبوعات در حاشیه نمایشگاه کتاب با غرفه های ساده و کم متراژش را به این نمایشگاه ترجیح می دهم. حالا که قرار است مطبوعات تحت حمایت نفت، به هر حال در حاشیه باشند، پس چرا در حاشیه نمایشگاه صنعت دکورسازی در ایران؟! کتاب که موضوعش مربوط تر هم هست!

http://azjensekhoda.com/