روزهای رای اعتماد مجلس به وزرای پیشنهادی اولین آزمون جدی دولت یازدهم و طیف پیروز انتخابات در مواجهه با مخالفان خود بود. مخالفت برخی از نمایندگان با کلیت کابینه و برخی از وزرا، بنا بر قانون مجلس و قواعد دموکراسی قابل پیش‌بینی بود، اما برخوردهای این ایام یک جریان سیاسی با مخالفان نشان داد که پیش‌بینی دکتر حدادعادل درست از آب در آمده است که «گروهی در مجلس و بیرون از مجلس سعی دارند 49 و هفت دهم درصد از مردم را که به دکتر روحانی رای نداده‌اند افراطی جلوه دهند».
برخی از تیترهای رسانه‌های این جریان در این ایام این گونه است:
روزنامه شرق 22 مرداد: "تندروها همصدایی نیافتند"
روزنامه بهار 22 مرداد: "ترکان: تندروهای مجلس ماهیت خود را نشان دادند"
اعتماد 22 مرداد: "اعتدال زیر تیغ اتهام"
اعتماد 23 مرداد: "هیاهوی تندروها و قاطعیت میانه‌روها"
از این گونه مطالب و با این مضامین از سوی افراد حامی این جریان، در سایت‌ها و روزنامه‌ها، بسیار منتشر شد تا شاید نشان از این امر داشته باشد که انتقاد و مخالفت با دولت جدید هزینه سنگینی برای منتقدان و مخالفان خواهد داشت و آنها را جرگه افراطیون پیوند می‌زند! در این میان یادداشت آقای ترکان در روزنامه شرق هم به نوع خود جالب توجه است که تلویحا از مردم خواست مذاکرات مجلس را ببینند و به هر نماینده‌ای که مخالف نظر آقای ترکان می‌اندیشد، در دوره بعد به او رای ندهند! ایشان نوشته است:
«برای محاسبه میزان نزدیکی نظرات نمایندگان با مردمی که به آنها رای داده‌اند، فکر خوبی است اگر از مردم عزیز کشورمان خواسته شود که فرمایشات نمایندگانشان را به دقت گوش کنند. اگر این حرفها، حرف دلشان بود در دور بعدی هم دوباره به آنها رای می‌دهند. اما اگر نظرات و حرفهای برخی نمایندگان، حرف دل مردمی نیست که به آنها رای داده‌اند در دور بعد، در رای دادنشان تجدیدنظر کنند. حق این است که نمایندگان محترم مردم در مجلس شورای اسلامی با وجدان بیدار و ظرفیتهای علمی و تجربی خودشان در مسیر عدالت و خواست مردم نظر داده و رای بدهند.» لب کلام آقای ترکان این است که افراد و نمایندگان باید با دولت برخاسته از رای مردم هم نظر باشند. البته اگر این سخن به معنای حمایت از دولت و پذیرش قواعد دموکراسی باشد، سخن شایسته‌ای است اما هنگامی که با عملکرد و سابقه این ضمیمه چنین سخنی می‌شود معنای دیگری می‌دهد!»
اما در این باره نکاتی وجود دارد:
اول- تعریف مفهوم اعتدال یکی از خواست‌های بر حق جامعه از رییس جمهور محترم است. یقینا کسی با اعتدال مخالف و موافق افراط نیست اما باید مشخص شود حدود و ثغور اعتدال مورد نظر ایشان کجاست و خروج ازکدامین مرزها سبب افراط می‌شود؟ این مساله مهمی است که اگر درست تبیین نشود، همان بلایی که سر لفظ زیبای "اصلاحات" افتاد بر سر واژه "اعتدال" نیز خواهد آمد و ممکن است روزی دچار «اعتدال امریکایی» شویم و بسیاری از ارزشها را با نام افراط نادیده بگیریم.
لذا به نظر می‌رسد اولین اصل در اعتدال همان سخنی است که رهبر معظم انقلاب اسلامی در مراسم تنفیذ رییس جمهوری نیز بیان کرده و خواستار تعریف واژه اعتدال شدند. لذا جا دارد رییس جمهور محترم به زودی به تبیین این شعار زیبای خود بپردازد تا عده ای سازش و تسلیم و تسامح در ارزشها و ... را اعتدال معنا نکنند و مخالفانشان را افراطی ننامند! امری که متاسفانه این روزها تا حدودی قابل مشاهده است.
دوم- دکتر حسن روحانی در زمان تبلیغات ریاست جمهوری تاکید داشت با یک جناح نمی‌شود کشور را اداره کرد و چند صدایی و تحمل منتقد را یکی از اصول دولت تدبیر و امید می‌دانست. آیا اینها فقط یک شعار برای بازگشت به قدرت بود یا اینکه اعتقاد واقعی ایشان است؟ اگر چنین است باید نسبت سخنان طرفداران ایشان با این شعار مشخص شود، به خصوص سخن شخصی مانند آقای ترکان که از مشاوران ارشد ایشان است.
آیا پس از هر انتخابات همه نهادها و افراد باید برای تشکیل یک جناح به نفع رییس جمهور تلاش کنند؟ آیا 32 میلیون نفری که به هر دلیلی به آقای روحانی رای ندادند باید به خاطر 18 میلیون رای، نظرشان را به آقای روحانی نزدیک کنند؟ یعنی بعد از آنکه ایشان رای آورد مجلس و سایر نهادها و مردم باید نظراتشان را با ایشان هماهنگ کنند و اگر نکنند افراطی محسوب می‌شوند!؟
آیا قرار است با نام زیبای اعتدال هر منتقد را نامعتدل و افراطی معرفی کنیم و هر افراطی سابقه‌دار را چون همسو با رییس‌جمهور است معتدل بنامیم؟ چگونه است برخی از همفکران، یاران و ژنرال‌های آقای روحانی در سال‌های اخیر شدیدترین انتقادها و حتی توهین‌ها و اهانت‌ها را به رییس‌جمهور و دولت سابق بیان کرده‌اند، و امروز نظر نمایندگان مخالف راتاب نمی‌آورند؟! آیا رییس‌جمهور قبلی از رای اکثریت مردم برخوردار نبود؟ آیا آن زمان نیاز نبود برخی افراد خود را با رای مردم همسو کنند؟
مگر همین مجلس در راستای وظایف قانونی‌اش دو بار سوال از رییس جمهور را کلید نزد؟ مگر همین مجلس در ماجرای وزارت ورزش فردی را که تخصص و سابقه ورزشی داشت، به خاطر نزدیکی به یک تفکر در دولت وقت رای عدم اعتماد نداد؟ حال چطور شده اگر در همین مجلس حرف از فتنه و حمایت از سران فتنه مورد سوال قرار گیرد به افراطی‌گری تعبیر می‌شود؟ چطور اقدامات مجلس در برابر دولت قبلی انجام وظیفه قانونی مجلس و دفاع از حق ملت نامیده می‌شود اما امروز مخالفت یک نماینده با دولت افراطی‌گری تعبیر می‌گردد!؟به نظر، آقای روحانی باید برخی اطرافیان خویش را به خویشتن داری و پایبندی به اعتدال و میانه روی دعوت نماید، وگرنه خیلی زود "دولت اعتدال" متهم به افراطی گری خواهد شد.
مهدی عامری
منبع: بصیرت
.jpg "دولت اعتدال و برخی همراهان افراطی")
