مجادلات تند در غرب به خاطر هراس از پيروزي اسلامگرايان در تونس

شورش مردم مسلمان تونس عليه رئيس جمهور غربگرا و فاسد اين كشور اسباب مجادلات تند در محافل غربي و همچنين ضد انقلاب غربگرا شده است. اين محافل از يك سو اذعان مي كنند كه غرب با دفاع از «بن علي»- به خاطر منافع خود- حقوق مردم تونس را نقض كرده و از ديگر سو نگرانند كه اين فرايند باعث حاكميت اسلامگرايان در تونس جديد شود.
به گزارش کیهان، هفته نامه اشپيگل در همين زمينه هشدار داد «در صورت ادامه هرج و مرج، اسلامگرايان سوار موج اعتراض خواهند شد». روزنامه آلماني لونه بورگ نيز خاطرنشان كرد: تونس هنوز به ميدان اسلامگرايان تبديل نشده اما اينكه صدر اعظم آلمان براي آن كشور آرزوي دموكراسي كند، صرفاً به عنوان آرزو خوب است و الا با توجه به بي ثباتي فعلي اين آرزو نقش برآب خواهد شد. به گفته راشد الغنوشي رهبر جنبش نهضت اسلامي معتقد است در صورت برگزاري يك انتخابات آزاد، اسلامگرايان به قدرت خواهند رسيد.
به گزارش العالم، خوان كول استاد تاريخ خاورميانه ميشيگان هم درباره اوضاع تونس گفت: وضعيت اين كشور يادآور مي شود كه كمك به سركوب هاي رژيم وابسته مي تواند واكنش عكس به دنبال داشته باشد همان گونه كه در انقلاب اسلامي ايران در سال 79-1978 شاهد بوديم.
در همين حال سايت ضد انقلابي «ايران امروز» به حمايت دولت فرانسه از رژيم فاسد تونس پرداخت و نوشت: «سال 2008 نيكلا ساركوزي، رئيس جمهور فرانسه به تونس سفر كرد و در آنجا گفت كه به خود اجازه نمي دهد به عنوان مهمان درباره وضعيت دموكراسي و حقوق بشر در اين كشور سخني بگويد، به خصوص كه تونس پيشرفت هاي شاياني كرده. او با خرسندي قراردادهاي اقتصادي را امضا كرد و از ايستادگي تونس در برابر تروريسم و افراط گرايي اسلامي و نقش قائق اين كشور در مهار مهاجرت آفريقايي ها و تونسي ها به اروپا لب به ستايش گشود. دولت ساركوزي همچون دوران فرانسوا ميتران و ژاك شيراك از هرگونه انتقاد و نقدي نسبت به رويكرد حكومت تونس در زمينه دمكراسي و حقوق بشر احتراز كرد. اتحاديه اروپا نيز در مجموع، در قبال تونس تابع سياست هاي پاريس بود. سران اليزه از نوع نگاه جامعه تونس به بن علي مطلع بودند اما منافع اقتصادي و امنيتي چنان چشم آنها را بسته بود كه تا لحظه سقوط وي ضرورتي نديدند كه كمي هم به متحد خود با لحني انتقادي برخورد كنند.»
راديو زمانه هم كه از تحولات تونس نگران به نظر مي رسيد، نوشت: «طي اين سالها چرا وزارت خارجه آمريكا در گزارش هاي ساليانه اش به نقض حقوق بشر در تونس اشاره اي نكرده بود؟ مجمع عمومي سازمان ملل با وجود كميته حقوق بشر چرا سكوت كرده بود؟ از آن هم عجيب تر ديده بان حقوق بشر، عفو بين الملل و ساير مدعيان دلواپس حقوق بشر بودند. چرا ميليون ها تونسي را شامل بشر محسوب نكرده بودند؟ بدون افتادن به دام تئوري توطئه ، چه ضمانتي وجود دارد كه نگاه به حقوق بشر ابزاري و گزينشي نباشد؟ ديكتاتور تونس مانند ديگر ديكتاتورها قلق ادامه حيات را يافته بود.او هم ادعاي مبارزه با اسلام سياسي را داشت، هم پاي كارتل هاي جهاني را به كشورش باز مي كرد، هم موج آزادي را در كشورش مي بست و هم موي سر بانوان را آزاد مي گذاشت.»
در بحبوحه اين مجادلات بعضاً تند، وزارت خارجه فرانسه نيز مورد انتقاد قرار گرفته است. به گزارش راديو فرانسه، «وزير خارجه اين كشور كه وارد تونس شده، فراخوان به استعفاي خود را رد كرد اما اعتراف نمود كه پاريس گستره قيام مردم تونس را دست كم گرفته است. خانم آليو ماري در پي گفتن اين جمله كه نيروهاي ضد شورش فرانسه مهارتشان در همه جهان شناخته شده است و مي توانند به حل مسائل امنيتي از اين گونه كمك كنند، به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. او كه متهم به دعوت به همكاري پليسي با رژيم بن علي شده، گفت همه با اين انقلاب و به ويژه شتابي كه در رويدادها رخ داد غافلگير شدند.»
راديو فرانسه در عين حال افزود: خانم «آليو ماري» همچنين در برابر اين انتقاد كه باراك اوباما زودتر، از خشونت هاي پليس تونس انتقاد كرده بود، پرسيد: اگر اين اتفاق در مكزيك رخ مي داد هم اوباما با همين سرعت و لحن از اوضاع انتقاد مي كرد؟