يك خبر مشكوك!

چندي است بعضي محافل سينمايي و رسانه اي از مهاجرت قريب الوقوع برخي سينماگران ايراني به خارج از كشور، خبر مي دهند و بدان تاكيد مي كنند.
آيا اين خبر درست است؟
آيا به واقع چند سينماگر، تصميم به مهاجرت دارند؟
شنيده ها، حاكي است منشاء اين خبر را بايد در جرياني سكولار دانست كه در بطن سينما و به ويژه خانه سينما نفوذ و لانه كرده است.
آناني كه در رديف طراحان خبر ياد شده اند، دو هدف بزرگ را تعقيب مي كنند:
1-وقتي گفته مي شود سينماگران درصدد مهاجرت اند، شنونده ناآگاه از واقعيت جامعه ايراني، فضاي فرهنگي و سياسي در ايران را دچار انسداد تلقي مي كند. چنين تلقي، موجبات بدبيني داخلي و خارجي نسبت به جمهوري اسلامي را فراهم مي آورد.
2-طراحان گمان مي كنند جمهوري اسلامي، خبر مهاجرت سينماگران را جدي مي پندارد و شايد براي جلوگيري از يك اتفاق يا بستر خبرساز عليه خود، بر آن شود نظر سينماگران را براي «ماندن» و انصراف از جلاي وطن، با باج دادن هاي كلان فرهنگي، جلب نمايد.
آنها تصور مي كنند اگر هدف اول، به هر دليلي محقق نشد، دست كم مي توان اميد داشت كه فيلم سازان معاند، موفق به بهره گيري از امكانات مادي و معنوي بيش از پيش مي شوند و با «قدرت» به پيش مي تازند.
بايد گفت:
به يمن انقلاب و سايه گستري جمهوري اسلامي، اكنون اغلب سليقه ها و انديشه ها، در عرصه فرهنگ فعال اند. هيچ كس نمي تواند ادعا كند كه در ايران، يك فيلم ساز به صرف داشتن «انديشه اي خاص» از فعاليت محروم است، هيچ كسي! معدود افرادي هم كه دچار برخي محروميت ها شده اند، مجرم اند. كساني هستند كه از حدود قانون تجاوز كرده اند. حقي را تضييع نموده اند. طبيعي است؛ در نظام مردم سالار ديني، همگان در پيشگاه قانون يكسان و پاسخگو دانسته مي شوند.
به طور مثال، جعفر پناهي! اين فرد در طول جريان فتنه به تنور دروغ فتنه دميد و به همراه چند سينماگر صهيونيست، نظام را هدف اهانت و تهمت قرار داد. او به شكل غيرقانوني در حال ساختن فيلمي بود كه در آن تلاش مي شد ادعاهاي بدون سند يك ورشكسته مضحك سياسي مستندنمايي شود. در واقع او درصدد جعل واقعيت به نفع دشمنان ايران و ايراني بود. روشن است كه عمل اين فرد جرم است و حمايت از او جرمي روشن!.
بنابراين هيچ فيلم ساز، هيچ هنرمند و هيچ اهل فرهنگي، نمي تواند منكر آزادي بيان و انديشه در نظام مقدس جمهوري اسلامي شود.
نكته بعد اينكه: جمهوري اسلامي، به فيلم سازان معاند، هرگز باج نمي دهد. مردم انقلاب كردند تا به عمر حاكميت «زر و زور» پايان داده شود، نه آنكه انقلاب، خود مشوق و باني باج دادن و غداره كشي در فضاي سينما و فرهنگ شود.
اصلا بياييم فرض كنيم چند سينماگر واقعا درصدد مهاجرت از ايران اند! بسيار خوب! مهاجرت كنند! بروند! نظام نبايد براي ماندن آنها اصرار نمايد. آنها خود را بايد مديون انقلابي بدانند كه به پاكيزه كردن عرصه فرهنگ از طواغيت و عمال شيطان، روي آورد. آنها بايد مديون نظامي سياسي باشند كه امكان ظهور و فعاليت فرهنگي و سينمايي شان را فراهم نمود. بي شك اگر انقلاب نمي شد ؛ آنها هم امروز جزيي از سينماي فاسد، سينماي فيلم- فارسي و سينماي سكس و جاهلي بودند.
آنها اگر سپاسگزار انقلاب و نظام نيستند، همان بهتر كه بروند. آنها اگر مديون دستاورد عالي ايرانياني نيستند كه با دست خالي و اما با ايماني نيرومند از كشور و دين و نظام شان، دفاع كردند، بهتر كه ديگر ديده نشوند!
سينماي ايران اكنون نيازمند پالايش است. پس چه بهتر با خروج خود از كشور، زمينه را براي پالايش سريع و جدي عرصه سينما از عناصر سكولار فراهم سازند. بي گمان يك مانع بزرگ محقق نشدن سينماي ملي ايران، عناصر ياد شده اند.
البته سينماگران سكولار بهتر از ما مي دانند كه رفتن از ايران «پايان» آنهاست. مگر آن سينماگران ايراني كه به خارج از ايران رفتند، به كجا رسيده اند؟ غير از آن است كه به دست مردم ايران طرد شده اند و برخي كه شانس بيشتري داشتند در اندازه «ابزار» سياسيون ورشكسته و غربي، آشكار شده اند؛ آن هم براي مدتي محدود! به هر روي! جا دارد نهادهاي امنيتي، بر موضوع منابع طرح و نشر خبر مهاجرت سينماگران، بررسي كنند! اين گونه، زواياي مبهم جريان سكولاريستي لانه كرده در پيكره سينماي كشورمان، روشن مي شود.