حریم امن

هر انسان عاقلی در مواجهه با خطر به دفاع و یا درصورت عدم توان مقابله از مهلکه فرار می کند. تصور کنید کسی با خانواده خود در بیابانی راه را گم کرده است، برای در امان ماندن از شر احتمالی درندگان و حیوانات موذی چه اقداماتی انجام می دهد؟ حالا اگر از دور دستها، صدای زوزه گرگها و حیوانات درنده را بشنود چه گونه عمل می کند؟ اگر کسی خبر وجود درندگان و احتمال خطر را به او گوشزد کند چه مقدار به این سخن اهتمام می دهد؟

آنچه یقینی است این است که بی خیال نمی نشیند تا ببیند چه می شود و چه پیش می آید و بدون هیچ تلاشی امید به پیدا شدن راه نجاتی داشته باشد. کسی که جان خود و خانواده اش برایش مهم است هر کاری از دستش بر آید انجام می دهد. اگر نتواند از صحنه بگریزد لااقل به فکر تغییر و تحول در میدان دفاع و مبارزه اش می افتد. اولین چیزی که به ذهنش می رسد تهیه حفاظ و حصاری است که از او و خانواده اش در مقابل تهاجم احتمالی درندگان محافظت کند. با هر چیزی که به دستش برسد به ساخت حصار می پردازد و تمام عزیزانش را در پناه آن قرار داده وتمام حواسشان را جمع می کنند که چیزی حصارشان را خراب نکند و کسی نیز از آن خارج نگردد. از این مقدار نیز فراتر می روند و دائم به فکر تقویت و گسترش فضای حصار افتاده تا بتوانند برای مدتی که مجبورند در آن زندگی کنند راحت تر باشند.

از طرفی نیز، چون خارج شدن از حصار را به منزله مرگ و نابودی می دانند، بامحوریت و در فضای آن حصار انجام داده و زندگی خود را بر اساس آن طراحی می كنند.

از همان هنگام که

انسان از بهشت به زمین تبعید شد حال او اینگونه است. در بیابانی قرار گرفته است که دشمنی حتمی و یقینی دارد. این سخن را خداوند مهربان به بندگانش گوشزد کرده آنجا که فرمود ان الشیطان لکم عدو مبین

شیطان هم دشمنی است بسیار خطرناک. این دشمن زخمی، قسم خورده که سر راه تمام بندگان بنشیند و همه را جز تعدادی از اولیا خدا، گمراه کند. لشگریانی زیادی هم دارد. از چند جهت و با وسایل و ابزار مختلفی هم قصد هجوم دارد.

نکته ای که خیلی باید به آن توجه نمود این است که ضربه ای که انسان از ناحیه گمراهی ها و فریبکاری های شیطان می خورد، به مراتب مهلک تر و کشنده تر از آسیبی است که یک گرگ، مار و یا عقرب وارد می نماید. هجمه گرگ و یا نیش عقرب و مار حداکثر جسم مادی انسان را می گیرد. جسمی که دیر یا زود باید تحویل خاک داد. اما دیگر آخرت، عزت، آبرو و شرافت کسی را از بین نمی برد. گاهی کسی بر اثر پیروی از مکر شیطان دنیا و آخرتش را به باد می دهد. گاهی یک گناه دودمان و نسل و خانواده کسی را تباه می کند. گاهی یک معصیت عزت، شرف، آبرو و ارزش کسی را تا ابد از بین می برد. از این جهت است که باید شیطان و سربازانش را خطرناک تر از هر درنده ای بدانیم.

این ملعون به هر شکل و قیافه ای هم در می آید. این گرگ در لباس میش به هر شکلی طرح دوستی و خیرخواهی می ریزد. این رانده شده زهرش را در هر شربتی می ریزد تا به خورد انسان دهد. گاهی با ماهواره می آید، گاهی در سایت ها و فضای مجازی ظاهر می شود. گاهی در قالب فیلم و گاهی در موسیقی. گاهی در جمع دوستان و رفقا پیدا می شود و گاهی در جمع همکلاسی ها و همکاران. گاهی با آرزو ها به سراغ آدم می آید و گاهی با ترس و ناامیدی و تاریک نشان دادن آینده.گاهی با زیرسوال بردن ارزش ها رخنه می کند و گاهی با زیبا نشان دادن خرافات ها.گاهی با کوچک نشان دادن خدا و قبر و قیامت و گاهی با بزرگ شمردن نظر و نگاه دیگران. خلاصه به هرشکلی شده در می آید تا نیشش را بزند.

این ها دیگر صرف احتمال نیست، حتمی و یقینی است. از این رو باید همانند آنکه در بیابان برای نجات خود و خانواده اش حصاری تهیه می کند، ما نیز به فکر حصار و جان پناهی باشیم تا در سایه سار آن چند صباح زندگی را به سلامت سپری کنیم. اما چه حصاری بسازیم که ما در آن از شر شیطان و دوستانش در امان باشیم.

بهتر است به کلام امیر مومنان علی علیه السلام دل بسپاریم که فرمود:

نماز قلعه و دژ محکمی است که نمازگزار را از حملات شیطان نگاه می دارد.   

http://serat.mihanblog.com