پشت پرده طراحان ويروس استاكس نت

پس از گذشت حدود دو سال از انتشار ويروس استاكس نت و تلاش سرويس هاي اطلاعاتي غرب براي استفاده از آن به منظور ضربه زدن به برنامه هسته اي ايران، اطلاعاتي منتشر شده كه نشان مي دهد پروسه سازماني توليد و انتشار اين ويروس در سرويس اطلاعات نظامي اسرائيل (امان) چگونه بوده است.
به گزارش کیهان، روزنامه سوييسي لوتان روز يكشنبه 11 ارديبهشت 1390 (اول مه 2011) در يادداشتي جزئياتي دقيق از روند سازماني توليد و انتشار استاكس نت ارائه داده است.
در اين يادداشت كه به قلم سرژ دومون نوشته شده آمده است: «اطلاعات موثق حاكي از آن است كه اسرائيل تلاش هاي گسترده اي را براي تقويت توانش در جنگ رايانه اي به كار گرفته است. اين امر از ماه ژوئن 2007 سرعت بيشتري گرفته است. در آن زمان ايهود باراك كه به تازگي در رأس وزارت جنگ كابينه ايهود اولمرت قرار گرفته بود به همراه ژنرال اموس يادلين رئيس وقت اطلاعات نظامي اسرائيل موسوم به امان تصميم گرفتند جنگ سايبري را به يكي از اركان راهبرد ارتش تبديل كنند. در آن زمان اين دو چند بار با يكديگر ديدار كردند. باراك در خصوص جنگ سايبري مردد بود اما مخاطبش وي را متقاعد كرد بر روي اين استراتژي جديد شرط بندي كند و به او توضيح داد كه ويروس هاي ساخت اسرائيل ممكن است سيستم هاي رايانه اي مديريت پرتاب موشك هاي حزب الله و ارتش هاي سوريه و ايران را فلج كند».
يادلين كه رئيس سرويس اطلاعات ارتش اسرائيل بود دو ماه پيش بازنشسته شد و جاي خود را به آويو كوخاوي داد.
دمون سپس با اشاره به تصميم يادلين مبني بر توسعه بخش سايبري امان نوشته است: «در آن زمان چندين واحد ارتش اسرائيل مسئول جنگ رايانه اي و محافظت در برابر نفوذ دشمن بودند يكي از اين واحدها مامرام نام دارد كه رايانه مركزي ارتش را اداره مي كند و اعضاي آن به طور داوطلبانه به مدت 6 سال استخدام مي شوند. بخش ديگري كه در جنگ هاي سايبري دخالت دارد بخش لوتم است كه 9 سال پيش با هدف نظارت بر امنيت رايانه اي ارتش تأسيس شده بود. واحدهاي ديگر دخيل در جنگ سايبري عبارتند از امان كه مسئول رمزگذاري و رمزگشايي ارتباطات اطلاعات نظامي است. موساد و شاباك واحد امنيت كل از سال 1979 آكادمي علمي بسيار محرمانه اي به نام تالپيوت در ارتش ايجاد شده كه سالانه 50 دانشجو مي پذيرد كه مسئول ساخت سلاح هاي آينده از جمله در بخش رايانه اي براي ارتش اسرائيل هستند».
نويسنده سپس به توضيح چگونگي تأسيس واحد 8200 در امان - كه منابع غربي قبلاً گفته بودند تهيه كننده استاكس نت است- مي پردازد و مي گويد: «اموس يادلين طي 5 سال رياستش در رأس سازمان اطلاعات نظامي، اين واحدها را بيش از پيش فعال كرد. وي همچنين واحد 8200 را بيش از همه واحدهاي ديگر توسعه داد. اين واحد محرمانه ترين ساختار درون امان است كه مسئول شنودها و دريافت ارتباطات الكترونيكي به هر شكلي است. واحد 8200 سازماني مخفي درون سازمان مخفي به شمار مي رود. اموس يادلين در سال 2009 با بيان اينكه اين واحد به اندازه كافي كارآمد نيست رئيس آن را تغيير داد و فردي به نام ن را كه متخصص عمليات ويژه بود در رأس آن نهاد قرار داد و همچنين به واحد سايبر اجازه داد مستقل عمل كند. واحد سايبر از واحدهاي كوچك زير مجموعه 8200 بود كه مسئول عمليات نفوذ در سيستم هاي رايانه اي دشمن به شمار مي رفت».
نويسنده لوتان سپس براي نشان دادن ميزان محرمانه بودن اين پروژه ها مي گويد: «نام اين واحدها در هيچ نمودار ساختاري سازمان ها مشاهده نمي شوند و از آنجا كه نامي به آنها داده نشده اند رسماً وجود ندارند».
«دومون» در بخش ديگري از مقاله خود مشخصاً به موضوع استاكس نت پرداخت و آورده است: «يكي از كاركنان سابق واحد تالپيوت كه امروزه مشاور خصوصي است مي گويد ايده فلج سازي سيستم هاي ايران در اين واحدهاي بسيار كوچك متشكل از چند صد نابغه رايانه اي شكل گرفت. وي ادامه داد البته اين مسئله يك شبه صورت نگرفت و چندين گروه كه گاه رقيب هم بودند بر روي پروژه هاي جنگ هاي سايبري فعاليت كردند. به احتمال زياد اين مسئله با همكاري سازمان هاي مخفي آمريكايي صورت گرفته است».
نويسنده در انتهاي مقاله توضيح داد كه چرا اسرائيلي ها روي آوردن به حملات سايبري را مقرون به صرفه مي دانند. دمون از قول منبع اسرائيلي خود مي نويسد: «ايده اصلي كارشناسان نظامي اسرائيل اين است، كه نفوذي ماهرانه از دو نظر جالب توجه است. از يك سو در مقايسه با حملات كلاسيك خسارات شديدتري وارد مي كند و از سوي ديگر هيچ اثري از منشأ حمله از خود به جا نمي گذارد. به علاوه از لحاظ مادي هزينه سنگيني ندارد و اين موجب مي شود عاملان آن دوباره حمله اي ديگر را ترتيب دهند».
اين مقاله با وجود عرضه اطلاعات قابل توجه به اين موضوع اشاره نكرده است كه استاكس نت هرگز نتوانست تأسيسات هسته اي ايران را از كار بيندازد طوري كه امانو هم شفاهاً و هم در گزارش هاي مكتوب تأييد كرد روند غني سازي در ايران نه تنها كند نشده بلكه به طور مستمر و با آهنگ ثابت ادامه دارد.