با دوستان درستی با دشمنان درشتی
آیت الله حائری شیرازی
بحثی كه رهبر معظم انقلاب دام‌ظله در دیدار با خبرگان در مورد افراط در نقد و تفریط در آن مطرح كردند، به‌خصوص در این مقطع زمانی كه جنبه الگویی امت اسلامی و انقلابی ما دارد نظام‌های وابسته اطراف خود را یكی پس از دیگری از هم می‌پاشد، بسیار حائز اهمیت است. زیرا نخستین دلیل فروپاشی حكومت‌های اطراف ما بیداری ملت‌هاست و یكی از مهم‌ترین علل بیداری امت‌ها مقایسه حكومت‌شان با حكومت جمهوری اسلامی. آن زمان كه هیچ كجا اسلام به حاكمیت نرسیده بود و همه نظام‌ها كج و معوج بودند و در میان آن‌ها نظام راست و درستی نبود كه از مقایسه با آن، كجی و معوجی حكومت خود را بفهمند، نظام مستقلی هم نبود كه با دیدن آن پی به فساد حكومت خود ببرند. حتی استقامت انجام‌شده‌ای نبود كه پی به امكان استقامت و مقاومت ملتی بدون استمداد از هیچ قدرتی و ابرقدرتی ببرد. چون اقوی دلیل امكان وقوع است.
با مشاهده استقامت ملت ما با دست خالی قیام كردن را شدنی دیدند. به‌خصوص با توجه به زمان سی ساله‌ی این مقاومت، هیچ‌گونه شك و تردیدی در صلابت آن به جای نماند. به همین دلیل ابرقدرت‌ها جز اخلال در نمود جمهوری اسلامی، راه دیگری برای نگه داشتن رژیم‌های وابسته به خود ندارند. آن‌ها برایشان از نان شب واجب‌تر است كه تربیت‌شدگان نظام نسبت به هم به‌جای محبت و لطف حالت پرخاش و ستیز داشته باشند. این‌كه ضد انقلاب نسبت به مسئولین، بزرگان و رهبران نظام، انواع رفتار زشت را در گذشته انجام می‌داد مسئله مهمی نیست. در همه‌جا دشمنان نظام‌ها پرخاشی دارند و انواع شعارهای زشت دادن برای ضد انقلاب، امری طبیعی است. آنچه غیر طبیعی است، ظهور چنین حركاتی از روی دوستی با انقلاب نسبت به خودی‌هاست!
هنگام نقد، لاپوشانی نكنیم
مرگ بر آمریكا عبادت بزرگی است كه نماد راستی و درستی راه ماست. خدا این شعار را تا مرگ ابرقرت‌ها برای ما حفظ كند! استكبارستیزی، دفاع از حقوق محرومین نمودار حیات انقلابی ماست، هرچه بیشتر بهتر، این نشان «أشدا علی الكفار» بودن ماست، اما آفت «رحماء بینهم» خطر است و بلاشك آفت استكبارستیزی‌ها از آفت جنبه رحمت با خودی‌ها و آفت مهرورزی‌هاست! آفت مهرورزی با خودی‌ها بلاشك آفت استكبارستیزی ما است. بایستی برای بالابردن استكبارستیزی، همه لبه شدت و خشونت را به سمت استكبار جهانی برد. خطر در افراط و تفریط است. خطر آن‌جاست كه با خودی‌ها آن‌جا كه باید نقد كنیم، لاپوشانی كنیم و آن‌جا كه باید اشتباهی را كالبدشكافی كنیم توجیه كنیم! این كار غلط و تفریط در نقد است. حرمت‌شكنی نه، وقتی افراط در اخلاق نقد پیش می‌آید و با خودی خصمانه برخورد می‌شود از همسایگان در حال فروپاشی این زمزمه شنیده خواهد شد:
المنة لله كه چو مایی دل و دین بود آن را كه لقب زاهد و فرزانه نهادند
چرا چنین شود؟ چرا در آخرین رمق دشمن، نوش‌داروی حیات‌بخش به وی تزریق كنیم. پس نقد بلی، حرمت‌شكنی نه. ما می‌دانیم جوانان غیور ما اگر از بعضی آداب مبارزاتی در لحظاتی غفلت كردند، اما حجت‌گرا هستند، همین كه پیام حجت‌شان به گوش آن‌ها برسد تمكین می‌كنند و به سوی علم و پرچم خود بر‌می‌گردند. همان‌طور كه قبل از پیروزی انقلاب، وقتی امام(ره) فرمود: بین جوانان و بزرگترها فاصله نیافتد، جوانان فریاد زدند: «به فرمان خمینی(ره) درود بر بزرگان» امروز هم جوانان همان‌‌ها هستند كه بوده‌اند:
از دم صبح ازل تا آخر شام ابد دوستی و مهر بر یك عهد و میثاق بود
امروز هم به فرمان رهبر خواهند گفت: به فرمان مقتدا با خودی‌ها مدارا، با دیگران درشتی یا با دوستان درستی با دشمنان درشتی.
|
