آمریکا، ناکام همیشگی در مقابل جمهوری اسلامی ایران

اگر از ريشه هاي مناقشه بين ايران و غرب كه به گفته رسانه هاي غربي ناشي از حمايت جمهوري اسلامي از گروه هاي تروريستي(جنبش هاي آزادي بخش در غزه و لبنان) و همچنين نقض حقوق بشر(دنباله روي نكردن از تعريف غربي حقوق بشر) در كنار پيگيري برنامه مشكوك نظامي هسته اي(انرژي صلح آميز هسته اي) است، بگذريم غرب به رهبري ايالات متحده در بيش از سه دهه عمر انقلاب اسلامي و به طور خاص در يك دهه گذشته، راهبردهاي مختلفي را براي دخالت در امور داخلي ايران پيگيري كرده است كه آنها را مي توان به شرح زير طبقه بندي كرد.
در اين ميان اگرچه غرب در استفاده از سياست هاي دربرگيري، تحريم، ديپلماسي، تهديد نظامي، تهديد سايبري، تحريك ناآرامي هاي داخلي و ابزارهاي ديگر براي رسيدن به هدف شكست خورد، اما هيچ گاه هيچ كدام از اين ابزارها را از رده خارج نكرد و رويكرد آن، استفاده از تمامي ظرفيت ها براي به زانو در آوردن جمهوري اسلامي بود. تاكيد دو رئيس جمهوري اخير آمريكا يعني جرج بوش و باراك اوباما بر 'روي ميز بودن همه گزينه ها در قبال ايران' نمونه اي از غيرقابل تغيير بودن استراتژي واشنگتن در اين باره است. بهانه هاي آمريكا براي اعمال فشار بر ايران شامل موضوعاتي مانند حقوق بشر، صلح بين المللي، برنامه هسته اي و ... بوده است.

**تحريم هاي ايران، سوزن هايي با فشار كم
--------------------------------------------------
روزنامه اشپيگل آلمان در گزارشي كه در تاريخ 17 ژوئن 2010 درباره فعاليت هاي اتمي صلح آميز ايران تحت عنوان «تولد يك بمب، تاريخ بلندپروازي هاي هسته اي ايران» منتشر كرده درباره ناكارآمدي تحريم هاي ايران نوشت: خودداري ايران از رها كردن برنامه غني سازي اورانيوم يا حداقل تعليق دوباره آن، شوري امنيت سازمان ملل را وادار به افزايش تحريم ها عليه ايران كرد.
اين هفته نامه نزديك به دستگاه امنيتي آلمان درباره تاثيرگذار نبودن تحريم ها نوشت: در حقيقت، قوانين جديد فقط سوزن هايي با فشار كم روي تهران هستند كه بخشي از آن به مخالفت روسيه و بيشتر آن به مخالفت چين با اعمال محدوديت در تجارت نفت ايران برمي گردد. اگرچه كسي خواهان بمب ايراني نيست، ولي، هنوز، خشم جهاني، درباره گزارش هاي تعمدا غلط يا حداقل مبالغه آميز دستگاه هاي اطلاعاتي غربي درباره دستيابي عراق دوران صدام به سلاح هاي كشتار جمعي كه براي توجيه شروع جنگ عليه بغداد به كار رفتند، فروكش نكرده است.
سيا، بي ان دي(آژانس اطلاعات خارجي آلمان) و ام آي 6 انگليس هنوز با مشكل اعتبار (ناشي از رسوايي هاي گذشته) روبرو هستند، بويژه اگر زنگ ها را درباره در يك قدمي بودن دسترسي به بمب توسط كشوري به صدا درآورند.

**شكست دكترين «شوك و بهت»
--------------------------------------
هفته نامه آلماني اشپيگل به استفاده غرب از تهديد نظامي عليه ايران براي وادار كردن جمهوري اسلامي به كرنش در مقابل خواست هاي هسته اي طرف هاي مقابل نيز اشاره كرد و آورد: غرب در چنين شرايطي به هر ابزاري براي توقف پيشرفت هاي هسته اي ايران متوسل مي شود، حتي شمشير داموكلوس(شمشير آويزان روي سر يك فرد براي ارعاب وي). شمشير داموكلس غرب براي ايران، در واقع تهديدات سياستمداران اسرائيل درباره حمله نظامي به ايران است.

وبسايت Defense Update يك مجله صهيونيستي آنلاين در گزارشي با تيتر 'آيا دكترين «شوك و بهت» مي تواند اراده ايران براي دستيابي به سلاح هاي هسته اي را از بين ببرد، نوشت: اقدامات تلافي جويانه، موشك هاي بالستيك و ديگر تهديدهاي ايران بايد جدي گرفته شود. اين موضوع نيز بايد در نظر گرفته شود كه باوجود بهت آور بودن قدرت آن، استراتژي «شوك و بهت» نبايد يك راه حل جادويي يا يك جايگزين براي راه حل هاي ديپلماتيك تصور شود. اما يك موضوع كاملا روشن است و آن اينكه اين نوع توانايي را هيچ كشور ديگري در اختيار ندارد.
دكترين «شوك و بهت» كه دكتريني برآمده از دانشگاه دفاع ملي آمريكاست، بر انجام عمليات هاي برق آسا اما ويرانگر در ميدان نبرد تاكيد دارد كه از همان آغاز، متخاصم را وادار به تسليم كرده و اراده جنگيدن را از او بگيرد.
مجله آمريكائي «تايم» در روز 2 بهمن 84 در مقاله اي به قلم «شانون» از جهت گيري استراتژيك غرب در مورد ايران پرده برداشته است. در اين مقاله، بعد از اشاره به شكست دكترين هاي هويج و چماق، 'پليس خوب'، 'پليس بد' و مكانيسم ماشه در رابطه با ايران بعد از اعلام تهران به عنوان محور شرارت توسط جرج بوش رئيس جمهوري سابق ايالات متحده از اتخاذ دكترين قورباغه عليه ايران خبر داد.
دكترين شوك و بهت يكي از سناريوهاي احتمالي و رزرو(ذخيره) عليه ايران محسوب مي گردد. با پذيرش استراتژي قورباغه، بايد اذعان نمود كه غرب دكترين شوك و بهت را در مورد ايران كنار نهاده است و يا شايد براي فريب استراتژيكي، به كنار نهادن آن تظاهر مي كند. (فرانسوي ها در پختن قورباغه، اين جانور را در ماهي تابه اي پر از آب سرد قرار مي دهند كه به خاطر دو زيست بودن اين جانور، گرم شدن اطرافش را حس نكرده و زنده زنده پخته مي شود. در معناي سياسي، استراتژي قورباغه به معني جلو رفتن گام به گام در جهت دربرگيري هدف است.

**ايجاد ناآرامي هاي داخلي، استراتژي نهايي
----------------------------------------------------
اگرچه در يك دوره، غرب از استراتژي هاي استحاله آرام در رابطه با ايران استفاده كرد و در سال 1376 «ال گور» معاون بيل كلينتون، در يك جلسه داخلي در پاسخ به پرسش چيستي طرح نهائي مشترك دموكرات ها و جمهوري خواهان در آمريكا عليه ايران، اذعان نمود: ايران را اسكوئيز (Squeez) مي كنيم: ايران را چنان در آغوش مي فشاريم تا از فرط محبت نابود گردد، اما اين رويكرد نيز به شكست انجاميد و غرب، پروژه استحاله را لااقل در كوتاه مدت جوابگو ندانست.
اتاق فكر يا گروه فشار 'كميته سياست ايران' كه به روايت وبسايت اين كميته، در فوريه 2005 با دورهم نشاندن مسوولان سابق كاخ سفيد، وزارت خارجه آمريكا، پنتاگون، آژانس هاي اطلاعاتي و كارشناساني از اتاق فكرها و دانشگاه هاي آمريكا تلاش دارد، سياست هاي آتي ايالات متحده درباره جمهوري اسلامي را كارشناسي كند، در مقايسه با موسسات مشابه ديگر در واشنگتن كه در زمينه موضوعات مربوط به جمهوري اسلامي كار مي كنند از 'جمله شوراي روابط خارجي'، 'كميته خطر حاضر' و 'موسسه واشنگتن براي مطالعه سياست خاور نزديك' ديدگاهي متفاوت دارد و پيشنهاد مي كند كه كاخ سفيد در سياستگذاري هاي خود در مواجهه با ايران، براي مخالفان جمهوري اسلامي نقش محوري تري در نظر بگيرد تا در حل معماي پديد آمده از سوي ايرانيان موفق گردد.
پايگاه اطلاع رساني 'اينفووارز' در گزارشي به تاريخ 21 ژوئن 2009 با عنوان 'كسينجر خواستار حمله به ايران در صورت شكست انقلاب هاي رنگي مي شود'، نوشت: واقعا ديدن هنري كسنيجر در يك كليپ منتشر شده توسط بي بي سي در حالي كه خواستار حمله به ايران در صورت شكست انقلاب رنگي مي شود، غيرمنتظره است. اين صحبت هاي كسينجر به خوبي نشان مي دهد كه اعتراضات داخلي ايران تحت مديريت سيا قرار دارند. حمله به ايران، چيزي كه نومحافظه كاران از گذشته خواهان آن بوده اند، يك فاجعه خواهد بود، چرا كه ايران قادر به بستن تنگه هرمز و ممانعت از عبور 60 درصد نفت جهان از اين تنگه است تا اقتصاد جهان با بحران گسترده مواجه شود. بانكداران و جهانگرايان جنايتكاري مثل كسينجر خواهان از بين رفتن اقتصاد جهاني هستند تا بتوانند ساختار كنترلي مورد نظر خود را تحميل كنند.

**ايران، معما يا نگراني آمريكا
---------------------------------
استراتژيست هاي آمريكا، ايران را يك معما معرفي مي كنند؛ چرا كه حاكميت جمهوري اسلامي با تدبير فوق العاده مانع از تحقق اهداف آنها در بيش از سه دهه گذشته شده است. در زير نگراني هاي يكي از مهمترين استراتژيست هاي ايالات متحده در خصوص ناتواني واشنگتن از مهار قدرت و نفوذ تهران در منطقه و راه هاي پيشنهادي وي براي كنترل ايران آمده است.
هنري كسينجر در مقاله اي تحت عنوان 'گام هاي بعدي در قبال ايران' كه در جولاي 2006 در واشنگتن پست منتشر كرد، نوشت: ايران از يك سو در جستجوي دينداري تندروانه كه عامل عقب افتادگي منطقه خاورميانه در قرن هاي گذشته بوده، مي باشد و از سوي ديگر تلاش ايران براي دستيابي به بمب اتمي، تلاشي براي مدرنيزه كردن دولت است، اين معما فقط زماني بدون نزاع حل مي شود كه تهران مدرنيسم مورد نظر نظم جهاني و نگاهي از اسلام كه با همزيستي مسالمت آميز سازگار است را بپذيرد. ديپلماسي تنها شيوا سخن گفتن نيست. هدف ديپلماسي در قبال ايران بايد ارايه مجموعه اي از مشوق ها و تهديدات به ايران باشد تا اين كشور را مجبور به انتخاب كند. اگر ايران در جهت تحقق امپراتوري ايران و خيزش هاي اسلامي معاصر گام بردارد، تصادمش با آمريكا و گروه شش قطعي خواهد بود. به تهران اجازه داده نخواهد شد براي تحقق آرزوهاي منطقه اي خود در منطقه اي كه براي بقيه جهان از اهميت فوق العاده برخودار است، به تلاش ادامه دهد. بعيد است نظام كنوني ايران با رئيس جمهوري فعلي با چنين خواسته هاي كنار بيايد و همين ضرورت بازتعريف اهداف تغيير رژيم با هدف ايجاد فرصتي براي تغيير اساسي جهت گيري ها بدون توجه به اينكه چه كسي در قدرت خواهد بود را بيشتر آشكار مي كند. در نهايت، آمريكا بايد تلاش ها براي جلوگيري از دستيابي ايران به بمب هسته اي را تقويت كند و به همين دليل، واشنگتن، مجبور به در نظر داشتن همه گزينه ها در خصوص تهران است.
هنري كيسينجر را پدر فكري نوحافظه كاران در سياست خارجي مي دانند. نگاهي به رويكرد دولت اوباما نشان مي دهد كه سياست هاي دمكرات ها نيز تفاوتي با سياست هاي دولت گذشته نداشته و از همان مدل پيروي مي كند. سياست تحريم از دولت دمكرات كلينتون با طرح داماتو آغاز شد و هم اكنون به اين حزب باز گشته است.
آمريكا براي مقابله با ايران تمام سياست هاي ممكن را آزموده است و به دليل باقي نماندن كاري انجام نشده، ناگزير است به سياست ناكام گذشته ادامه دهد.