نقش تفکر شریعتی در ریزش انقلابی ها

نقش تفکر شریعتی در ریزش انقلابی ها

به گزارش فارس ، حجت‌الاسلام عليرضا پناهيان كه در مقبرة الشهداي شهرك شهيد محلاتي سخنراني مي‌كرد، با اشاره به موضوع محبت به اهل بيت «عليهم السلام» و شرايط آن، اظهار داشت: رابطه انسان با محبت از چند جهت است، يكي از آنها نياز به محبوبيت است كه هم مطابق فطرت است و هم دين آن را تاييد مي‌كند.

وي ضمن اشاره به حديثي از امام سجاد «عليه السلام» مبني بر اينكه «خدايا من را در خانواده‌ام عزيز قرار بده»، تصريح كرد: پدر و مادر نيز بايد فرزندان خود را غرق محبت نمايند و اين محبت با قاطعيت در موارد لازم منافاتي ندارد بلكه اگر برنامه ريزي شده باشد، با چند جمله محبت آميز مي‌توان در كنار آن دستورهايي كه به مصلحت فرزند است، صادر كرد هر چند به كام فرزند تلخ باشد.

وي در ادامه گفت: در اسلامي كه نبايد از كسي در پيش خودش تعريف كرد، سفارش شده است كه اگر به كسي علاقه‌مند هستيد، به او ابراز كنيد.

وي افزود: نا اميد شدن از محبوب بودن، انسان را سنگدل خواهد كرد و نتيجه اين سنگدلي خودخواهي فزاينده است به اين صورت كه انسان به خود مي‌گويد چون كسي به من علاقه مند نيست، پس چه دليلي دارد من به كسي علاقه‌مند باشم.

اين مدرس حوزه و دانشگاه ادامه داد: نياز انسان به محب و عاشق بودن نيز نبايد به فراموشي سپرده شود كه در اين صورت لطمات زيادي را در حيات و روحيه انسان شاهد خواهيم بود؛ اين محب و عاشق بودن، انسان را براي زندگي با نشاط، بندگي خدا، تحصيل علم، مديريت خلاقانه و هر نوع خلاقيت علمي يا فني ديگري در زندگي آماده‌تر خواهد كرد.

پناهيان ضمن اشاره به اينكه لذتي كه در عاشق شدن است در معشوق بودن نيست، تصريح كرد: چرا كه در فطرت انسان حلاوت و شيريني كه در دهندگي وجود دارد بيشتر از گيرندگي است يعني انسان موجودي است كه بيشتر براي ديگرخواهي آفريده شده نه براي خودخواهي.

وي نااميدترين افراد در زمينه عاشقي را مردم تحت تأثير فرهنگ و تمدن غرب دانست و اضافه كرد: در مغرب زمين بيشترين ادعا را در مورد عشق دارند كه آن را مي‌توان در ترانه‌ها و فيلم‌هايشان ديد، اما خبري از عشق و محبت ميان آنها ديده نمي‌شود؛ چون به بهانه عشق به هوس پرداختند تا آنجا كه از عشق چيزي نماند.

پناهيان با بيان اينكه تنها محبوبي كه به سرعت خودخواهي انسان را از بين مي‌برد و در عين حال به سهولت محبت خدا و خلق را در دل خودخواه ما نفوذ مي‌دهد، امام حسين «عليه السلام» است، گفت: حضرت اباعبدالله يگانه معشوقي است كه به سهولت هنگام دل ربايي، تكبر را از دل معشوق زائل مي‌كند.

وي ادامه داد: محبت ما به امام حسين (ع) تنها براي مصيبت‌هاي حضرت نيست بلكه به دليل علاقه شديد به امام حسين «عليه السلام» است كه نمي‌توانيم مصيبت‌هايش را تحمل كنيم و محبت به امام حسين (ع) هم يك راز و رمز معنوي و اراده خداوند را در پشت سر خود دارد.

اين مدرس حوزه و دانشگاه ضمن اشاره به ريزش افراد در بعد از انقلاب، افزود: ما بايد محبت به امام حسين (ع) را يك امر حياتي بدانيم و آن را در وجود خود افزايش دهيم و بسياري از كساني كه در سابقه معنويشان قدري تكبر نسبت به محبت امام حسين «عليه السلام» داشتند و آنگونه كه بايد تواضع نشان ندادند، عاقبت به خير نشدند.

وي گفت: كساني كه در سي سال پس از انقلاب دچار انحراف و ريزش شدند، اكثرا از آبشخور تفكر شريعتي تغذيه كردند چون برخي از اشتباهات شريعتي به مذاقشان جور درمي‌آمد، نه اينكه با استدلال آن را پذيرفته باشند مثلا وقتي شريعتي به گريه بر امام حسين (ع) روي خوش نشان نمي‌داد و آن را موجب تخدير جامعه مي‌دانست آنها كه به دليل تكبر يا هر دليل ديگري مانند خودخواهي، اين نگاه را مي‌پسنديدند، بعدها دچار لغزش شدند.

پناهيان ضمن اشاره به اينكه دكتر شريعتي نتوانست گريه بر اباعبدالله را درست تحليل كند، افزود: بسياري از افراد كه از عاطفه معنوي كافي برخوردار نبودند و پيرو اين طرز تفكر شدند، بعد از انقلاب به گروهك‌ها پيوستند و افرادي هم كه ادعاي حزب اللهي بودن را داشتند در نهايت دچار لغزش شدند چون ريشه انتخاب نگاه غير مهربان و سطحي به محبت امام حسين (ع) در شخصيت آنها بود.

وي در پايان گفت: اين حضرت امام بود كه پس از انقلاب از محبت و گريه بر امام حسين (ع) دفاع جانانه كردند و تجربه دفاع مقدس به آن جان تازه‌اي داد.