گلایه محسن رضایی از اصلاح طلبان

در پي استناد مجيد انصاري عضو مجمع روحانيون مبارز به منشور برادري «حضرت امام خميني براي بازگشت اصلاح طلبان به عرصه»، محسن رضايي طي مقاله اي نوشت: بديهي است تمام منشورهاي حضرت امام خميني به سود روابط و مناسبات اجتماعي نيروهاي وفادار به جمهوري اسلامي است اما آيا دوستان فكر نمي كنند براي اين كار خيلي دير شده است؟
رضايي در سرمقاله روزنامه «ملت ما» مي نويسد: گفت وگو بسيار پسنديده است اما بر سر چه موضوعي؟ چرا گفت وگوهاي سال گذشته بي نتيجه ماند و نتوانست مانع بروز آن همه خسارت به مردم و نظام شود و اكنون بايد بر سر چه چيزي وحدت داشت؟ وحدت كه جوهر انسجام سياسي است، بيش از 7 ماه به بازي گرفته شد و كسي فريادهاي دلسوزان انقلاب را درباره آن نشنيد؛ كار به جايي رسيد كه درياي خروشان ملت ايران در نهم دي ماه با غيرت حسيني خود وحدتي ديگر را رقم زدند و بيعتي دوباره با نظام و رهبري كردند.
وي سپس اصلاح طلبان را به تشكيل جبهه «ايستادگي ملي» در برابر فشار آمريكا و استكبار دعوت كرده و در عين حال با افراطي خواندن طرفين، تلويحاً خود را در نقطه اعتدال و ميانه توصيف كرده است.
گلايه رضايي از اصلاح طلبان درباره اينكه چرا سال گذشته وارد مذاكره نشدند، در حالي است كه وي پيش از انتخابات به خاطر برخي تشويق ها! بحث تشكيل «دولت ائتلافي» را پيش كشيده بود و اين در عمل -ولو ندانسته- كمك به عبور از اصولگرايي بود. بنابراين اصلاح طلبان از چنان سناريوهايي صرفاً توقع داشتند انسجام اصولگرايان را به هم بريزد در حالي كه خود با انسجام كامل عمل مي كردند و اساساً پروژه ديگري داشتند كه سناريوي القاي تقلب تازه آغاز آن بود و خود را در فتنه 8 ماهه بعد از انتخابات نشان داد. بنابراين ابراز دل خوري آقاي رضايي از اصلاح طلبان هم فاقد مبناست اگرچه افراطيون مدعي اصلاحات در پروژه القاي تقلب براي چندماه از نوع واكنش هاي آقاي رضايي بهره بردند اما در ادامه اين سوءاستفاده- به اعتبار كنار كشيدن رضايي و جدا كردن حساب خود- موفق نشدند.
با اين صورت مسئله بايد پرسيد وقتي يك جريان سياسي به جاي پذيرفتن چارچوب هاي قانوني و دموكراتيك و جمهوريت تن به بازي در زمين و نقشه دشمن مي دهد و بساط آتش افروزي و فتنه را عليه «وحدت ملي» برمي افروزد، چگونه مي تواند محل اعتماد در موضوع «ايستادگي ملي» قرار گيرد و چگونه مي توان از جريان هاي آلت دست دشمن براي چيدن خط مقدم دفاعي بهره برد؟! و سرانجام اينكه آيا آقاي رضايي و تيم ايشان جمله اي از موسوي و كروبي و خاتمي- و مجمع روحانيون و مشاركت و مجاهدين و نظاير آنها- لااقل در ابراز برائت لفظي از استكبار و اعلام دل بستگي به ولايت فقيه (جوهره خط امام) شنيده است؟ البته آقاي رضايي حق دارد اگر اصلاح طلبان را به اعتبار فريبكاري هايي كه در حق شخص وي انجام داده اند، به سوال و انتقاد كشد.