اينديپندنت: غرب همچنان مقابل مردم و كنار ديكتاتورها خواهد ايستاد

يك نشريه انگليسي پيش بيني كرد غرب در ماجراي تونس، مقابل دموكراسي و ملت مسلمان اين كشور و در كنار ديكتاتورها بايستد.
به گزارش کیهان، روزنامه اينديپندنت در تحليلي به قلم رابرت فيسك نوشت: غروب خونين ديكتاتوري همواره مولود طلوع شيرين دموكراسي نيست. بي شك كشتي خاورميانه اين روزها لرزه و ارتعاشي را احساس مي كند. امراي عرب، شيوخ و پادشاهاني مانند نمونه عربستان سعودي و اردن، و رؤساي جمهور پا به سن گذاشته مانند حسني مبارك مصر همه و همه لرزه هايي را احساس مي كنند. همه از يك چيز مي ترسند. مبادا ماجراي تونس تكرار شود.
نويسنده با اشاره به حمايت طولاني مدت غرب از ديكتاتور فراري تونس تأكيد مي كند: همه در غرب و در روزهايي كه زين العابدين بن علي بر مسند رياست جمهوري در تونس تكيه داده بود، اين كشور را مهد آرامش و ثبات مي دانستند. آلماني ها، فرانسوي ها و حتي انگليسي ها هم در مقالات ديپلماتيك، ديكتاتور تونس را دوست و رفيق اروپاي متمدن مي خواندند. دليل آن هم يك چيز بود. وي توانسته بود بر آن تعداد از اسلام گراهاي دوآتشه در كشورش فائق آيد. تونسي ها نمي توانند اين بخش حتي كوچك از تاريخ را فراموش كنند، ولو آنكه ما اين فراموشي را از آنها بخواهيم. جاي اندك تعجبي ندارد كه همين جمعيت مي توانند به خيابان ها بريزند و مقابل همان مردي قد علم كنند كه ما تا يك هفته پيش دوستش داشتيم و تحسينش مي كرديم. اما مسئوليت تشكيل دولت برعهده محمد غنوشي است، مردي كه در بيست سال گذشته كنار دست بن علي حركت كرده و دستان خود را در دست رئيس جمهور متواري گذاشت تا خواست غربي ها را پياده كند و نه اراده مردمانش را.
فيسك مي نويسد: ترس من از اين است كه تونس هم مي رود تا همان داستان قديمي را تجربه كند. دموكراسي به اندازه اش خوب است اما دموكراسي زيادي نه. ميل و علاقه ما براي برقراري دموكراسي در الجزاير را به ياد مي آوريد؟ دور نخست انتخابات برگزار شد. نوبت به دور دوم كه رسيد و احتمال موفقيت اسلام گراها افزايش يافت. ما از دولت نظامي حمايت كرديم كه انتخابات را معلق كرد، اسلام گراها را به خاك و خون كشيد و جنگ داخلي را به نظاره نشستيم كه 150 هزار نفر در آن جان خود را از دست دادند.
اينديپندنت در ادامه اين تحليل به غوطه خوردن رژيم وابسته حسني مبارك در فساد اشاره مي كند و اضافه مي كند: حقيقت اين است كه جهان عرب آنقدر ملتهب، فاسد و بي نظم است كه ارائه نسخه اي براي آن بسيار سخت مي نمايد. به ياد داشته باشيد كه بن علي همين هفته گذشته معترضاني را كه به خيابانها ريخته بودند «تروريست» خواند. سران يا همان خودكامگان عرب تنها يك شغل براي خود تعريف مي كنند: مديريت مردم، كنترل مردم، وادار كردن آنها به تحسين غرب و البته متنفر كردن آنها از ايران.
اينديپندنت همچنين نوشت: هفته گذشته كه تونس در آتش و التهاب سوخت، هيلاري كلينتون چه مي كرد؟ او در تور خاورميانه اي خود به شاهان و شاهزادگان مفسد عربي دستور داد كه تحريم ها عليه ايران را تشديد كنند، كه مقابل جمهوري اسلامي بايستند، كه خود را براي مشاهده حمله آمريكا به سومين كشور مسلمان در ده سال گذشته مهيا كنند. گويا آتشي كه واشنگتن و لندن در افغانستان و عراق به راه انداختند، كفايت نمي كند. مشكل ما در غرب همان مشكل تكراري و قديمي است. ما واژه «دموكراسي» را بر زبان مي آوريم، انتخابات عادلانه را فرياد مي زنيم و مقدمات را براي شركت اعراب در انتخابات فراهم مي كنيم تا بر روي برگ رأي خود نام آنهايي را حك كنند كه ما مي خواهيم. 20 سال پيش در الجزاير رأي دهندگان اين كار را نكردند. در فلسطين هم اين اتفاق رخ نداد. در لبنان هم خبري از محقق شدن آرزوهاي ما نبود. آنها خلاف ميل ما عمل كردند و همين كافي بود تا تحريم شان كنيم، تهديدشان كنيم، در خصوص ايران به آنها هشدار دهيم و از آنها بخواهيم در برابر جنايات اسرائيل دهانشان را ببندند.
اينديپندنت در پايان تأكيد كرده است: ما همچنان رابطه حسنه خود را با ديكتاتورها ادامه مي دهيم. همچنان ارتش آنها را مجهز مي كنيم و از آنها مي خواهيم كه با اسرائيل پيمان صلح امضا كنند. ديكتاتورها هر آنچه را كه ما ديكته مي كنيم بي چون و چرا انجام خواهند داد. بن علي فرار كرد. اكنون در تونس به دنبال ديكتاتوري ديگر و قابل انعطاف مي گرديم.