شما که می‌ترسید، چرا می‌گویید "نترسید؛ نترسید؛ ما همه با هم هستیم؟"

اظهارات اخیر یکی از پهلوان پنبه‌های فراری مبنی بر ترسیدن و خیس عرق شدن به هنگام حضور در کیهان، اسباب طنز و تفریح را در میان محافل اپوزیسیون فراهم کرده است.

به گزارش کیهان، «ن-ک» کاریکاتوریست خارج نشین نشریات زنجیره‌ای پس از چند ماه انتقادهای تند از فتنه گران و اصلاح طلبان تحت عنوان ترسو و محافظه کار بودن، متهم شد که نفوذی کیهان در محافل اپوزیسیون است و برای اینکه این اتهام را منتفی کند نوشته بود هنگامی که به عنوان همکار روزنامه حیات نو و به همراه یکی از عکاسان به دفتر مدیر مسئول روزنامه کیهان رفته تا با وی مصاحبه کند، دچار ترس شده؛ «وقتی من و حسن سربخشیان بعد از یک ساعت و نیم از اتاق سرد شریعتمداری خارج شدیم، هر دو به شدت عرق کرده بودیم که می شد ناشی از ترس و وحشت ذاتی ما بوده باشد».

به دنبال انتشار این مطلب، داریوش سجادی از عناصر اپوزیسیون خارج نشین نوشت: اختلافات داخلی سبزها اگر برایشان نانی نشده لااقل برای ناظران، خالی از عبرت توأم با ملاحت نیست. از جمله مجادله اخیر نیک آهنگ که وی را مجبور کرد ضمن نوشتن اعترافاتی، اعتراف به ترس و فقدان شجاعت کند؛ اعترافی که ظاهراً اسباب ابتهاج کیهان را نیز فراهم کرده است.

اینکه او می نویسد «به هیچ عنوان آدم شجاعی نیستم و شجاعت کسانی را که پای عقیده شان ایستاده اند می ستایم» به نوعی صدور حکم برائت از جانب ایشان برای کلیه کسانی است که همچون ایشان ترسو بوده و مایل به قهرمان بازی نیستند اما وی در صدور همین حکم نیز دچار امساک شده و با کم فروشی، فضیلت ترسو بودن را (!!) به نفع خود مصادره کرده آنجا که با ابتلا به فراموشی و به زبان طعنه، مدیرمسئول وقت روزنامه مناطق آزاد را مورد شماتت قرار داده و گفته «حتی یک خط علیه کسی ننوشتم، حتی علیه مدیرمسئول بزدل و ترسوی روزنامه مناطق آزاد که در دادگاه با قاضی ساخت و پاخت کرد و من به جایش بازداشت شدم.» خب! یکی به این برادر «بفرمایش خودشان ترسو» بفرمایند که دوست گرامی اگر ترسو بودن شما قابل فهم و احترام است دیگر چه جای گله از ابتلای مشترک جنابعالی و جناب آقای یزدان پناه به رذیلت ترس است؟ آن بنده خدا نیز لابد مانند شما و به اندازه شما ترسو بوده و هر کدام بنا به استعداد خود راه حل گزیده اند. یکی مانند یزدان پناه که دیگری را به جای خود قربانی می کند و یکی هم مانند جنابعالی که بعد از املای پوزش نامه تا کانادا فرار می کنید و به قول دوست قدیمی تان سرکار خانم نازلی کاموری، «با شش روز زندان رفتن، شش سال است که در حال نوشتن خاطرات زندانید و پیش روانپزشک می روید تا خاطرات زندان را برای شما از اعماق ذهن تان بیرون بکشد»!!

سجادی سپس به رجزخوانی و شعار توخالی عناصر آشوبگر فراری در جریان حوادث سال گذشته با مضمون «نترسید، نترسید ما همه با هم هستیم» اشاره می کند و می نویسد: پر واضح است که شعار «نترسیم، نترسیم ما همه با هم هستیم» نیز اعتراف به ترسو بودن و ترسیدن است. شعار «نترسیم نترسیم ما همه با هم هستیم» سبزها در جریان شهر آشوبی سال گذشته با توجه به ماهیت امری و تحکمی اش بواقع ترجمان این گزاره بود که می ترسیم، می ترسیم و برای فائق آمدن بر ترس مان باید در کنار هم و با یکدیگر فریاد بزنیم که نمی ترسیم نمی ترسیم تا از این طریق موفق به اختفای ترس خود شویم»!!