سوژه های هنری هرچند دینی است ولی عمیقا انسان گرایانه و نفسانی است. آنچنان که ارباب کلیسا مجبور می شدند روزهای یکشنبه پرده هایی بر تابلوها و مجسمه های قدیس ها بیاندازند تا برای نیایشگران شهوت انگیز نباشد. 

 

 

تصویری که می بینید مجسمه حضرت داوود اثر مایکل آنجلو (میکلانژ) در اوایل قرن شانزدهم است. مجسمه ای هشت متری و کاملا عریان از داوود نبی در حالیکه جنگ افزار خود را بر دوش چپ دارد. 

هنر نفسانی مدرن با برهنگی متولد شده و نخستین کارش تقدس زدایی از قدیس ها و اولیای دین بوده است. برخلاف هنر دینی که عموماً شمایل نگاری را ممنوع می داند و یا حداکثر تمثال قدیس ها را با پرهیز از اندام نمایی، با پوشیدگی و حتی دوری از پرسپکتیو محاکات می کند و این تفاوت هنر "تنزیهی" است با هنر "تشبیهی".

طرح اخیر یک روزنامه در تقدس زدایی از شهدا ادامه همین ادراک نفسانی از هنر است. "تن نمایی" سنخیتی با ادراک ملکوتی در هنر دینی ندارد. تنها تفاوت طرح فوق الذکر با نمونه های کلاسیک هنر رنسانس در این است که شهدا دستان بسته خود را بر عورت های خود گذاشته اند تا پیدا نباشد.

 

البته کاری با این ندارم که این روزنامه متعلق به چه جریان یا حزبی است. با تحلیل های ماسونی هم بیگانه ام.