تلخ‌ترین روز برای موسوی

شبکه ایران: اگر گروهک مجاهدین خلق (که بعدا به حق از سوی مردم به گروهک تروریستی منافقین ملقب شد) در اوایل دهه شصت در روز عاشورا حامیان خود را به آشوب و هلهله در روز عاشورا فراخواند، عاشورای 88 شاهد حضور افرادی بود که تابلوی حمایت از "نخست وزیر محبوب امام!" را حمل می‌کردند و با اسم این افراد، آتش به خیمه‌های دل مومنان و دلباختگان به اهل بیت (ع) می‌زدند.

البته آنچنان که برخی تحلیلگران معتقدند، تلاش علنی میرحسین برای یاری گروه 1+5 در مذاکره با ایران، از ابتدای آذر ماه آغاز شد، آنجا که موسوی برخلاف روال همیشه، حدود دو هفته زودتر از روز دانشجو(16 آذر) درباره این روز موضع گیری کرد و کوشید تا طیف افراطی دانشجویی را علیه نظام تحریک کند.

در واقع برای گروه 1+5 خوشحال کننده بود که همزمان با مذاکرات با نمایندگان جمهوری اسلامی، از ناآرامی در برخی دانشگاه ها به عنوان یک برگ برنده استفاده و تیغ مطالبات غیرقانونی خود را علیه ایران تیز کنند.

به علاوه، با قراردادن مذاکره کنندگان ایرانی در موضع ضعف پافشاری آنان بر حقوق ملت ایران را تحت الشعاع قرار دهد و فرصت مطالبه گری را از گروه ایرانی بگیرد؛ رویایی که بیانیه زود هنگام موسوی و تلاش های پنهان و آشکار او هم در تحقق آن ناکام ماند تا برخلاف پیش بینی ها، اقتدار گروه مذاکره کننده ایرانی در ژنو بزرگترین پیروزی خود را در سال های اخیر رقم بزند.

شاید افزایش بی سابقه غلظت اظهارات موسوی در بیانیه بعدی او، برای جبران این ناکامی بود. بیانیه ای که آقای موسوی درباره روز عاشورا امضا کرد، مملو از اتهام و اهانت علیه جمهوری اسلامی و مقامات ارشد آن بود چنانچه بخشی از ناظران سیاسی لحن میرحسین در بیانیه را در دو سال اخیر بی سابقه می دانند.

آقای موسوی در بیانیه‌اش خواستار بزرگداشت سالروز عاشورای 88 و به عبارتی تکرار اقدامات کسانی که سال پیش آنان را "مردم خداجو" نامیده بود، شد. خداجویان مورد اشاره آقای موسوی سال گذشته با سوت و کف و هلهله روز عزای اباعبدالله (ع) را هتک حرمت کردند و خیمه های عزاداری ایشان را به آتش کشیدند.

اگرچه انتشار بیانیه او درباره عاشورای امسال که در آستانه دور بعدی مذاکرات ایران با گروه 1+5 منتشر شد، این مساله را در اذهان عمومی تقویت کرد که غربی ها شکم خود را برای استفاده دیپلماتیک از هرگونه آشوب احتمالی در ایران صابون زده اند، اما فراخوان آقای موسوی به آشوبگران که از آخرین و افراطی ترین تکاپوهای وی هم دانسته می شود، حتی با لبیک جمعیتی 200 نفره همراه نشد؛ موضوعی که انزوای میرحسین موسوی را به زبانی جدید به تصویر کشید.

همان اندازه ای که هتاکی آشوبگران در عاشورای سال گذشته یکی از تلخ ترین روزهای مردم ایران اسلامی را رقم زد، عاشورای امسال از ناگوارترین روزهای آقای موسوی بود چرا که وی گمان نمی کرد فراخوان رسمی اش حتی قادر به ایجاد آشوبی چند ساعته در گوشه ای از شهر تهران نباشد و بسیاری را-بویژه در خارج کشور- از "رهبر جریان فتنه" ناامید کند.

البته ناراحتی کسانی از جمله سران کشورهای غربی هم از این رویداد، کم توصیف نشده است.

در عین حال برخی از گروه ها، مانند سال گذشته آقای موسوی را تنها نگذاشتند. چنانچه گروهک مجاهدین خلق یک روز پیش از عاشورا با انتشار مطلبی با عنوان "در روز عاشورا همه با هم بر می خیزیم"، به حمایت از فراخوان آقای موسوی برای بزرگداشت این روز پرداخت.

گروهک تروریستی مجاهدین خلق(منافقین) در آشوب عاشورای88 نقش تاثیرگذاری داشت و حتی پس از آشوب روز عاشورا مریم رجوی، سرکرده آن، به دلیل نقش آفرینی نیروهایش از آنان تقدیر کرد.

اما مواضع آقای موسوی در شرایطی  به مجاهدین خلق نزدیک و هماهنگی های جدیدی دست کم در عرصه سیاسی بین آنان برقرار شده است که فعالان سیاسی با استناد به تجارب ابتدای انقلاب اسلامی معتقدند، شخصیت ها و گروه هایی که دچار "ریزش" و از عرصه سیاسی کشور حذف می شوند، در فاصله کوتاهی به اتخاذ مواضع افراطی روی آورده و برای گرفتن انتقام از هیچ کوششی حتی هماهنگی پنهان و یا آشکار با معاندین مسلح هم چشم پوشی نکرده اند.

شاید بر همین مبناست که به باور این سیاسیون دستگاه های امنیتی و قضایی باید مواضع و اقدامات میرحسین موسوی و نزدیکانش را با نگاه ویژه ای تحت نظر داشته باشند چرا که فعالان فتنه نباید در شرایطی که از امکانات و فرصت حضور در داخل کشور استفاده می کنند، با گروهک های خارج نشین مخالف نظام هم ارتباطات پنهانی و علنی داشته باشند و اقدام به همکاری کنند.