خاطره رهبر انقلاب از مرد فحّاش در زندان‌هاي طاغوت

 

«و حقّ اللّسان إكرامه عن الخنا؛ حق زبان بر عهده تو اين است كه او را از دشنام سالم نگه داري، او را اكرام كني، برتر بداني از اينكه او را به زشتگويي دچار كني. زبان كه مي تواند ذكر خدا بگويد... 

 

و تعويدها الخير؛ حق زبان اين است كه عادت بدهد او را به خير. اين مشكلات غالباً از جواني و نوجواني شروع مي‌شود*. هرچه به دهانش آمده گفته، حالا هم كه مرد كاملي است، مي خواهد خوب زندگي كند اين رياضت لازم دارد. انساني كه عادت كرده به دروغگويي بايد مواظب باشد. رياضتش هم به اين است كه دروغ نگويد، دشنام ندهد. 

 

ما ديده بوديم در يكي از زندان‌هاي طاغوت يك نفر بود ساخته شده بود براي فحش! همين طور شروع مي كرد بدون توجه به طرف مقابلش فحش‌هايي مي‌داد كه جديد بود يا ما نشنيده بوديم! كأنه مبتكر بود در ساخت فحش! فحش‌هاي ركيك مي‌داد، عصباني هم نبود اينكه حالا فكر كنيد عصباني بود، نه، در حال عادي فحش مي داد. ما گاهي از اين روزنه سلول نگاه مي كرديم كه بله آقا تشريف آوردند! (با خنده حضار) 

 

اين عادت زشتي است. انسان زبانش را در بياورد بكند در نجاسات. اين هم نجاسات معنوي است ديگر. 

 

و ترك الفضول الّتي لا فائدة لها؛ زيادي حرف زدن در حالي كه مطلبي كه انسان لازم باشد بگويد يا راجح باشد وجود ندارد، اين را ترك كنيد...