آقا كجا را نشان مي دهد؟ ما كجا را مي نگريم؟

دريك جنگ-از هر نوع كه مي خواهد باشد- طرفين درگيري براي پيروزي نهايي ناگزيرندكه ديدي بلند مدت و دركي جامع از درگيري خود داشته و بتوانند درگيري خود را در سطح كلان تحليل نموده و راه حلي فراگير و مناسب آن ارائه دهند؛ درغير اين صورت جنگي كه مبتني بر سياست هاي مقطعي و تلاش براي پيروزي هاي مقطعي باشد به شطرنجي شبيه خواهد شد كه يك طرفه با تمركز بر حذف مهره هاي طرف مقابل، ناگاه شاه خود را از دست رفته مي بيند.
انقلاب اسلامي ملت ايران به عنوان تخاصمي 31 ساله با ريشه هاي عميق تاريخي در مقابل مستكبرين عالم نيز از اين قاعده مستثنا نيست. ما نيازمند آنيم كه ديدي كلان از درگيري خود در سطح وسيع داشته و راه حلي مناسب آن پيدا كنيم. ما بايد به اين سوال پاسخي فراگير دهيم كه درگيري هاي مستمر ما با جبهه استكبار در عرصه هاي سياسي، اقتصادي، نظامي و امنيتي و...چگونه به نفع ما به پايان خواهد رسيد؟ با نابودي كامل جبهه استكبار؟ با يافتن راهي براي همزيستي مسالمت آميزبا آن؟ با تغيير در ارزش هاي درتضاد با دنياي استكبار؟ با دست يافتن به قدرت بازدارندگي نظامي؟ و يا اين كه چگونه مي توانيم درمقابل دشمن به مزيتي دست يابيم كه برتري ما را رقم بزند؟ دراين نبرد فراگير كدامين نقطه محل عمل ما و كدامين منبع دارايي با ارزش ما است؟
مقام معظم رهبري درديدارهاي متعدد با اهالي علم، نظير ديدار اخير خود با اساتيد دانشگاه ها به تبيين اين امر مهم پرداخته اند. ايشان دست يابي به قدرت بالاي علمي با مختصاتي نظير بي نياز كردن كشور از بيگانگان، ايجاد چرخه توليد ثروت از آن و ... را رمز كور شدن چشم طمع بيگانگان از اين كشور و نااميدي آنان از روياي تسلط بر ايران دانستند.
در سخناني ديگر نيز كه طي سال هاي اخير چندين بار بر آن تاكيد كرده اند اين چنين نقش علم در ايجاد قدرت را تبيين كرده اند كه: «گفتيم «العلم سلطان»؛ علم، اقتدار است؛ هر كسي كه داراي علم و داراي اين اقتدار شد، طبق اين روايت، «صال»؛ مي تواند بر محيط جهان حكم فرمايي كند، يعني اهداف خودش را دنبال كند؛ هر كسي مالك آن نشد، «صيل عليه»؛ يعني بر او حكم فرمائي خواهد شد. اين منطق ماست در اين حركت علمي ده پانزده ساله.»
با وجود اين هر اندازه كه اين بحث نزد ايشان داراي اهميت بالايي است، در نزد بسياري از سياسيون كشور و با تأسف فراوان بسياري از مدعيان ولايت پذيري، موضوعي فراموش شده است. با وجود آن كه از جنجال بر سر برنامه هسته اي ايران گرفته تا ترور از روي استيصال دانشمندان ايراني تا تحريم علمي كشور تا برنامه ريزي گسترده براي تخريب فضاي دانشگاهي تا سانسور و انكار دستاوردهاي علمي ايران در سطح رسانه اي و... همه و همه در كنار تبيين هاي مكرر رهبري شواهد گوناگوني بر صحت اين مدعاست، با اين وجود به نظر مي رسد نه امر رهبري و نه اين شواهد غيرقابل انكار هيچ كدام دليل خوبي براي مدعيان اطاعت و پيروي از رهبري نيست تا به اين مهم توجه لازم را مبذول فرمايند.
اين گونه به نظر مي رسد كه ما بيشتر تمايل داريم وقتي پاي اسفنديار رحيم مشايي يا شهردار تهران يا رئيس مجلس يا اصلاح طلبان و... به ميان مي آيد حامي رهبري باشيم. ما براي فرياد زدن و بيانيه صادر كردن و درگير شدن در دعواهاي سياسي هيچ محدوديتي نداريم و با هيجان هر چه تمام تر در چنين فضايي تنفس مي كنيم ليكن براي پيگيري فرياد رهبري در ساير عرصه ها ترجيح مي دهيم ميدان و تكليف خود را به ديگراني واگذار كنيم كه چه بسا وجود خارجي نداشته باشند.
تشكل هاي دانشجويي مدعي حمايت از ولايت مي توانند در زمينه درگيري هاي سياسي گزارش بي نظيري از خود ارائه دهند، خطباي ما مي توانند از كوبيدن مخالفين سياسي خود از فتنه گران تا جريان انحرافي گزارشي آتشين ارائه كنند، مجلس مي تواند از رهگذر صادر كردن بيانيه هاي گوناگون كتابي قطور منتشر كند، سايت ها مي توانند از جنجال آفريني و پرداختن به شايعات و اخبار زرد و... به خود مباهات كنند، ليكن بي شك هيچ كدام در زمينه پرداختن به اين امر رهبري حرفي براي گفتن نخواهند داشت.
بي شك رهبري در اين عرصه بسيار مهم، تنها است و در اين بين شايد اندكي از مسئولين و ولايت مداران واقعي با ايشان هم داستان باشند. گواهان اين مدعا را مي توان در پوشش رسانه اي سخنان ايشان، وضعيت فعلي دانشگاه ها، اولويت هاي تشكل هاي دانشجويي، دغدغه هاي خطبا و خط مشي گروه هاي سياسي جست وجو كرد و با اين وجود، تلاش همين عده اندك، امروزه ما را در موقعيت بسيار مناسبي نسبت به گذشته قرار داده است، وجهه بين المللي ما را بهبود بخشيده، راهي نو و پراميد پيش چشم مظلومين و حاميان بين المللي مان گشوده، ما را در مقابل تحريم ها و تهديدات نظامي قدرتمند كرده و دشمنانمان را در هراس و سردرگمي فرو برده است.
البته بر زمين ماندن اوامر رهبري و برخورد گزينشي با خواسته هاي ايشان علي الخصوص در ميان حاميانشان، نياز به ريشه يابي مفصل دارد كه شايد وقتي ديگر بدان پرداخته شود و صد البته منحصر به همين موضوع نيست و فهرستي مفصل را شامل مي شود. اين كه ما از روي عادت حامي ولايتيم يا از روي منافع سياسي يا اينكه جز دعوا كردن و فرياد كشيدن كاري بلد نيستيم يا اين كه در گذر زمان دچار دگرگوني شده ايم و... باشد به جاي خود، شايد بد نباشد كمي در اين موضوع تامل كنيم كه تصوير امروز ايران ما و دانشگاه هاي ما چگونه بود اگر همانند زمان فتنه 88 در عرصه مطالبات علمي نيز قلم مي زديم و فرياد مي كشيديم و در صحنه بوديم، اگر همان قدر كه در ساير منازعات كم اهميت و پيش پا افتاده سياسي گريبان دريديم در زمينه جنبش علمي تلاش كرده بوديم....
شايد وقت آن رسيده باشد كمي بزرگ تر بينديشيم، در ذهن مسائلي بزرگ تر و مهم تر از درگيري ها و روزمرگي هاي- هر چند بحق- سياسي داشته باشيم به قولي شايد وقتش رسيده باشد كه هم تراز انقلاب باشيم نه هم تراز برخي از سياست مداران !