سندی بر تاثیر پذیری منتظری از منافقین کور دل

تاریخ اسلام و انقلاب، ماجراهای عبرت انگیز، کم به خود ندیده است، ولی سرگذشت آقای منتظری یکی از عبرت انگیز ترین آنهاست. کسی که روزی «امید امت و امام» تلقی می شد و به عنوان یک مخالف تئوریک سازمان مجاهدین خلق در رد آنان مطلب می نوشت و سخن می گفت و حتی داغ فرزندش را هم از جنایت منافقین در هفت تیر بر دل داشت، بعدها به مرور به سمت حمایت از آنان (اگرچه نه به لفظ) کشیده شد و همین تفاوت نگاه به منافقین از جانب او و امام (به انضمام برخی مسائل دیگر) کار را بدانجا کشید که حضرت امام «حاصل عمر» خود را «با دلی شکسته و سینه ای گداخته از آتش بی مهری ها» کنار بگذارند.
حضرت امام در این مدت سعی بسیار نمودند تا آقای منتظری حقایق مربوط به منافقین را درست درک کند ولی وی با تأکید گسترده بر وجود «شکنجه های سبعانه و اعدام های بی رویه» در زندان ها، منافقین را افرادی مظلوم فرض می کرد که برای احقاق حق آنان باید هر کاری کرد؛ یعنی آقای منتظری در ذهنیت خود به عنوان یک عمل صحیح اسلامی و واجب شرعی به دفاع از منافقین در برابر شکنجه ها و اعدام هایی که ادعا می شد وجود دارد برخواسته بود. وی در نوشته کوتاهی خطاب به امام آورده است: «شنیده شد فرموده اید: "فلانی [یعنی آقای منتظری] مرا [یعنی امام را] شاه و اطلاعات مرا ساواک شاه فرض می کند" البته حضرتعالی را شاه فرض نمی کنم ولی جنایات اطلاعات شما و زندان های شما روی شاه و ساواک شاه را سفید کرده است، من این جمله را با اطلاع عمیق می گویم.» (خاطرات آقای منتظری، جلد 2، صفحه 1212)
اما این اطلاع عمیق، از کدام منابع موثق برای آقای منتظری حاصل شده بود که حاضر نبود هیچ سخن مخالفی در این باره را (ولو از صدیق ترین افراد) بپذیرد؟

تبیین امام از تأثیر پذیری آقای منتظری از منافقین
حضرت امام در نامه معروف 6 فروردین 68 به آقای منتظری بر چند نکته تأکید کرده اند که تا حدی ماجرا را تبیین می کند. ایشان به آقای منتظری نوشته اند: «ساده لوح هستید و سریعاً تحریک می شوید» و در بخشی دیگر از همان نامه به تحریک شدن آقای منتظری توسط منافقین اشاره فرموده و درباب انتقادات او به نظام نوشته اند: «به قدری مطالبی که می گفتید دیکته شده منافقین بود که من فایده ای برای جواب آنها نمی دیدم» و در ادامه نامه هم به این مطلب که آقای منتظری تریبون منافقین شده است پرداخته و مرقوم کرده اند: « نامه‏ها و سخنراني هاى منافقين كه به وسيله شما از رسانه‏هاى گروهى به مردم مى‏رسيد؛ ضربات سنگينى بر اسلام و انقلاب زد و موجب خيانتى بزرگ به سربازان گمنام امام زمان-روحى له الفداء- و خون هاى پاك شهداى اسلام و انقلاب گرديد.»

تکذیب این موضوع توسط آقای منتظری؛ بیرون آمدن کلید قضیه
در مقابل، آقای منتظری تا آخر عمر این مطلب را نمی پذیرفت و قویاً هرگونه حمایت از منافقین و تحت تأثیر آنها قرار گرفتن را رد می کرد.
در خاطرات آقای منتظری، سؤال کننده از وی پرسیده است: «مسئله دیگری که به شما نسبت داده شده این است که شما از منافقین و لیبرال ها حمایت می کرده اید، اصولاً مبنای این نسبت چیست؟ آیا حضرتعالی موضعگیری خاصی داشتید که اینها چنین نسبتی به شما داده اند؟»
آقای منتظری هم در جواب گفته: «من همیشه زندان بان ها و مسئولین زندان را از برخورد غیر اسلامی با زندانیان برحذر می داشتم. من به زندان ها نماینده می فرستادم که زندان ها را بازرسی کنند که اخلاق اسلامی در آنها رعایت شود و به زندانیان ظلم نشود. ... آقایان انصاری نجف آبادی و ... مدت ها نماینده من در زندان هابودند و به شکایات زندانیان رسیدگی می کردند. خلاصه من با تندروی ها مخالف بودم.»
آقای منتظری در این فراز، به صورت ناخواسته یکی از کلیدهای روشن شدن ماجرا را به ما داده است: انصاری نجف آبادی.

ایرج مصداقی و نمونه ای از تأثیر گذاری بر ذهن آقای منتظری
ایرج مصداقی یکی از اعضای پروپاقرص سازمان منافقین بود که در سال 60 دستگیر شد و به 10 سال زندان محکوم گردید. (طبق آنچه از خاطراتش بر می آید) از رهبران اصلی تشکیلات و شبکه مخفی منافقین در زندان محسوب می شده و (به اعتراف خودش در کتاب خاطراتش) نقشی بسیار پررنگ در شستشوی مغزی جوانان فریب خورده منافقین و تلاش برای عدم بازگشت آنان به دامن نظام داشته و خلاصه طبق اصطلاحی که خودش از قول مسئولان زندان نقل کرده، «منافق تیر» محسوب می شده است.
او پس از آزادی از زندان هم به خارج از کشور رفت و هم اکنون هم با انواع تبلیغات و پمپاژ دروغ، در حال مبارزه با نظام است.
او اخیراً کتابی مفصل در چهار جلد نوشته و توسط انتشاراتی در سوئد منتشر نموده و در آن به خاطرات زندان خود پرداخته است. نقد این کتاب فرصتی دیگرمی طلبد، ولی در لابه لای این کتاب (در عین آنکه بسیار ماهرانه سعی کرده تصویر وحشتناک مورد نظر خود را از زندان های عرضه کند) ناخواسته حقایقی را لو داده است.
در جلد دوم کتاب او ماجرایی نقل شده که ما را به همان کلید فوق الذکر می رساند: «روزی، در حالی که در بهداری روی تختم دراز کشيده بودم، در اتاق باز شد و آخوندی به نام ناصری به همراه پاسداران و مسئول بهداری وارد اتاق شدند. وی خودش را ناصری "نماينده ی آيت الله منتظری در امور زندان ها" معرفی کرد و تلاش کرد که با تک- تک ما صحبت کند.» (خاطرات زندان ایرج مصداقی، جلد دوم، صفحه 136)
مصداقی سپس نوشته است: «"ناصری" نام مستعار وی بود و نام اصلی اش انصاری نجف آبادی بود.»(همان، صفحه 136)
بنابر قول این کتاب، مصداقی از صحبت با او امتناع می کرده و او با خواهش و اصرار به صحبت با مصداقی می پردازد. طبق مطالب این کتاب، مصداقی در این صحبت ها بسیار از موضع بالا برخورد می کرده و در یک کلام نشان می داده که از هرچه رنگ و بوی نظام را بدهد متنفر است؛ اما با کمال تعجب، چند روز بعد از آن صحبتها او را به دفتر زندان می خوانند و در آنجا با «انصاری نجف آبادی» مواجه می شود که منتظر اوست.
مصداقی شرحی از گفتگوی خودش با انصاری در آنجا داده و نقل کرده که چطور شکنجه هاو سبعیت های انجام گرفته (!!) روی خودش و دیگر زندانیان را برای انصاری توضیح داده است.

مشی تشکیلاتی منافقین برای واقعی جلوه دادن شایعه شکنجه
باید توجه کرد که طبق یک مشی تشکیلاتی منافقین آنها موظف بودند با توان هرچه تمام تر راجع به انواع شکنجه های (البته خیالی) روی خود سخن بگویند و آن را واقعی جلوه دهند. حتی از برخی مسئولین امنیتی نقل شده (نام آن افراد نزد بنده موجود است) که برخی زندنیان زن منافق که محکوم به اعدام بودند، خود را ازاله بکارت می کردند و برخی زنداناین مرد محکوم به اعدام منافق، آلت خود را با سیگار می سوزاندند تا پس از آنکه جسدشان به خانواده شان تحویل داده شد، آنها به شکنجه شدن عزیزانشان یقین کنند و از این طریق تضاد جامعه و نظام افزایش یابد. در همین زمینه می توان به خاطره ای از آقای طاهرزاده (که خود پیش از انقلاب از اعضای مجاهدین خلق بوده) هم استناد کرد که گفته است: «بعد از انقلاب در اوين لاجوردي از من دعوت كرد و گفت بيا اين تخم و تركه‌هايت را ببين. ببين توي ايران چي پاشيدي! آن موقع من در كميته ستاد مشترك بودم. من به اوين رفتم. با لاجوردي از قبل هم‌سلول بوديم و همديگر را خوب مي‌شناختيم. آقاي لاجوردي از بعضي مسائل اصلاً نمي‌گذشت. در ميان مجاهدين، غير از من فكر نمي‌كنم كسي را قبول داشتند، حالا چه دليلي داشت؟ نمي‌دانم، ولي مي‌دانم كه آدم باهوشي بود.
ايشان آمد و به من گفت: چطوري داداش؟ گفتم:‌ خوبم. تو چطوري؟ داري جلادي مي‌كني؟ قاه قاه خنديد و گفت:‌ بيا مي‌خواهم نشانت بدهم كه دارم چه مي‌كنم. همين طور كه به طرف دفترش در طبقه 2 يا 3 مي‌رفتيم، چند تا دختر آمدند. صدايشان زد و گفت بيائيد. آمدند جلو. از آنها پرسيد: در اينجا كسي شما را شكنجه كرد؟ هيچ يادم نمي‌رود. يكي از دخترها كه مشخص بود او را نمي‌شناخت، گفت:‌ بله. آقاي لاجوردي ما را شكنجه كرد. لاجوردي به من اشاره كرد و گفت:‌ اين آقا را آورده‌ايم كه لاجوردي هر كاري كرده‌، تنبيهش كند. حالا بگوئيد چه شكايتي داريد؟ آنها حرف‌هايي زدند و بعد آقاي لاجوردي به يكي از پاسدارها گفت آنها را ببرد. بعد رفتيم دفترش و آقاي طهوري هم آمد و ناهار را هم با هم خورديم و تا عصر بودم و برگشتم به كميته. گفتم: اسدالله! من از اين چيزها اطلاعي ندارم. اينها تخم و تركه‌هاي ما نيستند. ما اين قدر آدم‌هاي نپخته كه اين جوري به كسي اتهام بزند، نداريم. اگر حقيقت را بگويد، چه بهتر و اين شهامت است، ولي اينكه نديده و نشناخته حرف بزند و بدون اينكه كسي را بشناسد، به خود تو بگويد لاجوردي مرا شكنجه كرده، چنين آدمي نداريم. اين خاطره هيچ يادم نمي‌رود. در محوطه اوين بود.» (ویژه نامه رمز عبور1،صفحه82)
برگردیم به ماجرای ایرج مصداقی و ملاحظه کنیم که او چگونه این خط تشکیلاتی را پیش می برده است. مصداقی در خلال نقل همان گفتگو با انصاری، نوشته: «[انصاری] چند بار در خلال صحبت هايش گفت: من دست شما را می بوسم، می دانم مظلوم واقع شده ايد. "آقا" [یعنی منتظری] از طريق من مطلع شده اند که در اين جا چه گذشته است و بر سر زندانيان و به ويژه زنان چه آمده است. ... او تأکيد کرد: وقتی "آقا" متوجه اوضاع شدند، از خشم در اتاق دور خودشان می چرخيدند و بد و بيراه می گفتند. عاقبت خبر داد که دو روز پيش نيز جمعی از بازجويان و کارمندان دادستانی و زندان ها را به حضور پذيرفته و خيلی به آن ها تاخته که امکان پخش آن از تلويزيون نيست.» (همان، صفحه 137)
مصداقی تأکید دارد تا اینجای کار حرف خاصی از انصاری نشنیده، ولی در اینجا یک مطلب رخ می دهد که امید مصداقی را برای پیش برد خط تشکیلاتی اش زیاد می کند: «او [یعنی انصاری] سپس افزود که در اوين عده ای امامشان شده است لاجوردی، اين "قصاب" و "فاشيست جنايت کار". اين ها دقيقاً تعابير وی نسبت به لاجوردی بود. ... ارزيابی او از لاجوردی دست من را برای برخوردهای بعدی باز کرد.» (همان، صفحه 138) (با عرض معذرت از خوانندگان، به دلیل ذکر این عبارات سخیف راجع به آن شهید بصیر).
از همین جاست که انصاری(که ظاهراً دچار همان ساده لوحی معهود بوده و حسابی توسط دروغ های مصداقی و دیگر منافقین پخته شده بوده) با اصرار و حتی نوعی التماس از مصداقی می خواهد شخصاً این مسائل را برای آقای منتظری بنویسد: «او گفت: خواهش می کنم اين ها را برای "آقا" بنويس. گفتم: به من چه ربطی دارد، من که نماينده ی او نيستم. شما که نماينده ی او هستيد، اين وظيفه را داريد. گفت: من خودم اين کار را انجام خواهم داد ولی شما نيز لطفاً دريغ نکنيد و از نگاه خودتان مسائل را مطرح کنيد. ... دوباره تأکيد کرد: خواهش می کنم اين ها را برای "آقا" بنويس و توضيح بده.» (همان، صفحات 138 و 139)
ادامه صحبت های آن دو مفصل است و انصاری هرچه را مصداقی می گوید تأیید می کندو دائم برای آخرت خود و دیگران دل می سوزاند که چطور می خواهند جواب این همه ظلم (یعنی همان ادعاهای منافقین) را بدهند!
بعد از اتمام بحث، انصاری مجدداً از مصداقی می خواهدکه این ها را برای آقای منتظری بنویسد.

نوشتن نامه برای تکرار ماجرای بنی صدر درباره آقای منتظری
مصداقی در ادامه کتاب خاطراتش (ضمن تلاش برای آن که آن دستور تشکیلاتی از پرده بیرون نیفتد) به تفکرات خود در باب نوشتن یا ننوشتن نامه پرداخته و نقطه عزیمت خود را چنین توضیح داده است: «من يک موضوع کلی را در ذهنم مبنا گرفتم و آن واقعی بودن تضاد بين منتظری و وابستگانش با خمينی و جريان حاکم بر زندان ها بود.» (همان، صفحه 141)
مصداقی تحلیل خود را برای تلاش در جهت جداکردن آقای منتظری از امام و نظام و رو در رو قرار دادن آنها را این گونه شرح نموده است: «شرايط حاکم بر زندان ها، پاشنه آشيل منتظری بود. او خود در زمان شاه در زندان به سر برده بود و با شرايط زندان به خوبی آشنا بود و به سادگی می توانست شرايط زندان های جمهوری اسلامی را با شرايط زندان های زمان شاه و آن چه که خود در رژيم "طاغوت و ضد اسلامی" تجربه کرده بود، مقايسه کند. احساس می کردم برملا کردن شرايط وحشتناک زندان ها و تمامی اعمال ضد بشری که بر زندانيان روا می داشتند، ممکن است او را بِشکَند. معتقد بودم که منتظری از يک صداقت نسبی [بخوانید ساده لوحی] برخوردار است. احساسم اين بود که فاصله گرفتن او از خمينی، چه بسا به سود جنبش باشد و باعث آزاد شدن انرژی های زيادی شود. اگر نگاشتن آن چه که ناصری بر آن اصرار می ورزيد، در اين راستا به کار آيد چه ايرادی دارد؟» (همان، صفحات 141 و 142)
البته بد نیست در همین جا اشاره کنیم که این ترفند (بیرون بردن مسئولان نظام از دایره آن، با روش های گوناگون) از سوی منافقین مسبوق به سابقه بود و قبلاً درباره بنی صدر هم اجرا شده بود (همان مطلبی که امام هم بدان اشاره کرده و منافقین را گرگ های اطراف بنی صدر که او را تباه می کنند خوانده بود). مصداقی در جلد اول کتابش طی شرح ماجرایی، به آن موضوع هم اعتراف کرده است: «بنی صدر رئيس جمهور وقت رژيم که هنوز توسط مانورهای ماهرانه ی مجاهدين از خمينی جدا نشده بود، نقشی دوگانه در اين ميان داشت و تلاش می کرد تا آن جا که ممکن است منافع خود را تأمين کرده و گليم اش را از آب بيرون بکشد.» (خاطرات زندان ایرج مصداقی، جلداول، صفحه 267)
در هرحال مصداقی در نهایت، تصمیم خود را بر همان مبنای جدا کردن آقای منتظری از نظام استوار می کند: «می دانم قصدم از اين کار چيست و آگاهانه نسبت به آن اقدام می کنم. شايد اندکی تأثيرگذار باشد و او را در مسيری ديگر قرار دهد. ... به اين نتيجه رسيدم که نوشتن آن چه که بر من رفته يا شاهدش بوده ام، می تواند مفيد باشد.» (خاطرات زندان ایرج مصداقی، جلد دوم، صفحه 142)

کتابچه ای اختصاصی برای آقای منتظری
مصداقی سپس شرح سوزناکی از تعدادی از شکنجه های رایج (که اصولاً حقیقتی جز در ذهن او نداشت) را ذکر می کند که آنها را برای منتظری نوشته است و صریحاً اذعان می کند که این نامه (یا کتابچه) را به گونه ای نوشته که بر روی آقای منتظری تأثیر بگذارد: «به هر حال نامه به يک گزارش و شرح ماوقع شبيه بود. در گزارش مزبور به شکلی مشروح و مبسوط شرايط غيرانسانی حاکم بر زندان ها ... را در يک دفترچه ی ۴٠ برگی با ذکر نمونه های متعدد توضيح دادم. در خاتمه تلاش کردم بيشتر روی مسائلی که برای کسی چون منتظری مهم و به گونه ای اصلی بود، تمرکز کنم و از پرداختن به ديگر موضوعات بگذرم.» (همان، صفحه 142)
در نهایت مصداقی این دفترچه را به انصاری نجف آبادی تحویل می دهد. انصاری هم آن را به دست آقای منتظری می رساند تا خواسته یا ناخواسته، نقشه منافقین را تکمیل نموده باشد: «يک هفته بعد او [یعنی انصاری] ضمن مراجعه به بند گفت: مطالب را به همان شکل به "آقا" (منتظری) دادم. فقط نام تو را حذف کردم، زيرا ترسيدم "آقا" حواسشان نباشد و اين ها را به شورای عالی قضايی و يا نهادهای ذی ربط برای بررسی و رسيدگی بدهند و آن ها گريبان تو را بگيرند که چرا چنين چيزهايی را مطرح کرده ای.» (همان، صفحه 143)
این تنها یک نمونه بود از گزارشاتی که به آقای منتظری می رسید (و با توجه به حضور باند مهدی هاشمی در اطراف وی و با توجه به اصرارهای امثال انصاری نجف آبادی و دیگر یارانش به زندانیان برای نوشتن این قبیل مطالب، باید متعدد اندر متعدد هم بوده باشد) و آقای منتظری بر مبنای آنها نظام و انقلاب را محکوم می کرد.
آیا هنوز هم تأثیر گذاری منافقین بر آقای منتظری و تریبون کردن او روشن نشده است؟ آیا هنوز هم آن «منابع موثقی» که «اطلاع عمیق» آقای منتظری از زندان های نظام را برای او حاصل می کردند آشکار نگردیده است؟ آیا ...