فلسطيني‌اي كه در كنار رزمندگان ايراني مي‌جنگيد
مسعود شجاعي طباطبايي در جديدترين پست وبلاگش« وصيت نامه» مطلبي را قرار داده به نام «خاطرات جنگ به روايت تصوير/ عمليات نصر هفت».
با اينكه وي در توضيحات انتهاي مطلب دودلي خود را به جهت انتشار اين مطلب عنوان كرده اما به قول خود وي: آنان كه نا آگاهانه بلندگوي كريه استكبار مي‌شوند ، وفرياد زشت "نه غزه نه لبنان " را سر مي دهند، آيا مي دانند كه در كربلاي ايران غيور مرداني از فلسطين پا به پاي رزمندگان ما مي جنگيدند...
در ميان عكس هايم دلبسته يك عكس از يك بسيجي با نام احمد هستم، فلسطيني بود و به عشق امام خود را به جبهه هاي حق عليه باطل رسانده بود، احمد از شيعيان مخلصي بود كه سعادت ديدار با او در عمليات نصر هفت نصيبم شد، فارسي كم مي دانست، كلماتي را هم كه مي دانست در عشق به امام و افتخار بسيجي بودن در ركاب امام زمان خلاصه مي شد. هرگاه از امام صحبت ميكرد ، دستش بر روي قلبش جاي مي گرفت و اين نشان يك عشق واقعي بين عاشق و معشوق بود.در طول مسير طولاني كه پياده در دل خاك كردستان عراق به عمق دويست و پنجاه كيلومتر طي كرديم، بارها در كنارش راه رفتم يا نشستم تا از رايحه خوش بودن با يك بسيجي فلسطيني بهره ببرم، يادم است به او مي گفتم كه من هم آرزو دارم به فلسطين بروم، و چقدر آرزوهايمان به هم نزديك بود، احمد فلسطين را در آن زمان در جبهه هاي ما يافته بودو چه زيبا گفته اند: " شرف المكان بالمكين "، اعتبار مكان ها به انسان هايي است كه در آن زندگي مي كنند و چه زيبا مي توان اين دو وادي را در جايگاه عشق به معبود با هم مقايسه كرد، فضاهايي كه تنها با شهدا معنا مي شوند . احمد مثل بچه هاي بسيجي خودمان عاشق بود، گرچه بسيار جوان بود اما چه روشن دريافته بود كه اين عشق در جبهه هاي ما ظهور كرده است. احمد انسي عجيب با امام داشت. اي امام تو را با خدا چه عهدي بود كه از اين چنين كرامتي برخوردار شدي كه عاشقانت از دورترين مكانها به دنبال تو مي آيند، حالا كه مي انديشم ،مي بينم زمان، بستر جاري عشق است تا انسان ها را در خود به خدا برساند و حقيقت تمام آنچه در زمان حدوث مي يابد باقي است. جبهه چه در ايران يا فلسطين حرم رازبا خداست و پاسداران اين حريم شهدايند؛ شهدايي كه در آن چشم مكاشفه بر جهان غيب گشودند؛ شهدايي كه همسفران عرشي امام بودند و اكنون ميزبان اويند. هنوز نجواي حزن انگيز زيباي شعرعربي احمد در درونم طنين انداز است ، نجوايي كه با اسم امام خميني و كربلا كامل مي شد. او براي من همچون بسيجيان ديگر، سربازي بود كه قلعه عشق را فتح كرده بود. اصلا جبهه ما و فلسطين قطعه هايي از خاك كربلايند،هر كه مي خواهد كربلا را بشناسد بايد حقيقتي را كه شهداي ما دريافته بودند را دريابدكه در زمانه ما در حقيقتي به نام امام خميني (ره) جاري شده بود، يادم است احمد مي گفت هنوز امام را نديده است ،اما مطمئنم از عطر امام سرشار بودو بقايش را نيز به بقاي امامش وابسته مي ديد.
پ .ن.
1-مدت ها بود دودل بودم كه اين مطلب را در وسعت كوچك وبلاگم بگذارم يا نه، اما به نظرم رسيد آنانكه نا آگاهانه بلندگوي كريه استكبار مي شوند ، وفرياد زشت "نه غزه نه لبنان " را سر مي دهند، آيا مي دانند كه در كربلاي ايران غيور مرداني از فلسطين پا به پاي رزمندگان ما مي جنگيدند، از خدا مي خواهم اين مفهوم را كه تنها در عشق به ولايت جاري و ساري مي شود در دل آنها نيز روشن كند. هر چند دشمنان زخم خورده اين نظام سخت در تلاشند تا دلها را از عشق جدا كنند.
2- شهيد بزرگ آويني چه زيبا گفت: " من و تو مرده ايم . يادآوران در جست وجوي گمگشته خويش به اردوگاه كرخه مي روند . شعرشان اگر چه بس مغموم مي نمايد ، اما شعر مستي است . آنان را كه مي خواهند با نظر روانكاوانه در اين سرمستان ميكده عشق بنگرند هشدار باد كه مبادا نشاني از يأس در آنان بجويند . يأس از جنود شيطان است واينان وارسته اند از آن جهاني كه در سيطره شياطين است . كرخه خرابات است واينان خراباتيانند و گريه ، آبي است بر دل هاي سوخته شان . گريه اوج سرمستي است و اگر امروز روزگار فاش گفتن اسرار است ، بگذار اينان نيز فاش بگريند . امام كو كه به تماشاي رهروان خويش بنشيند ؟ "
3-گل واژه هاي اين مطلب از شهيد بزرگ آويني است.
|
