آتشکار پس از اکران با رده بندی سنی در سینماها، در ماه رمضان بدون رده بندی و همراه با پشت صحنه ها وارد شبکه نمایش خانگی شده است. ضعف‌های فنی این فیلم از حیث فیلمنامه، طنز، دیالوگ‌ها، تدوین، شخصیت پردازی و غیره در حدی است که آن را از حد و اندازه نقد خارج می کند و اساسا در مرحله ماقبل نقد قرار می دهد.
اما محتوای مسئله دار و سرشار از ابتذال آن که تنها می تواند از یک ذهن بیمار تراوش کند، شرافت فرهنگ ایرانی- اسلامی را نشانه رفته و در عین حال اکنون در دسترس مخاطبان عام قرار گرفته است. نقدی که در ادامه می خوانید، نوشته یکی از كاربران سایت است كه به‌خوبی فرم و محتوای فیلم را به نقد کشيده است.
"آتشکار" دومین ساخته سینمایی مهدی امیر یوسفی، داستان كارگری به نام سهراب است که در ذوب آهن اصفهان مشغول به کار است. سهراب چهار دختر دارد ولی همیشه آرزو داشته یکی از فرزندانش پسر باشند.
همسر سهراب بعد از آخرین زایمانش به او می گوید که دیگر توانایی روحی و جسمی بارداری را ندارد و از سهراب می خواهد که با انجام عمل وازکتومی (بستن لوله در مردان) از بارداری مجدد جلوگیری کند. سهراب براي گرفتن این تصمیم تردید دارد ولی در انتها تن به این کار می دهد.
در این میان کارگردان با فیلم نامه ای بسیار ضعیف و گنجاندن دیالوگ هایی مستهجن سعی در خنداندن مخاطب دارد که در این امر هم موفق نبوده.
مدتی است در سینما و تلویزیون رسم شده هر کارگردانی برای فروش یا مخاطب بیشتر فیلمش دیالوگ های مستهجن و تصاویر زننده را لابه‌لای فیلم گنجانده و زمانی که پرسیده می شود این تصاویر و دیالوگ ها چیست، می گوید حقیقت جامعه است؛ بعد هم یک پزشک را جلوی دوربین می برند تا از اهمیت موضوع هنجارشکن به تصویر کشیده شده صحبت کند.
"آتشکار" هم به بهانه معرفی عمل وازکتومی ساخته شده. این در حالی است که همه می دانند در ایران (حتی دورافتاده ترین روستاها) زوجین قبل از ازدواج باید به کلاس‌های تنظیم خانواده بروند. در آن کلاس‌ها به طور کامل و علمی اینگونه مسائل آموزش داده می شود و زوجین را نسبت به نکات زناشویی توجیه می کنند. حالا چه لزومی دارد که برای چنین مسئله ای فیلم سینمایی ساخته شود، موضوعی است که در ادامه به آن پرداخته مي‌شود.
در چند جای فیلم دیالوگ هایی گنجانده شده که به وضوح تبلیغ شِرک است. کارگردان داستان را اینگونه رقم می زند که سهراب پس از مشورت گرفتن از روحانی محل کارش در مورد عمل وازکتومی نه تنها نتیجه ای نمی گیرد بلکه روحانی راز سهراب را فاش کرده و او را جلوی همکارانش مسخره می کند.
سهراب در خواب، بقراط فیلسوف و پزشک یونانی را می بیند و بقراط به او می گوید كه "هر کاری را که به عقل خود درست است، انجام بده. فهمیدی مرد ایرانی". این دیالوگ آن‌قدر واضح تبلیغ شرک است که نیازی به شرح و تفسیر خاص ندارد. کارگردان به وضوح مي‌گويد كه هرکاری را خودت فکر می کنی درست است انجام بده و کاری به کار دین نداشته باش که اگر بخواهی برای گرفتن تصمیم از راه دین وارد شوی، به جایی نخواهی رسید.
در صحنه دیگری از فیلم، قرآن روی تخت خواب دو نفره بین زن شوهر قرار دارد. همسر سهراب قرآن را برداشته تا بر سر او بکوبد. اینگونه تداعی می شود که این قرآن است که بین زن و شوهر جدایی انداخته.
اگر در تیتراژ فیلم دقت کنید، نویسنده، کارگردان و تهیه کننده یک نفر است؛ "مهدی امیر یوسفی". همین موجب شده تا او برای فروش بیشتر فیلم، هر دیالوگ و صحنه سخیفی را درون فیلمش جای دهد. از صحنه های بی شرمانه و معنی دار اتاق خواب گرفته تا حرکات و دیالوگ های بسیار زننده ای که نگارنده حتی از نوشتن آن نیز شرم دارد.
به‌غیر از "حمید فرخ نژاد" بقیه عوامل شناخته شده نیستند. فیلم هم بصورت ویدئو فیلمبرداری شده. همه اینها برای پائین آورن هزینه تولید و البته سقوط کیفیت فیلم کافی است. اگر مسئله وازکتومی را از فیلم فاکتور بگیریم، فیلم داستان مردی است که دوست دارد فرزندپسری داشته باشد؛ فقط همین. وقتی مهم‌ترین سوژه فیلم را فاکتور می گیریم ولی هیچ صدمه ای به خط داستانی فیلم وارد نمی شود، نشان دهنده فیلمنامه سست و بی مایه این اثر است.
امیر یوسفی با همین فیلمنامه بی مایه و کمک گرفتن از دیالوگ ها و میزانسن های بسیار مبتذل به جنگ با اعتقادات مردم رفته است. جالب اینکه با این همه سنت شکنی و درنوردیدن خطوط اخلاقی و استانداردهای سینمای ایران، باز هم نتوانسته فضای طنز را برای مخاطب فراهم کند. در آخر هم هر سکانسی را که نتوانسته در فیلم به‌کار برد، به اسم پشت صحنه در انتهای فیلم گذاشته است.
کارگردان موضوع وازکتومی را دستمایه قرار داده تا تفکر توهین آمیز خود را در غالب فیلم طنز به خورد مخاطب دهد. از توهین به قشر زحمت کش کارگر گرفته تا به سخره گرفتن اعتقادات مذهبی،شعور، غیرت ایرانی. او، کارگران زحمتکش و فداکار ایرانی را اشخاصی بی سواد، نفهم، خرافاتی و بی منطق نشان می دهد.
دیدن فیلم "آتشکار" به جز بدآموزی برای کودکان و نوجوانان و اتلاف وقت برای بزرگسالان هیچ دستاورد دیگری نخواهد داشت.
این دیالوگ ها و صحنه ها چطور بر روی پرده سینما رفته؟ آقای "سجاد پور" چه می کند؟ وظیفه وي به عنوان مدیرکل نظارت و ارزشیابی معاونت سینمایی چیست؟ آیا غیر از زندان رفتن (البته برای آزاد کردن سینماگران مجرم!) وظیفه دیگری دارند؟ اگرچه مجوز ساخت این فیلم در دوره قبل صادر شده اما آیا نباید پاسخگوی مجوزهای بی در و پیکری که برای نمایش فیلمهای مبتذل داده می شود، باشد. ساخت چنین آثاری در سینمای جمهوری اسالامی ایران که پرچم دار سینمای دینی و اخلاقی در جهان است، جای تاسف دارد.
