گزارش تکان دهنده وبسایت برنامه نود از دلالی بازیکنان ایرانی در تایلند

اینجا در قلب بانکوک و در هوای شرجی و مرطوب، دنبال سوژه گشتن کار سختی است.

به گزارش وب سایت رسمی برنامه نود،  پس از قهرمانی تیم پیشکسوتان ایران در جام جهانی آن هم در پوکت، ایرانی های مقیم تایلند وقتی می شنوند که تیم به بانکوک می آید به هتلی می آیند که ایران در آن اسکان یافته است.

 گرفتن امضایی و عکس یادگاری و صحبت کردن و یادی از حال و هوای ایران کردن، دل ایرانی های دور از وطن را شاد می کند. یک روز پس از ورود به بانکوک، پایتخت شلوغ و پرهیاهوی تایلند، در لابی هتل به صورت اتفاقی با یکی دو ایرانی روبرو شدم که هیکلهای شبیه به فوتبالیستها داشتند اما سیگار بر لب منتظر بازیکنان تیم پیشکسوتان ایران بودند.

 اول احساس کردم اشتباه کرده ام اما وقتی آنها به بازیکنان تیم پیشکسوتان ایران نزدیک شدند و حتی با چند نفر سر آشنایی دادند، مطمئن شدم که ایرانی هستند. یکی از آنها پس از اینکه در آغوش یکی از بازیکنان اشک از چشمانش سرازیر شده بود، با صدای بلند به یکی از دلالان معروف فوتبال ایران که هنوز هم کار می کند، بد و بیراه می گفت و توجه همه بازیکنان به وی جلب شد:«آخه چرا من باید سیگاری بشم؟ چرا باید اینجا همچین بلایی سرم بیاد؟ چرا؟ آخه چرا؟» البته صحبتهای غیرقابل چاپی را هم مطرح کرد. ظاهرا این شخص آشنای یکی از پیشکسوتان بود.

کم کم به او نزدیک شدم و البته طوری با او شروع به صحبت کردم که فکر نکند خبرنگار هستم. برای تخلیه اطلاعاتش شاید اگر می گفتم خبرنگارم او همه حقیقت را نمی گفت. به خاطر برخی ملاحظات نمی توانیم نام دلالان ایرانی چه در داخل ایران و چه در تایلند را منتشر کنیم.

دلالان، فوتبال جوانان ایران را نابود کردند

نامش مسعود است و 29 ساله است. سه سال پیش برای فوتبال بازی کردن در یکی از باشگاههای بانکوک آن هم در لیگ برتر توسط یکی از دلالان معروف فوتبال ایران با هزار امید و آرزو به بانکوک آمد اما در نهایت اینجا مسعود شغل دیگری دارد. او تبدیل به یک راننده تاکسی شده است که البته ساعت کاری اش از 2 بامداد تا حوالی 6-7 است. کل ماجرا را تعریف می کند:« رویم نمی شود بگویم چه کاره هستم اما من عشق فوتبال کارم به اینجا کشید که در بانکوک راننده تاکسی باشم. آن یک راننده تاکسی که از ساعت 2 صبح تا حوالی شش و هفت جان می کند.» او حرفهایش را اینطور ادامه می دهد:« دلالان فوتبال ایران از پولهای کلانی که در داخل کشور می گیرند سیر نشده اند و حالا با وعده لژیونر شدن در شرق آسیا بازیکنان جوان را به اینجا می فرستند تا مثلا در تستهای لیگ برتر تایلند شرکت کنند. آنها هم درتهران از بازیکنان پول می گیرند و هم اینجا از دستیارهایشان. دستیارهای ایران دلالها با سردسته مافیای فوتبال و دلالان تایلندی در ارتباط هستند و تازه اینها  ایجنت های رسمی فیفا نیستند و با تیم ها در ارتباط هستند. آنها هم پول اضافه ای از بازیکن و یا کسی که معرفی شان کرده است می گیرند. هدف فقط تلکه کردن است. بازیکن های بی کیفیت را می فرستند. در تهران 15 تا 20 میلیون تومان می گیرند. اینجا هم  می آیند و برای هر تست 5 میلیون تومان می گیرند. مثلا 5 باشگاه بازیکن بی کیفیت را می فرستند و بابت هر تست 5 میلیون تومان می گیرند و بعد هم می گویند که ما تلاش خودمان را کردیم که تو را در تایلند مشغول کنیم اما نشد. بازیکن به خودش می آید و می بینند 40-50 میلیون تومانش همینطور رفته است. هدف این دلالها آوردن بازیکنان تقریبا پولدار است. یعنی کسانی که پدر و مادر پولداری دارند که از فوتبالیست شدن پسرشان هر جای دنیا عشق می کنند. البته اینها به بازیکنان متوسط و متوسط به پایین از لحاظ مالی هم رحم نمی کنند.» حرفهای تکان دهنده مسعود، مو را بر تن آدم راست می کند.

آیا برمی گردند؟

اما آیا بازیکنان ایرانی پس از رد شدن در تستها به ایران برمی گردند؟ مسعود می گوید من خودم قربانی این ماجرا هستم. دیگر رویم نشد به ایران برگردم سه سال پیش آمدم. من بازیکن متوسط به پایینی بودم. درسایپا و پیکان در رده های مختلف سنی بازی کرده بودم. وقتی در تست رد شدم رویم نشد به تهران برگردم.اینجا ماندم و کارهای مختلفی انجام دادم و به دروغ به خانواده ام می گفتم در یک تیم فوتبال در حال بازی هستم. هر چند اینجا تفریح های زیادی هست اما راه خلاف رفتن هم آسان است. سرآخر راننده تاکسی شدم. آن هم تاکسی هایی که از ساعت 2 صبح تا 6-7 مسافرها را جابجا می کنند. واقعا رویم نمی شود بگویم دقیقا چه کار می کنم.خیلی از همانهایی که دیپورت شدند هم همین وضعیت را دارند و الان کارهای مختلفی می کنند که بهتر است فاش نشود.»

مافیای فوتبال در تایلند

صحبتهای مسعود نکات جالبی در خودش دارد:« من نمی دانم چرا در تهران کسی به این کارها نظارت نمی کند؟ چرا برخوردی با این دلالها نمی شود؟ اینها رسما دارند کار خلاف انجام می دهند. دلالان و دستیارهایشان در تهران اول به دلالهای تایلندی بازیکنان خوب را معرفی می کنند و بعد بازیکنان بنجل را به تایلند می فرستند. در تایلند دلالهای ایرانی مرتبط با دلالهای تهران تا می توانند آنها را با وعده بازی کردن در لیگ و بسته شدن قرارداد، تیغ می زنند.»

حرفهای او تکان دهنده تر هم می شود:« حتی بعد از اینکه من را بدبخت کردند خواستند من هم کارهای دلالی را بکنم که پولی که از دست داده بودم را دربیاورم. من هم که راهی نداشتم راهکار آنها را قبول کردم. اما آنها آبروی من را هم بردند. چند بازیکن بنجل معرفی کردند که وقتی سرتمرین بردم با تست اول رد شدند. در واقع رزومه بازیکنانی که لیگ برتر ایران بازی کرده بودند را فرستادند اما در نهایت چند بازیکن بنجل معرفی کردند. سال گذشته 17 بازیکن ایرانی رد شدند و تا الان هم بالای 30 بازیکن ایرانی تیغ خورده اند و رد شده اند.البته یکی دو بازیکن هم مثل بهشاد یاورزاده در لیگ تایلند بازی کرده اند اما بهشاد از استثناهاست. حتی من یادم هست پژمان جمشیدی را که الان بازیگر شده همین دلالها از تهران به تایلند و مالزی و اندونزی فرستاده بودند اما آمد ووضعیت را دید و برگشت. چه کسانی در ایران مسئول این ماجراها هستند؟ چرا جلوی دلالان را نمی گیرند؟ الان دست هم زیاد شده و به جز آن دو دلال معروف، دلالهای دیگری هم می خواهند بازیکن بفرستند و تیغش بزنند. اینقدر این کار درآمد دارد که دستیارهای دلالهای معروف خودشان برای خودشان آژانس زده اند. این ماجرا با همکاری مافیای فوتبال تایلند انجام می شود. همان مافیایی که در شرط بندی و اینها در فوتبال شرق آسیا همدست است. تازه اینجا فدراسیون فوتبال تایلند دست مافیاست و در این ماجراها وارد نمی شود. شما راحت با رشوه دادن می توانید آی تی سی هم بگیرید و خیلی کارها را خود مافیا برای چنین انتقالهای مشکوکی فراهم می کند.یک ماجرای سازمان یافته است که حتی پلیس تایلند هم نمی تواند با آن مقابله کند. اینجا یعنی تایلند بهشت شرط بندهاست. بهشت کسانی است که شرط می بندند. همه اینجا در کار لاین هستند. هر جا بروید شغل دوم آدمها در تایلند و سنگاپور و مالزی شرط بندی است. البته اینجا مافیای فوتبال تایلند تصمیم می گیرد که چه اتفاقهایی باید بیفتد. من امیدوارم بازیکنان جوان ایرانی گول وعده های دلالان را نخورند و برای بازی کردن به شرق آسیا نیایند.»