ابتدای درس خارج، آقا چه می گویند؟ در چه صورت باید از برادر ایمانی روی گرداند؟

 مقام معظم رهبری در ابتدای درس خارج فقه خود به بیان نکات اخلاقی برجسته‌ای می‌پردازند که ذکر گوشه‌ای از این نکات حکمت‌آموز برای رهروان انقلابی بسیار کارگشاست.

مقام معظم رهبری در این جلسه به شرح حدیثی از امام جعفر صادق (ع) پرداختند.

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع اخْتَبِرُوا إِخْوَانَکُمْ بِخَصْلَتَیْنِ فَإِنْ کَانَتَا فِیهِمْ وَ إِلَّا فَاعْزُبْ ثُمَّ اعْزُبْ ثُمَّ اعْزُبْ مُحَافَظَةٍ عَلَى الصَّلَوَاتِ فِی مَوَاقِیتِهَا وَ الْبِرِّ بِالْإِخْوَانِ فِی الْعُسْرِ وَ الْیُسْر. (۱)

دو صفت برادر ایمانی چیست که اگر نبود از او روی گردانید

فى الکافى، عن الصّادق (علیه‌السّلام): «اختبروا اخوانکم بخصلتین». على‌الظاهر منظور از «اخوان» مطلق معاشرین نیست؛ یعنى آن کسانى که می‌خواهید به عنوان برادران خود و افرادى که با آنها صداقت دارید، افراد نزدیک، کسانى را که به این عنوان می‌خواهید انتخاب کنید، این دو صفت را در آنها حتماً ملاحظه کنید: «فإن کانتا فیهم»؛ اگر این دو صفت در آنها بود، چه بهتر؛ «و إلّا فاعزب ثم اعزب ثم اعزب»؛ «عَزَبَ» یعنى فاصله گرفتن، از آنها رو پوشاندن ]مثل] «لایعزب عنه مثقال ذرّة» (۲) که در قرآن کریم هست. دورى کنید از آنها. از آنها رو بپوشانید و دورى کنید.

صفت اول: اهل نماز در وقت فضیلت باشد

این دو صفت چیست؟ «محافظة على الصّلوات فى مواقیتها»؛ یکى این [که محافظ نماز باشند]. در مواقیت، لابد مراد مواقیت فضیلت است؛ و الّا مطلق مواقیت اگر مورد نظر باشد، ولو آخر وقت، خب اگر کسى این کار را نکند، فاسق است. می‌خواهند بفرمایند که اهل نماز در وقت خود باشد، یعنى وقت فضیلت.

مرحوم آقاى بهجت (رضوان اللَّه علیه) -[که] مکرر این را از ایشان ما شنیدیم، هم خودمان شنیدیم، هم بالواسطه دیگران هم نقل کردند- می‌گفتند استادشان -على‌الظّاهر مرحوم آقاى قاضى مثلاً- به ایشان گفتند که اگر کسى نماز اول وقت را مراقبت بکند، من ضامنم براى نجات او، یا براى مثلاً رسیدن او به درجات بالا؛ یک همچین تعبیرى. بنده یک وقت از ایشان پرسیدم که لابد نماز خوب دیگر؟ گفتند: خب، بله؛ نماز درست و حسابىِ با توجه، در اول وقت. اگر این را کسى مراعات بکند، این خودش یک عاملى است که انسان را عروج می‌دهد و به مراتب بالاى توحیدى می‌رساند. یکى این.

صفت دوم: نیکى به برادرانش؛ هم در عسر، هم در یسر

«و البرّ فى الاخوان فى العسر و الیسر». صفت دوم هم یک صفت اجتماعى است. اوّلى صفت فردى بود، بینه و بین اللَّه بود؛ این دومى بینه و بین النّاس است. کسى باشد که صفتش این باشد، که به برادرانش نیکى می‌کند؛ هم در عسر، هم در یسر.

حالا این عسر و یسر، چه عسر و یسر خود انسان، ولو در عسر هم باشد، سختى هم باشد، بالاخره کمک می‌کند؛ حالا تنگدستى دارد، مالى ندارد که کمک بکند، اما می‌تواند تسلا بدهد، با زبان کمک کند، با آبرو کمک کند؛ هم ممکن است مراد عسر و یسر خود این کمک‌کننده باشد، هم عسر و یسر آن کمک شونده باشد؛ چون بعضى‌ها هستند، حاضرند به انسان کمک کنند، وقتى که حال انسان خوب است؛ وقتى اقبال به سمت کسى هست، حاضرند به او کمک کنند؛ محبت می‌کنند، کمک می‌کنند؛ به مجرد اینکه اقبال از او رو برگرداند، اینها هم رو برمی‌گردانند. بله، وقتى که اقبال از او ادبار کرد، اینها هم ادبار می‌کنند. نه، اینجور نباشد؛ در همه حالاتِ برادرش به او کمک کند و نیکى کند.

پی‌نوشت:

۱- حضرت صادق (ع) فرمود: «برادران خود را با دوخصلت آزمایش کنید؛ پس اگر آن دو خصلت در آنها بود خوب است، وگرنه دور شوید، دور شوید، دور شوید: مواظب او بر نمازهایش در اوقات آن، نیکی به برادران در سختی و گشایش»؛ شافی، صفحه ۶۵۲

۲- سوره سبأ، آیه ۳

منبع : خبرگزاری دانشجو