سياه بازي اپوزيسيون اين بار وسط مستطيل سبز

اقدام افتضاح آميز و ناكام محافل ضدانقلاب براي سوءاستفاده از مراسم تشييع مرحوم ناصر حجازي (دروازه بان اسبق تيم ملي فوتبال) حتي در برخي رسانه هاي وابسته به اپوزيسيون نيز مورد سرزنش قرار گرفت.
به گزارش کیهان، پايگاه اينترنتي روزنت (وابسته به ضدانقلاب خارج نشين) در اين باره نوشت: عقاب آسيا رفت، پرواز اسطوره و... اينها بخشي از تيترهاي رسانه ها بود. ناصر حجازي قهرماني ملي و قابل احترام بود، روحش شاد اما با ديدن اين تيترها و صحنه ها چند سؤال خودنمايي مي كند اول اينكه مگر ناصر حجازي ما قبل فوت و بيمارستان رفتن اسطوره نبود؟ آيا او زمان بازيگري و مربيگري اسطوره نبود اما وقتي به بيمارستان رفت و در كما رفت به اسطوره تبديل شد؟ كارنامه ورزشي او پر از پيروزي ها و شكست هاست. آيا او آن زمان هم اسطوره بود؟ اما اگر اسطوره نبود پس چطور بعد از فوتش به اسطوره اي دست نيافتني بدل شد؟
روزنت مي افزايد: اگر ناصرخان حجازي اسطوره بود چند سؤال باقي مي ماند. اين معتقدان به اسطوره بودن حجازي در زماني كه او و فرزندش از سوي تماشاچيان و به قول ورزشي نويسان تماشاچي نماها مورد توهين قرار گرفت، اين اسطوره دانان ناصرخان كجا بودند؟ ظاهرا ما همچنان دچار دو سندرم تاريخي هستيم، اولي سندرم جوزدگي و جوگيري است. خيلي از ماها كه حتي يك روز هم در زمين بازي ناصر حجازي را نديده ايم، تبديل به تكريم كننده و سخن گوينده در مورد آن مرحوم شده ايم. در واقع فضايي ايجاد شده تا به بهانه ناصر حجازي و فوتش به طرح خود بپردازيم. مايي كه تا ديروز به هيچ وجه توهين به خانواده ناصر حجازي و خودش برايمان مهم نبود، به يكباره به ستايندگان حجازي بدل شديم! ستايندگان ناصرخان كه نه در واقع ستايندگان خود به نام ناصرخان! سندرم دوم سوءاستفاده چي بودن ما از شرايط است كه ظاهرا دوباره بدان گرفتار آمده ايم. ناصر حجازي يك ورزشكار بود. متعلق به هيچ گروه، دسته، حزب و تشكيلات سياسي هم نبود بنابراين مراسم او نيز محل وزن كشي سياسي نيست.
از سوي ديگر شبكه ضدانقلابي بالاترين نيز كه يكي از رسانه هاي نقش آفرين و ناكام اپوزيسيون در زمينه سوءاستفاده از مراسم تشييع مرحوم حجازي بود، در تحليلي نوشت: كلا خيلي باحال هستيم. خودمان لينك مي ديم و دعوت مي كنيم، بعد بعضي هايمان در مراسم شركت مي كنيم، در داخل استاديوم با صندلي هاي «بي شمار خالي» كه برمي خوريم كمي جا مي خوريم، اما از آنجا كه ما كلا كارمان خيلي درسته (برعكس بقيه) به روي خودمان نمي آوريم. پس كو آن حضور ميليوني كه وعده اش را داديم و به روي خودمان نياورديم؟ خداوكيلي با آنها هم كه شعر خواندند و شعار دادند كاري نداشتند. آخر مي شود چند هزار نفر را كه تازه خيلي هايشان به خاطر حجازي آمده بودند و نه دعوت ما، جاي جمعيت ميليوني سبز جا زد؟