كن و دو اتفاق!

در كشور ما، حضور در جشنواره هاي خارجي، موضوعي مناقشه برانگيز ارزيابي مي شود. در برابر چنين موضوعي، اساسا سه ديدگاه صف آرايي كرده اند.
ديدگاه نخست بر آن است كه حضور در جشنواره هاي خارجي، يك اتفاق حرفه اي است؛ يك مجال بزرگ براي طرح نام «سينماي ايران»، ارزيابي و درخشش سينماگران وطني و شركت بر بستر تعاملات بين المللي!
دارندگان چنين ديدگاهي، منكر نگاه غيرسينمايي كارگزاران جشنواره هاي خارجي اند و حاصل داوري چنين رويدادهايي را، مصاديق سينماي ايده آل و حرفه اي قلمداد مي نمايند!
شماري از سينماگران غيرهمسو با انقلاب اسلامي، منتسب به ديدگاه نخست اند.
ديدگاه دوم؛ با مستند قرار دادن ملاك ها و انتخاب هاي جشنواره هايي چون اسكار، برلين و كن و... چنين رويدادهايي را متاثر از اراده هاي «سياسي- صهيونيستي» مي داند.
اين ديدگاه حضور در بطن جشنواره هاي ياد شده را به رسميت شناختن آنها، قلمداد مي كند و ضمنا تاكيد مي نمايد كه آثار متعهدانه سينمايي، هيچ راهي به چنين مياديني ندارد.
انتخاب آثاري از سينماي ايران مانند «دايره»، «طهران-تهران» و «كسي از گربه هاي ايراني خبر ندارد» و... كه از جامعه ايراني تصويري سياه و عقب مانده ارائه مي كند، دين و نظام اسلامي را هدف هجمه قرار مي دهد و نيز تكريم سينماگران مخالف انقلاب و نظام اسلامي و بي اعتنا به عرق ايراني، مستندات ديدگاه دوم است.
عموم سينماگران متعهد، منتسبان به ديدگاه دوم خوانده مي شوند.
ديدگاه سوم؛ بينابيني است! از يك سو منكر وجه «سياسي» جشنواره خارجي نيست اما شركت در چنين رويدادهايي را استفاده از يك فرصت براي طرح نام سينماي ايران و بازاريابي براي محصولات سينماي داخلي توصيف مي كند.
برخي از منتقدان، صاحب ديدگاه سوم اند.
نگارنده اما، بر درستي و وجه واقع گرايانه ديدگاه دوم پافشاري مي كند.

فهرست برگزيده ها و انتخاب هاي جشنواره هاي ياد شده، بهترين گواه بر ماهيت صهيونيستي و كاركرد سياسي اين محافل به ظاهر فرهنگي است.
در هيچكدام از اين جشنواره ها و در هيچ دوره از ادوار هر يك از اين رويدادها، به «نام» يك فيلم داراي جنبه هاي الهي و دربرگيرنده ارزشهاي انساني برنمي خوريم!
اين محافل جملگي مدعي نگاه هنري، عملكرد سينمايي و عدالت ورزي حرفه اي اند. اما در ميان فهرست فيلم هاي هدف پسند آنها به نام هايي مانند «پيانيست» كار فيلمساز منحرف جنسي «رومن پولانسكي» برمي خوريم! به نام فيلم «فهرست شيندلر» كار «استيون اسپيلبرگ» برمي خوريم. مگر غير اين است كه پيانيست، يك اثر كاملا سياسي است؟
مگر غير اين است كه پيانيست، فيلمي است در تاييد هولوكاست و «مظلوميت» صهيونيست ها؟!
اگر پيانيست سياسي نيست، پس چه فيلمي سياسي است؟!
آناني كه ماهيت صهيونيستي و عملكرد سياسي جشنواره هاي خارجي را منكر مي شوند، يا بي اطلاع و سطحي نگرند و يا دست به كتمان بديهيات مي زنند!

همه آنچه خوانديد، مقدمه اي بود براي پرداختن به شصت و چهارمين دوره فيلم «كن» فرانسه و بيان چند نكته درباره آن!
در دوره اخير اين به اصطلاح يكي از معتبرترين جشنواره هاي سينمايي، دو اتفاق رخ داد:

يك- آقاي «لارس فون تريه» فيلمساز حرفه اي دانماركي، به دليل انتقادي كمرنگ از رژيم صهيونيستي، با تصميم كارگزاران كن، از اين جشنواره اخراج شد.
اين «اخراج»، با ادعاي جشنواره ، مبني بر احترام به «حق آزادي بيان» در تناقضي آشكار است و خود دليل محكمي بر ماهيت صهيونيستي جشنواره قلمداد مي شود.
موج فشار و تهديد عليه فيلم ساز دانماركي منتقد رژيم صهيونيستي تا آنجا بود كه اين فرد ناچار شد در گفت وگويي رسانه اي، انتقاد خود را ابلهانه و شوخي توصيف كند و عذرخواهي نمايد.

دو- اتفاق بعدي؛ تجليل جشنواره كن از دو مجرم ضدامنيتي ايراني بود؛ يعني جعفر پناهي و محمدرسول اف!
اين دو نفر:
يك) در سينماي ايران فيلم سازاني ضعيف و بدون مخاطب ارزيابي مي شوند.
دو) برپايه مستندات غيرقابل انكار، عليه امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران اقدام كرده اند.
سه) به استناد قانون، در دادگاهي رسمي و صالح، محكوم به مجازات شده اند. اگر جشنواره كن، آنچنان كه با صداي بلند ادعا مي كند، داراي ماهيت غيرسياسي و تنها سينمايي است؛ چرا بايد از دو فيلم ساز مجرم ايراني حمايت كند؟
فرض كنيم حقي از اين دو نفر در كشور ما ضايع شده است. آيا در دنياي به اين بزرگي، تنها دو سينماگر ايراني هدف تضييع حق قرار گرفته اند؟!
آيا آن سينماگران فلسطيني كه حق فعاليت سينمايي در كشور خود را ندارند، سزاوار تجليل در كن نيستند؟!
چرا فقط اتفاقات ايران براي كارگزاران كن، اهميت دارد؟
چرا هر فيلم ساز ايراني كه مخالف جمهوري اسلامي است، ناگهان بر بستر جشنواره هايي مثل كن، به عنوان اسطوره عالم سينما كشف و معرفي مي شود؟ اين رخداد، جاي شگفتي ندارد؟ در دوره بيست و چهارم جشنواره كن، محمدرسول اف به عنوان بهترين كارگردان بخش از بخشهاي اين رويداد، شناخته و هدف تحسين قرار گرفت.
چرا؟ مگر فيلم او چه ويژگي هاي هنري و حرفه اي داشت؟! غير از اين است كه فيلم رسول اف در رديف ضعيف ترين هاي سينماي ايران جاي مي گيرد؟
چه اتفاقي افتاده كه براي كن يك فيلم ضعيف ايراني، باشكوه جلوه مي كند و جايزه اي بدان تعلق مي گيرد؟
آيا جز اين است كه آثار و سينماگران غيرمتعهد و مخالف ايران، در سايه اعتناي جشنواره هايي چون «كن» قرار دارند؟
آيا جز اين است كه تنها شرط درخشش سينماگران ايراني در محافلي چون كن، خصومت و كينه ورزي عليه ايران و نظام ديني ايران است؟

جالب است كه در كمتر از 24 ساعت، پس از اعلام خبر برگزيده شدن رسول اف، مديران خانه سينما و اعضاي چند صنف سينمايي از جمله كانون كارگردانان و نيز يك روزنامه سينمايي، هيجان زده، سطحي نگرانه و كودكانه، شروع به تبريك گفتن و پايكوبي كردند. البته از عناصري كه ايستاده در برابر ايران و نظام ديني اند، جز اين توقعي نيست!

مسئله؛ كوته فكري اين عناصر است كه تصور مي كنند مي توانند يك جايزه سياسي به يك فيلم ساز ضعيف و مجرم را به عنوان يك جايزه حرفه اي به يك كارگردان حرفه اي، به ذهن مردم تحميل كنند! مردمي كه به زعم آنان؛ كودن اند و براحتي هر دروغ و نيرنگي را باور مي كنند! به هر روي، دو اتفاق برشمرده، موجب رسوايي جشنواره كن و نيز برملا كننده ماهيت جشنواره هاي اين گونه شد. و ثابت كرد كه جوايز اين جشنواره ها، اعتبار حرفه اي و سينمايي ندارد و تنها مشوقي است براي عده اي كه از قبل نام هنر در پي بهره دنيوي اند، ولو به موجب خيانت به ملت و كشورشان، ولو به بهاي بيگانه پرستي شان! دو اتفاق تلخ كن، باطل بودن ديدگاه نخست را به روشني و سادگي اثبات كرد!
    

کیهان