در دفاع از "مشفق"
عقل سرخ
آواز مردگان
توضیح: این یادداشت در پاسخ به شکواییه 6 نفر از متهمان پرونده فتنه 88 از سردار مشفق و به درخواست روزنامه وطن امروز نوشته شده است. وطن امروز، این نوشته را روز دوشنبه 18 مرداد 1389 در صفحه اول خود منتشر کرد.
«وطن‌امروز» از من خواسته است درباره شکایتی که جمعی از سران میانی فتنه از آقای مشفق یعنی همان کسی که در یک سخنرانی معروف به افشای مستند پشت‌پرده فتنه 88 پرداخت، داشتند، نظر خود را بگویم. این درخواست مرا واداشت تا یک‌بار متن این شکواییه طولانی و در عین حال بی‌محتوا را از ابتدا تا انتها بخوانم و در ادعاهای جماعت اهل فتنه تامل کنم. حقیقت این است که برایم جالب بود بدانم آنها چگونه از خود دفاع کرده‌اند.
نخستین ویژگی این شکایتنامه آن است که به یک بار خواندن هم نمی‌ارزد و روشن است که نویسندگان فقط ماموریتی را که از جانب رده‌های بالادستی به آنها محول شده اجرا کرده‌اند بی آنکه نهایتا بیندیشند اساسا در حال تکذیب چه چیزی هستند و آیا آدمی می‌تواند خود را تکذیب کند؟!
حین خواندن این شکواییه بی‌صبرانه منتظر بودم ببینم آیا نویسندگان– که چند هفته است در تدارک این نوشته‌اند- توانسته‌اند و جرات داشته‌اند حتی برای یک‌بار، جمله یا جملاتی از آقای مشفق را نقل و به طور کامل نقد کرده و بی‌اعتبار بودن آن را نشان دهند؟ آنها که آن سی‌دی را گوش کرده‌اند می‌دانند که مشفق از پیش خود هیچ نگفته و در قریب به اتفاق موارد متن اسناد دست اولی را که در اختیار داشته قرائت کرده است اما در شکواییه آقایان مدعی حتی یک مورد هم نیست که با متن سخنان مشفق درگیر شده و بی اعتبار بودن آن را نشان داده باشد.
در واقع نویسندگان شکواییه سفارشی– که می‌توان حدس زد آن را به نمایندگی از کسانی چون موسوی، کروبی، خاتمی و خویینی‌ها نوشته‌اند- عمدا و البته بدون برخوردار بودن از زیرکی‌های لازم برای چنین کاری، از کنار «متن» عبور کرده و سعی کرده‌اند با چسبیدن به «حاشیه»ها و سر و صدا راه‌انداختن درباره آنها اصل قضیه را از یادها ببرند. با این حال حواسشان نبوده که درگیر نشدن با اصل مساله، مستقیما به این معناست که آنها آنچه را در سخنان مشفق درباره آنها گفته شده تلویحا تصدیق و تایید می‌کنند و در مقابل آن و برای نفی و ردش حرفی برای گفتن ندارند! آیا اعترافی روشن‌تر و صریح‌تر از این و سندی متقاعدکننده‌تر می‌توان یافت که آنچه در آن سخنرانی افشاگرانه آمده در واقع مستنداتی است که می‌توان درباره آن شلوغ‌بازی درآورد اما نمی‌توان آن را رد کرد؟!
خوشمزه این است که آقایان چیزهایی را تکذیب کرده‌اند که برای اثبات آنها هیچ نیازی به استناد به اخبار پنهان– که مشفق بخوبی از عهده آن برآمده- نیست. مثلا آیا تردیدی وجود دارد که برنامه جریان اصلاح‌طلب در انتخابات و بویژه در آنچه پس از انتخابات کردند، درگیر شدن با رهبرانقلاب بود نه مبارزه سالم انتخاباتی؟! آیا واقعا آقایان می‌خواهند بگویند در عین اعتقاد به رهبر انقلاب دست به این همه جنایت در این کشور زده‌اند؟!! شکوه کرده‌اند که چرا مشفق آنها را دشمن خوانده است.
این فکر خوشمزه به ذهن آدمی خطور می‌کند که بپرسد اگر آنچه اصلاح‌طلبان در سال 88 کردند دوستی با نظام بود، پس دشمنی کردن آنها با نظام چگونه خواهد بود؟ ! دروغ‌بستن به نظام و پشت‌بند آن مردم را به خیابان کشاندن و تبدیل به سرمایه‌های اسرائیل شدن، اگر دوستی است، لابد به وقت دشمنی، روی تانک‌های آمریکایی وارد خیابان‌های تهران خواهند شد! خنده‌دارترین بخش‌های آن شکواییه جاهایی است که نویسندگان مظلومانه ادعا می‌کنند قربانی دخالت نظامیان در سیاست شده‌اند.
البته قابل درک است که اهل فتنه پس از آنکه دریافته‌اند نهادهای مسؤول چگونه بر نهانخانه‌های آنها مشرف بوده‌اند، تا حد فلج‌کننده‌ای شوکه شده باشند ولی این حقیقتی بدیهی است که نهادهای مربوط هرگز نمی‌توانسته‌اند نسبت به شکل‌گیری تهدیدهای امنیت ملی از دل فعالیت‌های کسانی که تا دیروز خود را فرزند امام و انقلاب می‌خواندند و امروز آمریکا به خاطر آنها ملت ایران را تحریم می‌کند، بی‌تفاوت بمانند. آقایان به جای طرح این سوال رقت انگیز که این حرف‌ها از کجا آمده است باید به این سوال جواب بدهند که به چه حقی صبح تا شام در حال توطئه علیه اساس نظام و تدارک خیانت به خون شهدا بوده‌اند؟
شکواییه ترحم برانگیز توطئه‌گران علیه مشفق مصداق همان است که گفته‌اند کسانی دست پیش را می‌گیرند تا پس نیفتند با این تفاوت که این بار کار از این حرف‌ها گذشته و این قبیل شوخی ها، پیکر بی‌جان اصلاحات آمریکایی را از پوسیدن در میانه مرداب خیانت به ملت ایران نجات نخواهد داد. کاش قوه‌قضائیه جسارت داشته باشد و همین یک شکواییه را به جریان بیندازد...
http://mohammadikayhan.blogfa.com
|
